O karceniu cielesnym dzieci

Izka

Niewolnictwo też działało z powodzeniem a jednak jest nieakceptowalne. Oraz traktowawanie partnera przez modliszkę samice

Hanq

Izka jest różnica jak ktos stosuje bicie i zastraszanie dzieci bo tak a karceniem wynikającym z troski wychowaczej i miłości. To tak jakby powiedzieć że każdy kto pije alkohol to alkoholik. Patologia nie jest wyznacznikiem norm, a tutaj wszystko wrzucacie do jednego worka.

Odrobinka

@kasha dzieciom w wieku przedszkolnym jest dość prosto wytłumaczyć pewne rzeczy. Jest ogromny skok rozwojowy między dwulatkiem a trzylatkiem. Nigdy nie miałam potrzeby stosowac przemocowych metod np zabierania na siłę z placu zabaw albo przypinania do wózka, wobec trzylatka i wzwyż.

Odrobinka

Nigdy nie wyslalabym dziecka do żłobka. Miałam żłobek w budynku przed moim domem. Te dzieci non stop plakaly. I zero reakcji. Wg mnie to gorsza trauma niż skarcic klapsem. 

Polly

Ale co oznacza "zabieranie na siłę z placu zabaw"? I dlaczego @Odrobinka uważasz to za przemoc? Zwariujemy jako społeczeństwo, jeśli zabranie dziecka z piaskownicy wbrew jego woli, zaczniemy nazywać przemocą. Naprawdę robi się z tego jakieś skrajne szaleństwo!

Edit: Bo jeśli mama wrzeszczy nad maluchem, że ma natychmiast wychodzić, potem daje mu w tyłek, z wściekłością krępuje ręce, przy okazji każe się zamknąć i dodaje, że w domu to dopiero popamięta - to widzę przemoc. Jeśli ten sam maluch otrzymuje informację, że teraz wychodzimy, zostaje wzięty na ręce i wyniesiony, mimo protestów, to nie nie szafujmy tą przemocą, bo to się źle skończy. Dla tych dzieci, dla rodzin i dla całego społeczeństwa.

kasha

Hanq powiedział(a):

@kasha całe nasze pokolenie wychowywane było na klapsach. Była to dopuszczalna wychowawcza forma wtedy . Zapewniam cię że nie mamy w sobie traumy, w każdym razie ja i moje rodzeństwo jak i nasi znajomi. I te klapsy nie latały na prawo i lewo. Już tak nie demonizujcie tych klapsów i nie wyrzucajcie wszystkiego do jednego worka z przemocą. O wiele gorsza jest przemoc psychiczna. Rodziców swoich kochamy i wiem że starali się jak najlepiej nas wychować jak potrafili. I im się to udało. 

Hanq powiedział(a):

Izka jest różnica jak ktos stosuje bicie i zastraszanie dzieci bo tak a karceniem wynikającym z troski wychowaczej i miłości. To tak jakby powiedzieć że każdy kto pije alkohol to alkoholik. Patologia nie jest wyznacznikiem norm, a tutaj wszystko wrzucacie do jednego worka.

@Hanq nie wiem o kim piszesz "my"  ale w pokoleniu,

w którym ja się wychowywałam  bicie pasem,klapsy,ciągnięcie za ucho,szarpanie,teksty typu : "tyłek nie szklanka " - było pełna normą kulturową.

I muszę cię zmartwić ale tak niefajnie bardzo wielu z nas to wspomina,

że nie chcemy tego robić swoim dzieciom,ani dzieciom na ulicy,

ani dzieciom oddawanym nam pod opiekę w szkołach, przedszkolach czy żłobkach,klubach sportowych czy domach kultury itp.itd.

A i w twojej wypowiedzi niestety widać,

że skutki są długofalowe i nawet nie zdajesz sobie z nich sprawy.

Skoro dla ciebie wyrazem miłości i troski jest sprawienie bólu ,to nie mam więcej pytań.

Zdrowe to to na pewno nie jest.

kasha

Odrobinka powiedział(a):

@kasha dzieciom w wieku przedszkolnym jest dość prosto wytłumaczyć pewne rzeczy. Jest ogromny skok rozwojowy między dwulatkiem a trzylatkiem. Nigdy nie miałam potrzeby stosowac przemocowych metod np zabierania na siłę z placu zabaw albo przypinania do wózka, wobec trzylatka i wzwyż.

No to się różnimy,bo ja OGROMNEJ różnicy między dwu-a trzylatkiem,nie widzę.

