Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Wątek Modesta
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Ile czasu mała jest w przedszkolu?
Bo mam wrażenie że ona uważa że żłobek to jej dom opiekunki w przedszkolu to najbliższa rodzina tam jest kochana mają dla niej czas , taka 2 latka wszelkie zajęcia ma na 2 minut ,
Mój syn jak miał ok 2- 3 lat też z mężem nie został bo go nie znał mąż z domu wychodził mały spał jak wracał to samo...płacz był okropny jak zostawać miał z tatą
Ale może tak się u Was ułożyło. Bardzo trudne dziecko, a Wy niegotowi na taki hardcore, ze specyficznymi uwarunkowaniami psychicznymi, i zapętliliście się.
Jeszcze może być pięknie.
Rzuciła mąką w twarz- straszne. No po prostu straszne, jak mogła... (To był sarkazm). Tak, dzieci tak mają. Rzucają klockami, czasem można dostać w twarz. Sikają do pieluchy, uciekają pod samochód. Itd.
High need. Jasne. Każde dziecko jest high need- potrzebuje miłości. A to czasem jest too high dla rodzica. Może warto się wybrać do jakiegoś rodzica z dwójką, trójką dzieci i podejrzeć jak się dzieci zachowują, jeśli rzeczywiście nie masz pojęcia jak się zachowuje przeciętne dziecko.
Modest189, tak 2 letnie dziecko nie zostanie z obcym chyba że ten obcy zdobędzie zaufanie dziecka i je kocha
18 -latek może nie wiedzieć że życie to nie bajka ani nie jest tak jak w poradniach ale nie ktoś dorosły wykształcony
Decyzję o dziecku podejście świadomie, przepraszam ja jak syna urodziłam jak zrobił siku płakałam razem z nim bo ...pieluchy zmienić nie umiałam nie wiedziałam jak to nakarmić , miałam 2 wyjścia
1 dalej płakać bo przecież nikt mi nie powiedział że tych pieluch będzie kilkadziesiąt , że gryźć mały będzie że będą kolki i płacze bo zjem coś co nie powinnam butelka i obcy ludzie żebym mogła nie zajmować się dzieckiem,
2 owszem każdego kto się na patoczyl A miał dzieci pytać jak radził sobie z kolkami , żeby mi pomagał pieluchy zmienić żeby mi tłumaczył czemu po jednym karmieniu płacz po innym nic
Jak myślisz co robiłam?
A depresję miałam do dziś pamiętam jak chodziląm na piechotę po 5 km w jedną stronę z dzieckiem do lekarza co tydzień bo chorowała mała
Więcej w szpitalu niż w domu była przez pierwszy rok ,
Syn miał kolki od 18 do 22 nie szło go odłożyć usiąść do wózka włożyć nikomu dac nawet na chwilę tylko u mnie miesiącami i żyje wtedy płakałam bo plecy bolały bo zjeść chciałam itp ale jednocześnie znajdywalam naj mniejszą drobnostke i sie nią cieszylam .
Przy leczeniu depresji pomogło mi zalecenie proste znaleźć 1 rzecz dziennie dobra , niech to będzie że dzieci poszły spać i się z tego ucieszyłam, zjadły obiad i za bardzo nie narozwalały , z wypicia gorącej herbaty w spokoju , do dziś pamiętam jak się delektowalam herbatą o ...4 rano bo 4,30 trzeba bylo iść do ogrodu bo o 5,30 zwierzeta trzeba karmić bo moje skarby wstaja 6,30 i mamy sniadanie rechabilitacje w miedzy czasie sprzatanie pranie gotowanie oczywiście zwierze zywe też musi być zaopiekowane
Itp itd
Mniej książek poradników więcej życia realnego ,to co opisujesz to nazywa się prozą życia nic innego ,
Pisałeś że na starość mała Ci pomoże zaopiekuje się wami , przepraszam chciałbyś zająć się obcą osoba gdyby trzeba było pomagać umyć się najeść czy byś zgłosił do MOPS ?
Odpowiedz sobie nie tu tylko sobie , bo nie chce żadnych osobistych wycieczek robić
Licz się z tym że może być potrzeba zaopiekować się rodzicami czyli opieka nad dzieckiem opieką nad rodzicami i praca też to trzeba będzie pogodzić ....
