Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
O karceniu cielesnym dzieci
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Co do zaś obecnej sytuacji, to wypowiedzi Franciszka na temat kary śmierci nie przeczą dogmatowi o (ograniczonej) nieomylności nauczania Kościoła, gdyż owe wypowiedzi nie spełniają warunków owej nieomylności.
1. Nauczanie Katechizmu nie jest samo w sobie nieomylne.
2. Sama treść katechizmowej poprawki w sprawie kary śmierci nie używa wobec tej kary zwrotów "sama w sobie niedopuszczalna"; "zawsze i wszędzie zła", etc. To jest zaś język, który doktryna katolicka używa na określenie czynów wewnętrznie złych, a więc zawsze niedozwolonych. Z drugiej jednak strony w przypisie do owej poprawki odsyła się do jednej z homilii papieża Franciszka w której odnośnie kary śmierci użył on sformułowania, że jest ona "sama w sobie sprzeczna z Ewangelią". W samej jednak literalnej treści obecnej wersji KKK mamy do czynienia ze stwierdzeniem że "jest ona sprzeczna z Ewangelią". Nie ma jednak tam słówka "sama w sobie". Niestety więc kontekst katechizmowej poprawki sugeruje poparcie dla błędu o rzekomym wewnętrznym złu kary śmierci, jednak nie deklaruje tego w sposób dosłowny.
Tak, przynajmniej na chwilę powracając do głównego tematu wątku ...
Wyobraźmy sobie, że za jakieś 50 lat "powszechnym twierdzeniem świata naukowego" będzie teza o tym, jakoby przynajmniej w niektórych wypadkach niewierność małżeńska była doświadczeniem pozytywnym, wzbogacającym oraz budującym - a co się z tym wiąże przeciwnie absolutne unikanie zdrady małżeńskiej byłoby w związku z tym zachowaniem szkodliwym i destrukcyjnym.
Jak postawę powinien przyjąć prawowierny katolik wobec takiego "naukowego consensusu"? Powiedzieć: "No cóż, Pismo św. co prawda potępia cudzołóstwo, ale w czasach, gdy było ono spisywane, nie mieliśmy jeszcze tak dużej wiedzy z dziedziny psychologii i seksuologii, jak obecnie. Biblijne potępienia niewierności małżeńskiej nie powinny więc być absolutyzowane, ale należy je postrzegać przez pryzmat kultury i mentalności czasów, w których Pismo św. były spisywane"? A może powinno się wówczas powiedzieć coś w stylu: "Bóg oprócz Biblii dał nam też rozum, a skoro naukowcy zgodnie twierdzą, iz cudzołóstwo nie zawsze jest szkodliwe to traktujmy twierdzenia naukowców jako coś w rodzaju nowego Boskiego objawienia, które stoi ponad Pismem świętym"?
Czyż tego rodzaju tłumaczenia, nie wyglądają nam teraz na absurdalne, niedorzeczne i przede wszystkim pozbawione wiary oraz zaufania względem Boga? Czyż słusznie, nie widzimy w nich rodzaj nieroztropnej absolutyzacji twierdzeń naukowców kosztem zaufania względem absolutnej nieomylności i bezbłędności Słowa Bożego? Czyż ostatecznie rzecz biorąc takie wywody nie byłyby przedkładaniem zaufania względem ludzi nad zaufanie jakie winniśmy okazywać naszemu Stwórcy?
Oczywiście, że tak. Tymczasem, pomyślmy teraz, że właśnie takie tłumaczenia są stosowane przez wielu pobożnych i mniej lub bardziej konserwatywnych katolików wobec biblijnego nauczania o słuszności i moralnej dobroci cielesnego karcenia dzieci.
Nie rozumiem czemu nie fiksujesz się na czymkolwiek innym? Jest tyle tematów które mają znacznie wyższy poziom ważności w pogłębianiu wiary i dążeniu do zbawienie, w dzisiejszych czasach mamy tyle poważnych zagrożeń a ty tylko o jednym.
Nie zależy mi też na tym "żeby wszyscy bili dzieci". Moją bezpośrednią intencją jest zwalczanie błędnego poglądu o tym, jakoby karcenie fizyczne dzieci było zawsze i wszędzie szkodliwe. W warunkach jednak nielegalności owej metody wychowawczej rodzice mają moralne prawo do rezygnacji z praktycznego jej wdrażania a to choćby dlatego, aby uniknąć większego zła, jakim byłoby odebranie im praw rodzicielskich i możliwości sprawowanai opieki nad swymi pociechami.
"jak nie będziesz uwazał i zrobisz sobie krzywdę, to dostaniesz wciry"
gdyżalbowiem jest jeszcze dziecko, które chyba zawsze w sytuacji nieposłuszeństwa szuka też porządku świata, oparcia,
i klaps pozwala szybko i praktycznie bezboleśnie przywrócić równowagę świata.
A znowóż ta równowaga świata jest istotnym i niezbędnym elementem jego poczucia bezpieczeństwa.
Każden jeden rodzic musi więc rozważyć, czy bardziej mu zależy na własnej wygodzie psychicznej, czy tez bardziej na poczuciu bezpieczeństwa dziecka.
Kropka.
Tak jak nie bije się i nie daje się klapsa dorosłemu, tak i nie bije się i nie daje się klapsów dziecku. Oczywiste.
Może go złapać, ale ten się wyrwie. Przytrzymywanie kopiącego i wierzgającego dziecka, jak się ma drugie w brzuchu jest mało bezpieczne.
Danie klapsa często jest w takich okolicznościach skuteczne - taka gwałtowna interwencja natychmiast przestawia rozbrykane dziecko na inne tory.
to znowu jest półprawda, jest przecież i dziecko, które gra swoją grę.
I twierdzę, że ważna a może i dominującą częścią tej gry, jest sprawdzanie stałości reguł
Bedac w zaawansowanej ciazy nie wybieramy sie z rozbrykanym dwulatkiem na spacery bez wozka czy tam bez szelek
czyli, dla obu stron, generuje większe koszty, nie tylko czasowe, ale i emocjonalne