Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Spór o NPR
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
BTW W zasadzie nie ma ludzi niewierzących. Jedni wierzą w Boga inni w mamonę, wróżby itp.
Chodziło mi tylko o to, że jeśli kobieta pracuje bo musi/lub chce poprostu, to jednak trochę musi planować. Bywa czas że koleżanka która ją zastępowała wcześniej sama jest w ciąży, że ktoś się szkoli, że akurat jest taki moment że coś trzeba wziąć na siebie- na to też trzeba patrzeć:) Koleżanka która mnie teraz zastępuje, też ma troje małych dzieci. To miałam na myśli , że jeśli kobieta nie chce pracy stracić, ma to też wpływ na jej podejście, i nie można uznać że to jest nieważne. Jedna kobieta dobrze się czuje nie pracując i będąc tylko w domu, inna znosi to fatalnie. Ja lubię swoją pracę, i jest to coś w moim życiu dosyć ważne:) Napisałam "dosyć" bo nie jest tak ważne jak dom i dzieci, ale nie jest to jakieś "zło konieczne". Czułam się zawsze lepiej gdy wychodziłam do pracy, teraz mi się udało tak że czasem mogłam pracować poza domem tylko 5-6 godzin, więc niewiele, i zawsze jakoś godziłam te parę godzin poza domem z obowiązkami w domu, dziećmi, zawożeniami i odwożeniami (czyli typową mamową firmą taksówkarską jak to bywa przy szkolnych dzieciach). Teraz np jestem trzeci miesiąc na zwolnieniu, nie mogę już pracować, i trochę mi bije:) Tzn ewidentnie tęsknię za pracą, marudzę na moją niesprawność w ciąży, trochę się nudzę i ogólnie miewałam lepszą formę psychiczną:)
Aneczka może krąg nietypowy, a może dlatego że podgórska małopolska to wogóle nietypowa pod tym względem:) Mój synek w klasie (27 dzieci) ma chyba dwoje jedynaków, conajmniej dwie lub trzy rodziny z czwórką dzieci, kilka z trójką itp. My tu z oszołomowa, to wiecie trochę inny styl:) Mamy największy przyrost naturalny w kraju:)
I tak jak dziewczyny piszą, co w tym złego, jeśli jest więcej dzieci niż mniej.
Przecież dzieci to nie zło.
:-)) czadowo tu u Was!!
BTW nie rozumiem dlaczego Wy, wielodzietni, tak usprawiedliwiacie Pana Boga podkreślając, że jak nie będzie chciał to dzieci nie da. Nie twierdzę, że to niemożliwe, oczywiście Pan Bóg może zainterweniować też w nasz organizm i nie doprowadzić do poczęcia. Tylko że normalnie to Panu Bogu zależy na powołaniu do życia jak największej ilości dusz a my powinniśmy budzić w sobie wdzięczność za to błogosławieństwo w postaci dzieci. Chyba nie można do otwartości przekonywać mówiąc, że spoko, może Pan Bóg się zlituje i dzieci z tego nie będzie. Wręcz przeciwnie, przy otwartości na życie powinniśmy liczyć i starać się, żeby coś z tego jednak było.
Abraham i Sara
Elżbieta i Zachariasz.
Tak, wiem, zaraz można się czepnąć, że napewno na coś chorowali dlatego dzieci nie mieli w sile wieku - no nie, ale tu moja odpowiedź - a na starość to pewnie ozdrowieli i Pan Bóg w końcu postanowił dać im dzieci :-)
ja się nadal upieram, że Pan Bóg wie doskonale komu i kiedy dawać dzieci, i nie daje dzieci co cykl i regularne współżycie - to mit jest i ja osobiście wraz z moim małżonkiem obalam - pomimo owtartości na życie i nie poczynały się nasze dzieci zaraz w pierwszy cykl kiedy moja płodność wracała, a byliśmy przy tym oboje zdrowi, a było takich kilka ewidentnych sytuacji z których powinno być dziecko - a nie było.
To On decyduje o tym kiedy dzieci dawać małżonkom,
skąd też teoria jakoby zależało Mu na największej liczbie dzieci u małżonków otwartych na życie i współżyjących regularnie w dni płodne? Nigdy tak o tym nie myślałam, może dlatego, że nie skupiałam się w ten sposób na rozmyślaniu i gdybaniu na tym co Pan Bóg powinien/może i inne takie myśli.
Czemu nie można założyć bez gdybania że to On jest Dawcą życia i daje dzieci temu komu chce dawać je i kiedy chce je dawać?
I ja też nigdy nikogo w ten sposób - ani w inny - nie przekonywałam do otwartości na życie, napewno nie w ten sposób, że Pan Bóg się zlituje i dziecka nie będzie,
zawsze mówiłam, że warto, ale że to cholernie ciężkie jest i nie ma się co oszukiwać, że miodzio jest.
Ale warto i tylko to daje wolność, oddanie piłeczki Bogu, że daje dzieci kiedy chce i komu chce, ja się nad tym nie zastanawiam, kiedy nam da kolejne dzieci, czy nam w ogóle da, jestem w tym wolna wraz z moim mężem.
