Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Otwartość na życie
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Podam przykład: rodzice lekarka i architekt, córka "na kasie" w Biedronce, czyli w nieciekawej pracy bez możliwości rozwoju i w środowisku bardzo odbiegającym od inteligenckiego środowiska jej rodziców.
Żeby nie było - nic nie mam do hydraulików i sklepowych, są ok i są potrzebni. Tylko, że nieraz szkoda, że przez kiepskie warunki finansowe marnuje się czyjś potencjał intelektualny i to, co się z domu wynosi - czyli przynależność do określonego, ciekawego środowiska.
U nas też ani maż nie dostał pieniędzy na wykształcenie ani ja. Oboje skończyliśmy studia dzienne. Mieliśmy stypendia. Dzieci też mogą sobie poradzić jeśli zechcą a my będziemy ich wspierać....
Poza tym nie wydaje mi się że dzieci z rodzin gdzie jest 2 czy 3 dzieci i rodzice ich wożą to tu to tam są na 100 procent szczęśliwsze niż te dzieci z rodzin wielodzietnych......
A z tymi inteligenckimi rodzinami jest tak ze czasem dziecko inteligentnych rodziców nie dziedziczy tejże cechy i stać go tylko na kasę w biedrze. Czasem takie dziecko pcha się na studia mimo że ono nie daje rady i robi się mu krzywdę. Obserwowałąm w dalszej rodzinie taki przypadek. Często to problem rodziców że chcą mieć niewiadomo jak wysoko kształcone dzieci a rzeczywistość jest taka że te dzieci ledwo jadą na dopach i są przeciętne albo ponizej przeciętnej. Zainteresowania trzeba mieć samemu, wtedy dzieci łąpią to od dorosłych. Jak się w domu rozmawia jedynie o zupie i porządkach, tudzież obgaduje znajomych to nie będzie z tego wiedzy.
Kiedyś na Frondzie, sto lat temu, trafiłam na podobną dyskusję, i wtedy coś się tam poukładało. Tylko już nie pamiętam, czy to było jako pierwszy, czy ostatni element układanki.
Miliony swietlne lat temu (majac moze jedno dziecko) czytałam gdzies artykuł o rodzinach wielodzietnych. Przedstawione były w bardzo pozytywnym swietle. I choc wtedy bylam na etapie: jedno dziecko (max dwoje ale za czas jakis) i nigdy wiecej kolejnych, to pojawiła sie we mnie jakas nutka zazdrosci. I mysl, ze tez bym kiedys tak chciała. Oczywiscie artykul w gazecie nie zadecydowal o mojej wielodzietnosci, ale niewątpliwie rzucił swiatło na moje myslenie o takich rodzinach.
Naiwna jestem, choć stara. Nigdy nie chodziłam na religię, niewierząca urodziłam dzieci, więc może nie wszystko rozumiem. Proszę o oświecenie.
Bóg mówi, że dzieci są błogosławieństwem. W Pwt obiecuje, że jeśli będą przestrzegać (Izraelici) praw i nakazów, nie będzie bezpłodnych mężczyzn i kobiet. Może z tego wynikać, jak to jest ważne. Jednak nie wszyscy w Biblii są wielodzietni, a więc liczy się plan wobec danego człowieka i problem wielo- i małodzietności rozstrzyga Bóg. Człowiek, który kocha Boga, słucha Go i wypełnia Jego polecenia i nakazy. Dlatego, że go kocha, ufa Mu całkowicie i widział, jak wiele Bóg może. Mówimy, że Bóg jest wszechmogący i On jest Dawcą życia. Człowiek to życie przyjmuje albo nie.
To teraz mi wytłumaczcie, jak rozumieć mam wiarę we wszechmoc Boga, jeśli ilość dzieci ma zależeć ode mnie? Św. Paweł mówił, że dla niektórych bogiem jest brzuch i potępił taka postawę.
Jeżeli Bóg daje dzieci, a jest przecież mądry, Mądry po prostu, to jak możemy się w tej kwestii odnosić do swojego rozumu, zamiast zaufać Rozumowi i Miłości? Czy to nie jest tak, że w niektórych przypadkach wycieramy sobie buzie jego Imieniem, mówiąc "ufam" i stosując antykoncepcję?
Dlaczego oceniamy tych, nawet niezaradnych, którzy mają dzieci albo dużo, albo mało, skoro Bóg je dał, a nie my? Nie znamy zamiarów Bożych, ale może gdyby nie ci, którzy przyjmują życie, dawno by nas nie było? Jeżeli Bóg im zaufał, to niech mają, niech korzystają z pomocy, bo może ci ludzie są po to, byśmy sprawdzili, na ile jesteśmy dobrzy? Nie wiem.
"Czy nie powstaje ten, kto upadnie?
Albo czy nie zawraca ten, co zabłądzi?
Dlaczego więc buntuje się ten lu [jerozolimski]
i trwa bez końca w odstępstwie?
trzyma się kurczowo kłamstwa
i nie chce się nawrócić?
uważałem pilnie i słuchałem:
nie mówią jak trzeba.
Nikt nie żałuje swojej przewrotności,
mówiąc: "Źle uczyniłem?"
każdy biegnie dalej swoją drogą
niby koń cwałujący do bitwy." /Jr 8, 4 - 6/
I jeszcze jedno: Pan Jezus wisiał na krzyżu i był namawiany do zejścia z niego. Bo jeśli zejdzie, to uwierzą. nie widzieli cudów? Nie słyszeli nauki? Kto chce, ten uwierzy, kto nie chce, nawet w Piśmie Świętym znajdzie cytaty na poparcie swoich koncepcji. Już Szekspir powiedział: "Biblię i diabeł potrafi cytować."
Każdy szuka swego. Dobrze, jak to swoje jest zgodne z Bożym.
I nie warto dla wszystkich szukać wspólnej miary. każdy jest inny i wobec każdego Bóg ma swoje plany. naszą rolą jest je odczytać i wypełnić.
Myślę, że bardzo musi boleć Boga taki brak zaufania i kłamstwo, że jednak ufam. Lepiej staną w prawdzie i po prostu powiedzieć: może ufam, ale nie dość.