1. Modlić się o rozeznanie, pokierowanie i uzdrowienie. Sama też obiecuje pomodlić się za was
3. Zacząć okazywać miłość własnemu dziecku i nauczyć się zapominać, nie robicie jej łaski, sama się na świat nie pchała, to Wy jej zalatwiliscie dom w którym nie czuje się bezpieczna, kochana, gdzie pamięta się i wypomina każdy błąd.
Tu na forum chyba nie pomożemy.
Byliśmy kiedyś na rekolekcjach z ludźmi, którzy mieli dwójkę dzieci, które na każdym posiłku urządzały mega histerię. Darły się cały posiłek, co przy dwutygodniowych rekolekcjach i kilkudziesięciu osobach na stołówce było bardzo męczące dla wszystkich. Miały myślę, że ok 2 i 4 lat albo z rok więcej.
Zwróciło na nich uwagę małżeństwo z 5 małych dzieci i pogadało z nimi. Ludzie potem dziękowali, że dzięki nim uświadomili sobie, że to nie w dzieciach jest problem, tylko w nich, rodzicach, oni kompletnie nie umieli zapanować nad dziećmi, nie wiem z czego to wynikało. Nie wiem jak to się dalej potoczyło, bo rekolekcje się skończyły. Problem u nich występował w relacjach z każdym z ich dzieci, a nie że mieli jedno jakieś wybitnie jęczące.
Jeżeli jednak to byt realny i tak widzi życie rodzinne to...biedna ta córka. Niekochane i nieakceptowane maleństwo, które jest obwiniane za zniszczenie spokoju życia pamiętliwych rodziców. Dodatkowo jeszcze traktowana jako polisa na starość.
Jak nie zmieni się podejście i rodzice nie dojrzeją to rezerwowałabym miejsce na oddziale psychiatrycznym dla dzieci jak wejdzie w okres nastoletni.
Na razie z opisu normalna dwulatka, co domaga się uwagi i miłości. Traktowana jak mała dorosła co ma się dostosować by być zaakceptowana.
2 ludzie potrafią utrzymać dom z jednej pensji i niższej niż średnia krajowa , kwestia priorytetów i standardów , a i nie jest to tak że zbierają na śmietnikach czy muszą korzystać z pomocy caritasu itp, takich rodzin jest bardzo bardzo dużo
3 nie jest złe że dziecko jest w przedszkolu , zły jest brak czułość rodziców brak miłości brak zrozumienia że to tylko dziecko i niestety akurat macie wyjątkowe, liczę że Ty tu tylko wylewasz swoją gorycz ale normalnie w domu tulisz chwalisz mała nawet jak setny raz coś zniszczy porwie Cię z irytuje bierzesz gleboki oddech liczysz do trzech i tulisz płakse czy co tam trzeba w tej chwili zrobić
4 nie słuchaj typu nie umiesz się zająć dzieckiem jeśli na prawdę nie umiesz ucz się metodą prób i błędów , zdrowe dziecko nie płacze nie krzyczy ciurkiem 10 -12 godzin musi mieć przerwę na jedzenie na picie itp poproś nie wiem babcie ciocie czy kogoś żeby Ci pokazał jak np odróżniać płacz gdy dziecko coś boli gdy jest głodne itp od placzu bo jest zdenerwowane bo chce coś wymusić bo chce sie przytulić ,
Nie wiem pytaliscie opiekunek co wasze dziecko lubi robić w przedszkolu co je cieszy ...
Wojna z dwu letnim dzieckiem i do tego własnym -psycholog który uważa że to normalne jest o kant tyłka rozbić według mnie , nie zarobił by u mnie ani złamanego grosza
I tu powinna być długa lista osób którym również dziękuję ale oszczdze tego podzkuję iindywidualnie
co do szczęścia to niestety nam jak się ma przydarzyć coś złego, to na pewno się wydarzy. Poznaliśmy siebie i jesteśmy ze sobą szczęśliwi. Kochamy się. Byliśmy małżeństwem przez 4 lata zanim pojawiła się córka i ani razu się nie kłóciliśmy. Niestety potem to już równia pochyla w dół. Babcie są daleko i nie chcą pomagać. Opiekunki do pomocy rezygnują itd.
Może przeczytaj sobie książki Pani Olechnowicz, może ona prowadzi jeszcze tę świetlicę. Tam opisuje właśnie przypadki, jak rodzice i dzieci uczą się siebie od początku.
