Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Upomnienie braterskie
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Chodziło o to, że czasopisma mają zwiększyć potrzeby ludzi, na konsumpcję i na oczekiwania, które ja nazywam roszczeniami. To bardziej było do Maury i jej wizję małżeństwa - gdzie większość facetów funduje dzieciom traumę bo nie przytulają żon.
Ewangelia o napomnieniu bliźniego będzie, a i homilie pomogą.
Ez 33,7-9
wcześniej było
"Jeśli (...) ty nic nie mówisz, by występnego sprowadzić z jego drogi (...) odpowiedzialnością za jego śmierć obarczę ciebie"
Mt 18,15-20
"Gdy twój brat zgrzeszy przeciw tobie, idź i upomnij go w cztery oczy (...) A jeśli nawet Kościoła nie usłucha, niech ci będzie jak poganin i celnik."
e: znaczy, już niedzielne
"Drodzy bracia i siostry,
Ewangelia dzisiejszej niedzieli, zaczerpnięta z 18 rozdziału św.
Mateusza, przedstawia temat upomnienia braterskiego we wspólnocie
wierzących. Jezus uczy nas, że jeżeli mój brat zawini wobec
mnie, powinienem okazać mu miłość, przede wszystkim osobiście z nim
porozmawiać, tłumacząc mu, że to, co powiedział lub uczynił nie jest
dobre. A jeżeli brat mnie nie posłucha? Jezus sugeruje
działanie progresywne: najpierw, ponowną rozmowę w obecności dwóch lub
trzech osób, aby był bardziej świadomy swego błędu, który popełnił, i
jeżeli mimo tego nie posłucha napomnienia, należy powiedzieć to
wspólnocie, a jeżeli nie posłucha nawet wspólnoty, należy dać mu
uświadomić rozłam i oddalenie, które on sam spowodował, osłabiając
wspólnotę z braćmi w wierze.
Etapy tego procesu wskazują na wysiłek, jakiego Pan żąda od swojej
wspólnoty, aby towarzyszyła, temu, który błądzi, tak aby się nie
zatracił. Należy przede wszystkim unikać medialnej wrzawy i plotkowania we wspólnocie:
"idź i upomnij go w cztery oczy" (w. 15). Postawą jest delikatność,
ostrożność, pokora, uwaga skierowana na tego, kto popełnił winę,
unikając słów, które mogą zranić i zabić brata. Jednocześnie ta
dyskrecja ma na celu uniknięcie niepotrzebnego upokorzenia grzesznika. W
świetle tego wymagania, rozumie się również kolejną serię interwencji,
która przewiduje zaangażowanie świadków, a potem nawet całej wspólnoty.
Celem jest pomoc bratu w zrozumieniu tego, co zrobił, i że swoim
grzechem obraził nie tylko jednego, ale wszystkich.
W istocie wobec Boga wszyscy jesteśmy grzesznikami,
potrzebującymi przebaczenia. Jezus nam powiedział byśmy nie osądzali.
Upomnienie braterskie jest kwestią miłości i jedności, która musi
panować we wspólnocie chrześcijańskiej, jest wzajemną posługa, którą
możemy i musimy wypełniać nawzajem wobec siebie. Jest to
możliwe i skuteczne tylko wtedy, jeśli każdy uzna siebie za grzesznika i
osobę potrzebującą przebaczenia Pana. Ta sama świadomość, która
sprawia, że rozpoznaję błąd drugiego, jeszcze wcześniej przypomina mi,
że ja sam zbłądziłem i wiele razy błądzę.
Z tego powodu, na początku Mszy św., zawsze jesteśmy zachęceni
do uznania przed Panem, że jesteśmy grzesznikami, wyrażając słowami i
gestami szczerą skruchę serca. To Duch Święty przemawia do naszego ducha
i pozwala nam rozpoznać nasze winy w świetle słowa Jezusa.
Jest to ten sam Jezus, który zaprasza nas wszystkich, świętych i
grzeszników do swojego stołu, gromadząc nas z rozstajów dróg, z różnych
sytuacji życiowych (Mt 22,9- 10). A wśród tego, co łączy uczestników
Eucharystii, są dwie rzeczy podstawowe: wszyscy jesteśmy grzesznikami i wszystkich Bóg obdarza swoim miłosierdziem. Musimy o tym zawsze pamiętać, zanim udamy się do brata, by dokonać upomnienia braterskiego.
Prośmy o to wszystko przez wstawiennictwo Najświętszej Maryi
Panny, którą jutro będziemy świętować z okazji liturgiczny obchodów jej
Narodzenia"
(za www.deon.pl)
Hm ja zostałam poproszona na chrzestną i poszłam do księdza po karteczkę od spowiedzi oraz takie świadectwo, że mogę być i się nasłuchałam, że on nie jest przekonany ( mimo ślubu i 4 dzieci ) i źle się prowadzę i coś tam różne plotki pobożne ludzie o mnie mówią.
Tez liczylam na dobre, mocne kazanie. List ok, ale mnie nie ruszyl zbytnio.
Nic to, przyjmuje co dano.
