Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Poporodowe zaburzenia psychiczne
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
A ja się tak czułam za pierwszym razem gdy pomimo dwukrotnego zmierzenia cyrklem, jakby to nie wystarczyło do podjęcia decyzji ,kazali mi ściągnać majtki,stanąć pod ścianą zadrzeć koszulę i zawołali stado studentów. jak naocznie wygląda dziwactwo pt. krzywa czy tam niewspółmierna miednica. Okropność. Czułam się jak szmata. Cieszcie się, że was taka przykrość nie spotkała. To wszystko pod plakietką rodzić po ludzku.
BTW, czemuś jestem przekonana, że już to kiedyś na tym forum w dyskusji z Tobą pisałam - deja wu mam...
Dziewczyna optymistycznie nastawiona do życia była, ale powiedziała, ze jak na drugie się wogóle zdecyduje to zrobi wszystko żeby już dołem nie rodzić.
No pięknie, brawo. To jest to o czym piszę a nikt się nie chce ze mną zgodzić. Ten lekarz to jakiś hipokryta i dlaczego Ty miałaś poczucie winy. I tak jesteś dzielna.
Generalnie chodzi o to aby jak jest potrzebne cc nie stawiali matki w sytuacji - jak zapłacisz zobimy na życzenie i będzie git. Tylko cięli bez zrzędzenia bo tego wymaga dobro dziecka.
Znowu w drugą stronę, jak kobieta może i bardzo chce rodzic sn, po cc, to jej to ułatwili i pomogli a nie starszyli na zaś, że się blizna może rozejść.
Chce rodzić w wodzie - prosze bardzo czy to tak strasznie dużo kosztuje wlanie wody do wanny, albo na stojąco skoro to normalna, najbardziej naturalna pozycja ? Chce skin to skin - to jej pozwolić , nie chce to nie znaczy, że będzie złą matka, drugorzędną albo zrobi dziecku krzywdę kiedykolwiek.
Chce karmić -super, jak młoda nie potrafi to ją nauczyć a nie sztorcować, nie może- jej sprawa, dać jej butelkę nie robiąc aluzji, że może by je oddała do adopcji. Chce mieć dziecko przy sobie to jej dać, chce się wyspać czy pójść do kaplicy na mszę w niedzielę- ok od tego są pielęgniarki aby dziecko popilnowały, korona im z głowy nie spadnie. Jak chce chodzić przyzwoicie ubrana to dlaczego zabraniać, może nie wszyscy lubią chodzić bez bielizny. Zrobić sale z podziałem na osoby, które będą często odwiedzane i te które sobie nie życzą zwiedzających. Ja np. źle się czuję odizolowana od rodziny ale wiem, że są kobiety, którym przeszkadzają ludzie z zewnątrz. Jedyne co mnie wnerwiało to kamery i flesze ale skoro ktoś lubi to nie miałam nic przeciuwko byle mnie na tych fotkach nie było. I mojego bajzlu na łóżku.
Ot i wszystko. Nie przykładać do każdej kobiety i każdego porodu tej samej miarki, i nie dramatyzować -,, o nie miała przy sobie dziecka -będzie miało złe życie, czy niedobry charakter" itp mroczne wróżby bo to bzdura jest, niechrześcijanska w dodatku i nastawiająca pesymistycznie już od samych narodzin. Czy to takie trudne?
Drugi poród naturalny (mimo bardzo silnej presji na cc i przygód okołoporodowych typu krwawienia z niewyjaśnionych przyczyn). Mała od razu przystawiona do piersi, ponad dwie godziny spokój na karmienie i przytulanie, tak jak powinno być. I zamiast baby bluesa stany euforyczne: że mam przy sobie małą cały czas. Że pod prysznic mogę pójść od razu po porodzie nie trzymając się ściany. Że jestem sprawna fizycznie a nie chodzę zgięta wpół i obolała.
Zupełnie inna jakość.
I zdecydowanie uważam że nawiązanie więzi z drugim dzieckiem przyszło mi łatwiej. Jakoś tak samo się wydarzyło i faktycznie bardziej to było biologiczne. Do starszego syna na początku miałam podejście zadaniowe. I nie oznacza to że go odrzuciłam, że go kocham mniej albo gorzej. Ale inaczej się to uczucie rozwijało, ewidentnie.