Da się sprawę bez klapa załatwić i z dwulatkiem i z trzylatkiem,choć innym sposobami.

A nawet powiem więcej ,wolę się dogadywać z dwulatkiem niż z dwunastolatkiem.

ps.Piszę o OBECNIE funkcjonujących żłobkach i przedszkolach.

Życzę dużo szczęścia temu kto spóbowałby tam podnieść rękę na dziecko.

Hanq

Tak @kasha znasz mnie i stawiasz diagnozę przez neta. Pisząc "my" mam na myśli moje rodzeństwo i koleżanki kolegów z klas czy osiedla. No jakoś nie mamy traumy jak się to próbuje nam wmawiać. I nie nie bylismy szarpani, nikt nas nie wyzywał. Mieszasz zachowania patologiczne przemocowe z wychowawczymi. Teraz ogólnie jest w modzie doszukiwanie się winy w rodzicach za wszelkie swoje niepowodzenia i stany psychiki. No i już nie wiadomo jak dziecko wychowywać - bo co rusz nowe teorie i z każdej wynika że poprzednio obowiazujaca to było krzywdzenie dziecka. Widzisz Szwajcaria dopuszcza klapsy jako metodę wychowawcza a podobno jeden z krajów gdzie się najlepiej żyje i ludzie najszczęśliwsi. 

Hanq

@Polly przeczytaj sobie definicje przemocy. To zobaczysz że pod to większość działań wychowawczych  podchodzi, nie tylko klapsy. 

Polly

Hanq powiedział(a):

 No i już nie wiadomo jak dziecko wychowywać - bo co rusz nowe teorie i z każdej wynika że poprzednio obowiazujaca to było krzywdzenie dziecka.

Dlatego ostrożnie z wszelkimi modami i nowinkami wychowawczymi. A zwłaszcza z robieniem z nich religii naszych czasów.

Polly

Hanq powiedział(a):

@Polly przeczytaj sobie definicje przemocy. To zobaczysz że pod to większość działań wychowawczych  podchodzi, nie tylko klapsy. 

@Hanq, ale ja piszę o zdrowym rozsądku a nie o skandynawskich zboczeniach.

Tak jak w przykładzie powyżej napisałam:

Jeśli mama wrzeszczy nad maluchem, że ma natychmiast wychodzić, potem daje mu w tyłek, z wściekłością krępuje ręce, przy okazji każe się zamknąć i dodaje, że w domu to dopiero popamięta - to widzę przemoc. Jeśli ten sam maluch otrzymuje informację, że teraz wychodzimy, zostaje wzięty na ręce i wyniesiony, mimo protestów, to nie nie szafujmy tą przemocą, bo to się źle skończy. Dla tych dzieci, dla rodzin i dla całego społeczeństwa.

Hanq

Ja też piszę o zdrowym rozsądku. A definicja nie jest bynajmniej skandynawska. 

Polly

Ależ wiem, że nie jest. Natomiast w Polsce nadal przeważają interpretacje zdroworozsądkowe

kociara

Cóż, bicie dzieci być może nie jest idealną metodą wychowawczą i nie powinno się do tego dopuszczać. Tak, często to wyraz rodzicielskiej frustracji, lęku, reakcja na ogromny stres np kiedy dziecku grozi niebezpieczeństwo. Rozsądny rodzic nie jest z tego dumny zapewne, ale uważam, że choc może i teoretycznie rodzic winien być ponad wszystkie zle emocje, to czasem też po prostu nie wytrzymuje. 
Mam na myśli oczywiście osławionego, pojedynczego klapsa a nie tłuczenie jako metodę wychowawczą czy sposób frustrata furiata sadysty.
I tak, przemoc psychiczna bywa dużo gorszą od fizycznej ( o ile można to w ogóle wartościować), o czym mogą też zaświadczyć dorosłe ofiary przemocy małżeńskiej 

Polly

Nie mam w sobie zgody na klapsy, ale nie wpadałabym w histerię z powodu incydentu, który może (choć pewnie nie powinien) przytrafić się każdemu rodzicowi. Nie wyprowadzałabym z tego teorii o traumie życiowej i nie odsyłałabym z marszu na szkołę dla rodziców. Raczej sugerowałabym usiąść i na spokojnie pomyśleć jak to zrobić, by kolejnym razem poradzić sobie lepiej. I tak do skutku albo bez skutku, nie raz przez całe życie. Bo są rodzice cholerycy, którym jest trudniej i którzy będą tracić cierpliwość szybciej niż inni. I nie są ani bandytami, ani wychowawczymi nieudacznikami, których trzeba wytrenować na lepszego rodzica. Ale próbować i pracować nad sobą, jeśli trzeba. I nie zakładać, że klaps jest dobry, bo uderzenie kogoś nigdy dobre nie jest.