Ani dobry ani zły dystans, dla części ludzi i kultur jest naturalny, a jakaś część może ma inaczej, i jak ja jestem w stanie wyobrazić sobie że są małżeństwa "czuciowców", tak oni powinni zrozumieć że ktoś ma inaczej, że można żyć i nie cierpieć z powodu braku dotykania się, nawet jeśli amerykańscy psychologowie uważają, że jest to niezbędne dla związku, tak jak seks 3 i pół raza na tydzień, węglowodany na śniadanie i zumba na kolację. Potem gazety przepisują te rewelacje, a ludzie chcą zmusić partnera żeby wniósł wreszcie odpowiedni wkład do związku. Dzieci nic nie tracą ani nie zyskują od obserwowania poklepywania czy czegoś tam a Angelina Jolie powiedziała, że jej nawet mówią "bleee"
.
-------------------------
ja pierdziu...ale głęboki wywód...
3:-O
Napraw wpis!
Właściwie nie rozumiem dlaczego nie zrozumiała tego @Maura, przytaczając moją wypowiedź (wyrwawszy ją z kontekstu zresztą; taki zabieg sprawia, że wypowiedź zazwyczaj ma całkiem inny wydźwięk niż autor zamierzał).
Nie przytulanie jest złe (są przecież odmienne style w różnych rodzinach, są różne kultury, różne społeczeństwa - bardziej lub mniej wylewne). Tylko błędne jest myślenie, że w rodzinach, w których rodzice nie okazują sobie czułości w obecności potomków i nie są strasznie wylewni uczuciowo - dzieci będą miały traumę, spaczone charaktery, zaburzony obraz miłości i życia małżeńskiego w ogóle, itp. inne dyrdymały.
@Ida Możesz wyjaśnić o co chodzi z tym "Twoim Stylem"? Pytam poważnie, czy to jest jakiś forumowy żart jak "lepienie jeżyków"? Nie rozumiem o co chodzi.
-------------------------------------------
@joanna_91 , dziewczyny wcześniej wspomniały o poradach wywodzących się z
"Twojego Stylu", takiej gazety dla pań (żeby uściślić
Jestem w posiadaniu przecudnej książeczki - lektura ta ma 114 lat, otrzymałam ją w spadku (jedynym
Czytam tę pozycję z wielkim upodobaniem, a zwłaszcza wtedy gdy sobie chcę humor poprawić, kiedy nasza epoka mi trochę obrzydnie ...
Obraz stosunków międzyludzkich, jaki się z kart tej książeczki wyłania, wizerunek kobiety - czczonej i wspieranej ze względu na przynależną jej płci słabość i kruchość; szacunek ludzi do ludzi oparty na chrześcijańskiej etyce, najpiękniejszej etyce jaką ludzkość widziała - to jest coś tak wspaniałego, że... z wielkim żalem dostrzega się ile straciliśmy zaprzepaszczając tamte wartości.
I nie znał tamten świat dzisiejszych porad parapsychologicznych, które ochoczo są drukowane w prasie kobiecej (i nie tylko), a mimo to pod względem stosunków międzyludzkich był po stokroć piękniejszy, bo zasady dobrego wychowania ściśle pokrywały się z Dekalogiem oraz z chrześcijańską (najpiękniejszą jaka kiedykolwiek istniała) wizją kobiety.
Oczywiście jedni mają takie potrzeby drudzy inni, dobrze by małżonkowie w miarę sie w nich zagrywali się, bo to jednak bardzo ułatwia życie.
A co do tych dawnych czasów, to zawsze niezmiernie mnie to bawi.
No cóż panowie szlachcicowie moze i z wielkim szacunkiem zwracali się do żon i w rękę całowali, ba nawet moze i życie potrafili oddać, ale naprawdę nie przeszkadzało im - naprawdę w dużym odsetku- zdradzać ich.... Nie towerdzę, ze każdy to robił, ale proceder był to dość powszechny. Oczywiście nikt się z tego powodu nie rozwodził.... Moja pra,prababka nawet z godnością wychowała i kochała jaj swoje dziecko słuzacej, co wyszło po latach z jej pamiętników....
W dawnych czasach ludzie jednak bardziej liczyli się z rzeczywistością piekła niż dziś - to stanowiło jednak pewien hamulec, dla mężczyzn także.
A może, statystycznie biorąc, to dziś jest więcej zdrad i niegodziwości względem kobiet (no bo czymże jest rozwód i ponowny związek, jeśli nie zdradą właśnie), a do tego zamiast dobrych manier mamy ten nieszczęsny gender, który unieszczęśliwia kobiety a mężczyzn rozleniwia.
W pewnych zresztą środowiskach pamiętniki były bardzo często pisane i one przetrwały, akurat historia o której ja pisałam, nie była powszechnie znana, nawet rzeczona córka sluzacej chyba o tym nie wiedziała, wyszło po latach gdy odnalazły sie pamiętniki prababci.
I ci mężczyźni często za drani nie byli uważani, często na innych polach byli prawi, dbający itp....
I nie były to jednostkowe przypadki, ja uwielbiam grzebac w historiach rodzinnych, trochę też tak jak AnnaLena poczutalam pamiętników z tamtych czasów, o rozmowach z ludźmi nie wspominając....
Więc wiedza nie pochodzi z filmów, tak samo jak chęć przytulania i dotyku wobec własnego męża nie jest inspirowana Twoim Stylem....