Chcociaż ja akurat po samym cc, cieszyłam się strasznie, że udało się, kolejny fuks. Tylko może tego widać po mnie nie było. Później to faktycznie, nie dość , że wszystko boli, człowiek nie wyrabia w opiece nad dzieckiem to jeszcze wszyscy na około psują humor.
Pierwszy miesiąc był dla mnie trudny po porodzie - już sam pobyt w szpitalu przedłużający się przez żółtaczkę Feli, potem powrót do domu - i mój lęk, że się coś z dzieckiem stanie. Długie jesienne i zimowe dni, kiedy wyjść się nigdzie nie dało. Dobrze, że miałam forum.
I jeszcze czułam się oceniana, zalewana dobrymi radami, mieszkanie tamte tez nie było najlepsze. Potem kolki - ech.
Teraz w ogóle nie miałam zjazdu nastroju - oczywiście mąż mógłby szybciej robić kanapki lub samemu wpaść na to, że mógłby odkurzyć
Tymczasem mąż mój jest kochany, ale wciąż taki sam - tzn to on zawsze ma większą potrzebę snu, a skoro ja mam mniejszą i zrobię mu tę kawę, to nic mi się nie stanie.
Głównie jakieś spięcia małe były - mężczyźni to się jednak mniej domyślają niż kobiety.
Chociaż w sumie to chyba mój problem jest, bo bym chciała, żeby tak mój mąż za mną latał i mówił: "alez kochanie, nie wstawaj, bo jesteś po porodzie", "ależ kochanie, ja to zrobię, a ty sobie odpocznij" albo "ależ kochanie, w ogóle się niczym nie przejmuj, leż sobie i karm a ja wezmę starsze dziecko na 20 godzin abyś sobie odpoczęła". A tymczasem raz mój mąż wyskoczył z większą chęcią pomocy i tekstem "może powinnaś nie dźwigać?" a ja się na niego wydarłam od góry do dołu, że przecież TYLKO rodziłam i żeby nie przesadzał, bo moje ciało wie najlepiej
My kobiety to jednak dziwne jesteśmy - prawda?
I też gorzej mu idzie ogarnianie na raz dwojga - nie zmyje w tym czasie i nie zrobi obiadu
W temacie endorfin i porodu cc- coś tam się chyba jednak wydziela, bo po każdym byłam b. happy, rozpierało mnie poczucie szczęścia i spełnienia, mogłam góry przenosić ( mimo, że nie mogłam się ruszyć
). To jak musi być po sn? Eh, naprawdę zazdraszczam:)
Zgadzam się w 100%. Ja tak dobrze wspominam 2 i 3 cc, mąż był ze mną, anestezjolog przesympatyczny zagadywał i b. troszczył się, abym dobrze i komfortowo się czuła, lekarz mówił, co teraz robi i że za chwilę urodzi się dziecko, po wydobyciu maluszka cały personel bił brawo i gratulowano nam dzieciątka, pozwolono na kilka chwil przytulić malca, potem mąż asystował przy badaniu i ważeniu i dostawał na ręce dziecko i razem byli przy mnie. To ostatnie cc pokazało, że wcale nie musi być tak fajnie- totalna znieczulica, wszystko robione rutynowo, anestezjolog to chyba z Marsa wzięty, nikt braw nie bił i nie cieszył się z narodzin- mówię o personelu oczywiście- chociaż z przyzwoitości mogły mądre doktory być ludzcy. Męża nie wpuścili, dziecko gdzieś zabrali, mi powiedzieli, że na tej sali już mnie więcej nie chcą oglądac itp. Mój najbardziej traumatyczny poród, jeszcze parę innych kwiatków było, nawet nie chce mi się o nich pisać, do tej pory płaczę, gdy wspominam. A miało być tak pięknie- tylko maluch się troszkę zaczął spieszyć i nie trafiłam pod nóż mojego lekarza- ordynatora, jak poprzednim razem- wówczas personel byłby milszy- taka jest prawda, tak to oceniam niestety. Poza tym niepogodzeniem się z takim porodem żadnych baby blusów nigdy nie miałam.amenPoród niczego nie determinuje, ale, znając hormonalne, emocjonalne uwarunkowania, można naprawdę sporo zrobić, żeby ułatwić kobiecie start w macierzyństwo i dziecku zapewnić godne powitanie po tej stronie brzucha.
O to to !
:-?
mspan