2 przy dziecku o kłótnie ciężko zwłaszcza gdy każdy chce kariery rozwoju w pracy itp i jeszcze nie lubi się dziecka
3 wy się kochacie A dziecko kochacie tak jak by to był wasz skarb , czy te dziecko jest waszym wrogiem jest przyczyną waszych kłopotów ? Jeśli to drugie to nie dziwcie się że tak ani inaczej jest.
Kiedyś przeczytałam taki tekst nie będzie dokładnie bo z pamięci pisze
Jedzie Pan do pracy autobusem za plecami stoi anioł i słucha jak on mamrocze
- g...Na praca
- wredny szef
- głupia żona
- leniwe dzieci itd
Anioł myśli dziwny ten człowiek tyle lat to samo no cóż skoro tak chce niech będzie dalej
Czyli jeśli dzień w dzień narzekamy ze wszytko złe niedobre wredne to tak będzie
Napisz 3 miłe rzeczy z ostatniego dnia
U mnie będzie to
-Ochrzan od dzieci za to że wybieglam na dwór wczoraj w bluzce i kapciach jestem przeziębiona
- kocham mamę uslyszane razy 4
- kundel przytulił się
Ja mam w domu już nastolatki ale były małe i pamiętam to
Trochę mi to jednak przypomina naszą historię. Pierworodna była bardzo trudna. Najpierw była nieodkładalnym kolkowym niemowlęciem, potem płynnie przeszła w etap wiecznego rozdrażnienia i nudzenia się, a następnie w hardkorowy bunt dwulatka. Pamiętam, że trzeba było ją zabawiać i zagadywać non stop, co 5 minut wymyślać nowe atrakcje, nie było ani chwili, żeby pobawiła się czymś sama, w spokoju i z zadowoleniem. W gościach, wśród ludzi, było trochę lepiej, jakby mnogość bodźców pomagała.
Najgorsze było nie to, że trzeba się było nią zajmować bez przerwy, że w nocy nie spała, ale to, że wydawała się wiecznie nieszczęśliwa, prawie się nie uśmiechała, bardzo trudno było ją rozbawić. Choć byśmy stawali na głowie, w najlepszym wypadku bywało znośnie. Naprawdę, z takim dzieckiem spędzanie czasu na luzie, bawiąc się i odpoczywając razem jest niemożliwe! Nasze Święta, wakacje i weekendy były jakimś koszmarem.
Z całą pewnością fakt, że to było nasze pierwsze dziecko nie pomagał. Byliśmy wyczerpani psychicznie, wydawało nam się, że gdzieś popełniamy jakiś straszny błąd, ale nie wiedzieliśmy gdzie. Zachodziliśmy w głowę, jak to możliwe, że ludzie cieszą się z rodzicielstwa, są szczęśliwi i uśmiechnięci. Że nikt nam nie powiedział, jak to naprawdę wygląda.
I jeszcze taka myśl - nasze życie zmieniło się w nieustanną orkę, 24h/dobę, a istota, którą wydaliśmy na świat jest tak nieszczęśliwa. Jaki w tym sens? Plus wszyscy wokół, którzy mówili: "Teraz to nic, małe dzieci mały kłopot, potem dopiero zobaczycie!". Albo myśl, że przecież mamy zdrowe dziecko, powinniśmy być szczęśliwi! Ludzie mają bardzo chore dzieci i dają radę sto razy lepiej.
Z aktualnej perspektywy szczęśliwej matki czwórki dzieci bardzo współczuję nam z tamtych dni, młodym rodzicom całkowicie zagubionym, i córce, dla której nie potrafiliśmy być wystarczająco mądrzy i cierpliwi. Gilgocząc moje radosne niemowlę i czując zalew endorfin na widok jego słodkiego uśmiechu, myślę o tym, jak wiele dobra nie doświadczyliśmy za pierwszym razem, i jak trudno musiało być naszej pierworodnej.
Ale po nocy przychodzi dzień. Pewnego dnia zrobiło się trochę łatwiej, potem jeszcze łatwiej. Teraz córka jest wspaniałą, kochaną, piękną, mądrą dziewczynką, naszym wielkim szczęściem. Mam nadzieję, że jakoś jej swoją miłością wynagradzam te pierwsze trudne lata.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Minimum_egzystencji