Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Powiedzcie, że to fejk. Czy można ufać Franciszkowi?
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Dla mnie nie jest problemem takie podjeście do niewazności. Jeśli ktoś faktycznie wierzy w łaski sakramentu, to jak najbardziej może myśleć, że gdyby był sakrament, to by się udało, zatem, skoro się nie udało, to nie było sakramentu.
Jednak mam na myśli fakt że
matka z ciężko chorym dzieckiem naprawde nie szuka faceta do seksu.
Myśle że wystarczłby przyaciel który otoczy opieką fizyczną i finansową.
Ale teraz kto by się zgodził aby jego mąż/żona był takim przyjacielem.
Dawał kasę, pomagał kąpać duże wiotkie dziecko , zostawał na noc z dzieckiem żeby ona mogła się przespać.
Doradził jakie leki , jacy lekarze, jaka rehabilitacja, przytulił i pozwolił się wypłakać.
W KRK punkt ciężkości sakramentu małżeństwa jest przesunięty na kwestie formalne - kontrakt małżeński. Zatem nie dziwne, że tak daleko mogło sie rozwinąć orzecznictwo co do ważności zaistnienia tego kontraktu. Władzę nad sakramentem (kontraktem) ma prawodawca - Kościół. Jakie przesłanki nieważności miałyby być bulwersujące dla kogoś wierzącego, skoro sakrament nie zaistnieje, gdy kapłanowi brakuje odpowiedniego świstka z upoważnieniem? Kościół ma po prostu dowolność w określaniu takich warunków, co też potwierdził sobór trydencki.
Masz racje i idealnie by było gdyby one realnie pomagały. A w praktyce jest tak że nawet trudno znaleźć księdza który by zachciał być kierownikiem duchowym. I tu pisze o swoim doświadczeniu.
A w praktyce to wygląda tak że jak się zbierze kase w fundacji na 1% , zbiera się faktury za leczenie to fundacja zwróci kasę albo i nie.
Można oddać dziecko do hopsicjum aby odpocząć , ale ile jest takich placówek i kto by się na to zdobył , zostawić dziecko na tydzień dwa aby się wyspać.
Hospicjum zapewni psychologa , godzine tygodniowo i wtedy można sobie zaplanować że się bedzie płakać.
No sorry fajnie się pisze jak się nie wie jak to jest.
A może zacząć od tego żeby , na swoim gruncie wspierać małżeństwa które mają chore dzieci aby się nie rozpadły.
Iść do nich i zostać z tym dzieckiem a ich wypchnąc do kina.
A może przekonać ojca który odszedł że nie tędy droga, pokazać mu jego rolę jako ojca chorego dziecka.
A może takiej matce która została sama jakoś pomóc. Np nie bać się wziąć na ręce chorego dziecka i cieszyć się z matką gdy popatrzy w oczy, albo gdy zrobi kupe.
Może poprostu pogadać.
No aż mi się teraz płakac chce jak bardzo takie kobiety są samotne, przekonuje mnie to co przeczytałam.
przeczytaj sobie rozdział 17 z Dziejów Apostolskich, gdzie Paweł wmawia Ateńczykom, że oddając cześć "Nieznanemu bogu" oddają cześć Trójcy Przenajświętszej; i że rację miał ich poeta, gdy sławił Zeusa, że "wszyscy są z jego rodu", choć to nie o Zeusa chodziło ale o Boga.
Strategia nie dała spektakularnych rezultatów. Też mi się nie wydaje, by strategia ostatnich papieży miałaby przynieść jakieś wielkie owoce. Ale też prowadzenie wojen krzyżowych czy dyskutowanie przez średniowiecznych uczonych katolickich z arabskimi nie skutkowało wzmożonymi konwersjami.
To pisze że to nie jest takie oczywiste.
Nikt nigdy nie nie zatał czy nie potrzebuje pogadać. Siedziałam w szpitalu z dzieckiem ponad rok.
To nie jest tak że ktoś przyjdzie i bedzie.
Jeśli nie można liczyć na wsparcie duchowe to jak można się myśleć że ktoś sam z siebie zrobi coś więcej.
Nikt tu nie napisał że niewidziałby problemu w pomocy o której napisałam samotnej matce chorego dziecka
To pisze że to nie jest takie oczywiste.
Nikt nigdy nie nie zatał czy nie potrzebuje pogadać. Siedziałam w szpitalu z dzieckiem ponad rok.
To nie jest tak że ktoś przyjdzie i bedzie.