Nie rozumiem, po raz kolejny to piszę, skąd ta teoria, że jak się przestanie kontrolować Pana Boga, to dzieci co cykl będą, albo conajmniej rok po roku i to dużo.
Mam doswiadczenie w tym wzgledzie (w DE wszelkie studia, nawet dzienne sa platne), pracowalam, uczylam sie, bylam w ciazy i jeszcze na boku zbieralam materialy do pracy koncowej, wiec takie teksty tylko mnie smiesza.
Ania77, nie zapomnij, ze dziecku przeciez jeszcze trzeba mieszkanie i auto kupic, a pozniej zalatwic ciepla posadke. No nie wiem, czy juz teraz nie powinnas ktores do adopcji oddac....
przeżyły, studia skończyły, nieźle sobie radzą teraz
Ja tam wolę rodzinę, dzieci, ogródek... Już kiedyś o tym pisałam: dzieci wyzwoliły mnie z jarzma nauki. 8->
Więc co tu gdybać?
Z własnego doświadczenia wiem doskonale, że tak nie jest, w szczegóły wchodzić nie będę.
Po drugie dla mnie dziwne jest martwienie się teraz o to co będzie za 20 lat... że nie dam rady utrzymać dzieci na studiach itp.
Za 20 lat, ba nawet jutro to ja mogę już nie żyć i co wtedy... to najlepiej zostać bezdzietnym, nikogo nie osierocę.
Mądre zdanie usłyszałam na konferencji ED - celem wychowania jest doprowadzenie człowieka do zbawienia... a nie zapewnienie mu wykształcenia. Jeden będzie się kształcił i zostanie profesorem, drugiego drogą do zbawienia będzie praca jako sprzątaczka, czy pani w sklepie (nie mam nic przeciwko temu, żeby moje dzieci tak pracowały jeśli w tym odnajdą wolę Boża i będą się uświęcać).
Wola Boża to światło świecy oświetlające naszą drogę o JEDEN krok naprzód (ks Bogdan Bartołd) .
O jeden a nie o 20 lat. Teraz wolą Boża jest otwarcie na życie, rodzicielstwo, małżeństwo, rodzina anie zamartwianie się studiami dzieci, co to może jeszcze się nie urodziły, choć by mogły.
Mamy żyć tu i teraz a nie katować się przeszłością ani nie zamartwiać przyszłością.
Idusia, oczywiście że masz rację. Tak naprawdę każdy ma po trochę racji, i każdy ma swoje doświadczenia. Ja tak jak pisałam pochodzę z rodziny z pięciorgiem dzieci ze wsi. Nie byliśmy biedni, mama pracowała, tata wtedy kiedy ja studiowałam już był na rencie z powodu choroby, rodzice radzili sobie i nigdy głodni i obdarci nie chodziliśmy, ale nie przelewało się. Swoja drogą gdyby mama nie pracowała mogłabym zapomnieć o wyjeździe na dzienne studia w momencie kiedy tata musiał przejść na rentę. Ale to na marginesie.
Skończyłam dzienną (bo nie ma innej) medycynę. Sześć lat. Dwa pierwsze lata były nieustanną nauką. Nie ściemniam. Codziennie, całe popołudnia i wieczory, czasem chwila luzu w weekend czy święta. Za studia nie płaciłam, nie wchodziła w grę oczywiście taka opcja. Pierwszy rok nie miałam nic z uczelni, więc rodzice musieli opłacić miejsce w akademiku, moje wyżywienie, dojazdy itp. Dla nich to było dużo, choc ja żyłam bardzo skromnie. Od II do VI roku cały czas brałam stypednium naukowe. Nigdy nie miałam socjalnego, pomimo że rodzice nie mieli dużego dochodu, bo dwoje najstarszych nie było już na utrzymaniu, a ja nigdy nie oszukiwałam w papierach. Potem, kiedy sytuacja mojego teraz męża (wtedy jeszcze nie) bardzo się pogorszyła i nie mógł za bardzo liczyć na wsparcie z domu, wzięliśmy oboje kredyt studencki. Od trzeciego roku trochę udzielałam korepetycji (jedno popołudnie) trochę tłumaczyłam z angielskiego - tyle czasu ile byłam w stanie wykroić, przy systemie nauki na AM- codziennie 8-12 zajęcia na klinice, popołudniu wykłady i reszta zajęć, masę nauki do olbrzymich egzaminów przez cały rok. Zarabiałam niewiele, ale tak bardziej na jakieś swoje wydatki, nieregularnie. Po chyba IV roku wyjechaliśmy do USA na wakacje i trochę zarobiliśmy, odłożyliśmy wtedy na część pierwszego wkłądu na mieszkanie, jakieś pierwsze meble itp. Mieszkaliśmy cały czas w akademiku, też po ślubie, jednak dopóki nie poszłam do pracy, pomoc rodziców była potrzebna, bo nie skończyłabym tych studiów. Na różnych kierunkach jest bardzo różnie z czasem i możliwościami, na niektórych bardzo trudno poświęcić więcej godzin na pracę. Wiem że mój dyplom zawdzięczam tak pewnie w 90% wyrzeczeniu moich Rodziców.
E: kpią oczywiście WYŁADZE uczelni, nie ty