Tak samo nie mam zgody na słynne ostatnio systemy wychowania bez kar i nagród, itp. Rozumiem szczytną ideę kształtowania w dzieciach systemu wartości, ale nie idę na to. Same naturalne konsekwencje nie wystarczą. I świat też tak nie działa. Wszędzie są reguły i by dorosły mógł ich przestrzegać, przestrzegania uczymy dziecko. Dla niektórych to także jest przemoc

Polly

@Tola, poczytaj u Kohna lub częściowo Juula i jeszcze kilku innych, ale ci są wystarczająco reprezentatywni

Zuzapola

Ja dostałam od mojej mamy...

Skatarzyna

Zuzapola powiedział(a):

Ja dostałam od mojej mamy...

Poradnik czy w tyłek?

Zuzapola

Poradnik Jula, pamiętam tyle, że dzieci nie powinny mieć obowiązków w domu, pomaganie powinno być ich potrzebą pomagania i tak tylko mamy zachęcać okazyjnie, wtedy będą chętnie pracować w domu.

Polly

AB powiedział(a):

Ojejuju powiedział(a):

Szczególnie polecam instrukcję Juula,  co zrobić jak 14- latka wróci do domu pijana w sztok i następnego dnia przyjdzie do kuchni z wielkim kacem   

to byłą dla mnie największa masakra w literaturze ostatnich kilku(nastu)lat... nie czytałam większej bzdury...

Ostatnio przeczytałam, że jeśli dziecko nie współpracuje, to wystarczy zmienić mu okoliczności. Brzmi szczytnie i pięknie. W praktyce, jasne, czasem można, na pewno nie w większości sytuacji problemowych.

Polly

Ojejuju powiedział(a):

Elunia powiedział(a):

AB powiedział(a):

Ojejuju powiedział(a):

Szczególnie polecam instrukcję Juula,  co zrobić jak 14- latka wróci do domu pijana w sztok i następnego dnia przyjdzie do kuchni z wielkim kacem   

to byłą dla mnie największa masakra w literaturze ostatnich kilku(nastu)lat... nie czytałam większej bzdury...

Streścicie? Z zasady nie czytam poradników.

Pamiętam dość niedokładnie  ale główny przekaz  - pochylić  sie z  wyrozumieniem i troską,  zapytać o samopoczucie i założyć  ze skoro ma kaca to wiecej tego nie powtórzy.   

Skoro ma kaca, to cierpi, więc potrzebuje twojego współczucia. Jak okażesz, to wzmocnisz relację.

Hope

@AB podasz jeszcze źródło?

Hope

Fajny tytuł, z zamieszczonego fragmentu wynika, że nastolatków się już nie wychowuje chyba. 

kasha

@Polly jak najbardziej wychowywać z zasadami i ze stawianiem granic...a jednocześnie z miłością i szacunkiem do małej istoty,która funkcjonuje zupełnie inaczej niż dorosły.

Czyli jasne konkretne granice (rozszerzane wraz z wiekiem) i dużo swobody i zrozumienia pomiędzy nimi.

Ale wychowanie to proces, który trwa przez cały czas ,a nie od czasu do pory.

Czyli nie tak,że dziecko robi co chce, a od czasu do pory jak mi to jest nie na rękę,

wymagam, żeby ze zrozumieniem zachowało się tak jak ja chcę.

A jak ono tego nie robi dostaje klapa,bo krnąbrne, a do tego za głupie,żeby mnie zrozumieć.

A w ogóle to nie mam czasu,żeby mu wszystko tłumaczyć i to jeszcze takimi słowami,żeby zrozumiało.

Co się będę wysilać-klapa w dupsko i dzieciak ustawiony do pionu.

ps.Jasne jesteśmy ludźmi,jak najbardziej jestem w stanie zrozumieć ,

że rodzic nie dał rady,emocje go przerosły  i dał tego klapa.

Ale tak jak piszesz-potem się zastanawia,jak to zrobić inaczej,

chce uniknąć kolejnych takich sytuacji .

Rozumiem,serio.

Teksty o pełnych miłości wychowawczym dawaniu kalpów małemu gapciowi,

dla którego każda sekunda życia jest wielkim zadziwieniem i pełną ciekawości przygodą,

są dla mnie nie do przyjęcia.