Jeśli nie można liczyć na wsparcie duchowe to jak można się myśleć że ktoś sam z siebie zrobi coś więcej.
Nikt tu nie napisał że niewidziałby problemu w pomocy o której napisałam samotnej matce chorego dziecka.
Ale oceniono ją.
po wielu latach ( odniosę się do tego co napisała @Malgorzata ) zauważyli pustkę, pragnienie Boga, a nawet przyznali, że gdyby lata temu wiedzieli jak bardzo będzie bolało odsunięcie od sakramentu Komunii to nie podjęliby takich decyzji
ale to dobra, kochająca się para, chodząca do kościoła, wychowująca dzieci w wierze katolickiej i angażująca się w życie kościoła bardziej niż wiele sakramentalnych par
to jest ich rozwój i trudna droga
Oni się na Boga nie zamknęli
Ile jest takich par niesakramentalnych z takim podejściem i takim pragnieniem? takich co nie skostnieli, którzy trwają przy kościele mimo wielu przeszkód? - sądzę, że procentowo niewiele
Tu potrzebne byłoby właśnie rozeznanie, z bardzo indywidualnym podejściem do tego konkretnego przypadku
bo to nie ich chwilowy kaprys... i nie jest ich kaprysem wziąć uroczysty ślub kościelny w białej sukni i przy organach...Oni czują brak sakramentu i dostrzegają błędy przeszłości i żyją w głodzie...
Tak na własne życzenie...ale kilkanaście lat życia pokazuje ich dobre intencje
Franciszek wiele mówi o Bożym Miłosierdziu, tak wielkim, że nie potrafimy pojąć...
Niektórzy podpierając się wybiórczo tekstami papieża, bez kontekstów podkopują najwyższy autorytet Kościoła...a On bardzo konsekwentnie działa w imieniu Boga i z duchem czasu
Natomiast trudno byłoby dziwić się kobiecie, która nie chciałaby, żeby jej mąż regularnie spędzał popołudnia i wieczory z inną kobietą, nawet w szczytnym celu. To rodzi zażyłość, a zażyłość może przerodzić się w co innego, co jest niebezpieczne zawsze, a przy dzisiejszym przyzwoleniu na promiskuityzm, mogłoby spowodować rozpad małżeństwa. Inna rzecz, że ludzie nie czują się odpowiedzialni za takie sytuacje, bo państwo wzięło na siebie pomoc, oskubując ludzi z ogromnej większości dochodów.
Myślę, że nikt tu nie chce oceniać matki chorego dziecka pozostawionej ze swoimi problemami, ani też nikt nie pragnie znaleźć się w podobnej sytuacji.
Ja zakładam, że do takiej oceny ma prawo ksiądz w konfesjonale, ja nim nie jestem, nie komentuję życia innych.
Rzecz w tym, czy należy zmieniać zasady ze względu na dramatyzm ludzkiego życia.
Ja myślę, że nie, bo życie ludzkie zawsze było i będzie dramatyczne.
Cieszę się bardzo, że papież Franciszek tak często o nim wspomina, Pan Jezus prosił o to kapłanów (tak pisze siostra Faustyna w Dzienniczku).
Jeśli ludzie nie wierzą w sakramenty to jak mogą wierzyć w łaski z nich płynące? I jak mogą z nich korzystać?
To nie działa jak magiczny amulet.
Mnie nie dziwi że rozwodnicy na zachodzie nie widzą problemu korzystania z sakramentu Eucharystii w stanie grzechu śmiertelnego bo tu każdy przystępuje do Komunii jeśli jest w kosciele na Mszy świętej. Spowiedź, o ile jest, traktowana jest niejako rozdzielnie. Może poza FSSP i FSSPX i poza PMK. Idzie się do kościoła i korzysta z łaski sakramentu. No bo przecież na Mszę świętą idzie się po to żeby w niej w pełni uczestniczyć inaczej nie ma sensu. To jest kwestia formacji ludzi a raczej jej braku.
Ojciec przyjmując go nawet mu nie wypomniał złych czynów tylko przyjął z miłością.
Tak wiem - następny atak będzie o to, że syn porzucił złe życie, a tacy ludzie tego nie uczynią. Nie cofną czasu. W związku są dzieci. Ja nie sądzę, że dobrem byłoby rozwalać kochającą się rodzinę. Ale mają pragnienie to życie zmieniać na lepsze...pisanie, że tym wybrukowane jest piekło ( podpieranie się przysłowiem ludowym) - no wybacz...