@Tola bez kar i nagród czyli bez  zewnętrznego wzmacniania pozytywnego i negatywnego.

Chodzi o naukę motywacji wewnętrznej.

Żeby dziecko nauczyło się czerpać satysfakcję z tego,że coś zrobi,

bo fajnie jest to zrobić,

a nie dlatego, że dostanie nagrodę (również słowną) albo ,że je ukarzą .

Innymi słowy,żeby wychować dziecko odporne na manipulację.

Wbrew nazwie bardzo trudny sposób na wychowanie.

I wcale nie taki nowy ,bo stosowany już przez Marię Montessori.

Skatarzyna

Świat, w którym za dobre się wynagradza, a za zle karze, jest bardziej zrozumialski.

Polly

kasha powiedział(a):

A w ogóle to nie mam czasu,żeby mu wszystko tłumaczyć i to jeszcze takimi słowami,żeby zrozumiało.

Co się będę wysilać-klapa w dupsko i dzieciak ustawiony do pionu.

@kasha, ale tak to nikt tutaj nie napisał. Zagalopowałaś się chyba.

Hope

AB powiedział(a):

Hope powiedział(a):

Fajny tytuł, z zamieszczonego fragmentu wynika, że nastolatków się już nie wychowuje chyba. 

wg niego wychowuje się (czyli przekazuje dziecku normy obowiązujące w rodzinie/ środowisku) do ok.9. r.ż. 

Brzmi dobrze! Rozumiem, że potem już tylko spijanie śmietanki  to się nie dziwię, że totalnie popularne!

Skatarzyna

AB powiedział(a):

ciekawe co robię źle, skoro te pierwsze 9 lat jest dość łatwe w porównaniu do tych kolejnych 9 

Nie wiem. U mnie pierwsze 9 zdaje się nie mieć końca. 

kasha

Polly powiedział(a):

@kasha, ale tak to nikt tutaj nie napisał. Zagalopowałaś się chyba.

@Polly bardzo dziękuję za pouczenie,

   jednak wybacz ale tak dla mnie zabrzmiały poniższe wypowiedzi (te pogrubione).

  

Odrobinka powiedział(a):

Jeśli dwulatek wkłada rękę do kontaktu to lepiej zrozumie reakcję uderzenia po łapach niż tłumaczenie. Tłumaczyć to ja mogę czterolatkowi. 
Czasem nie da się przerwać spaceru. Mojej Z nie wystarczal wózek. Chyba że bym ją przywiązala nie wiem czym. Bo żadne szelki nigdy nie były problemem. W domu chętnie spacerowala po parapetach i otwierala okna.
Tłumaczenia i zastawianie parapetów nie pomagało. Dzialanie przemocowe zadziałało od razu. K nagminnie stawała w wózku np przed ruchliwymi przejsciami dla pieszych. Musialabym przywiązywać pasami za rece i nogi. Kilka razy wypadła i potraktowała to jak fajną zabawę. Tłumaczenia nie pomogły.
@Rejczel Masz bardzo ogarnietego dwulatka jeśli rozumie przekaz o dzidziusiu w brzuszku itd. 

Pioszo54 powiedział(a):

Szczytem dziwacznego postępowania była dla mnie sytuacja, kiedy mama uderzyła dziecko za to, że... ono uderzyło inne dziecko  

też bym tak zrobił, to jest czysty przykład sytuacji, w której trzeba natychmiast postawić granicę.
Najprościej i najtaniej, dla obu stron, jest dac klapsa.
I jeste pewien, że dziecko potraktuję tego klapsa zupełnie inaczej, niż uderzenie innego dziecka.

Przecież to się wszystko, szczególnie u dziecka, rozgrywa na emocjach,
a emocje nie idą przez rozum.

Polly

@kasha, nie zgadzam się z tymi wypowiedziami, ale nie widzę tu lenistwa i ustawiania do pionu (jak napisałaś). Widzę troskę o bezpieczeństwo i zasady oraz potrzebę szybkiej reakcji. Nie zrobiłabym tak, ale też daleka jestem od stygmatyzowania kogokolwiek.

I wiesz, jest mnóstwo skrzywdzonych dzieci, których naprawdę trzeba bronić. Nie uważam, że priorytetem w tej krucjacie jest ratowanie przed klapsem dwulatka, którego mama zareagowała impulsywnie, bo przestraszyła się, że następnym razem mały może zrobić sobie poważną krzywdę.