Wątek Modesta

paulaarose

@Joanna36 rozumiem. Mam przyzwyczajenie z innych portali  

mamababcia

Joanna36 powiedział(a):

Jeszcze parę wypowiedzi i będę wiedzieć dokładnie czy bliżej Białegostoku czy Siedlec

Siedlec, w Białymstoku tak nie mówią. Ja to usłyszałam dopiero na Mazurach, ale jestem na terenie napływowym, więc tu ludzie z różnych stron.

maliwiju

Napiszę coś kontrowersyjnego i podejrzewam że ktoś kto nie ma przewlekle chorego dziecka może nie do końca to zrozumieć .
Od jakiegoś czasu obserwuje rodziny z chorym dzieckiem i widzę że w przeważającej większości rodzeństwo chorego jest dużo wrażliwsze , empatyczne , samodzielne i odpowiedzialne. Oczywiście to nie zmienia faktu że bywa ciężko i dzieci są bardziej obciążone ale w dzisiejszym świecie to cechy które są deficytowe u młodych ludzi.

Nie piszę tu o moich dzieciach bo wiadomo że byłabym nieobiektywna i pewnie do końca nie jestem ale rodzinach które spotkałam i poznałam lepiej.

kasha

maliwiju powiedział(a):

Napiszę coś kontrowersyjnego i podejrzewam że ktoś kto nie ma przewlekle chorego dziecka może nie do końca to zrozumieć .
Od jakiegoś czasu obserwuje rodziny z chorym dzieckiem i widzę że w przeważającej większości rodzeństwo chorego jest dużo wrażliwsze , empatyczne , samodzielne i odpowiedzialne. Oczywiście to nie zmienia faktu że bywa ciężko i dzieci są bardziej obciążone ale w dzisiejszym świecie to cechy które są deficytowe u młodych ludzi.

Nie piszę tu o moich dzieciach bo wiadomo że byłabym nieobiektywna i pewnie do końca nie jestem ale rodzinach które spotkałam i poznałam lepiej.

@maliwiju nie gniewaj się ,ale ja odpiszę kontrowersyjnie.

Na pewno nie zawsze-podkreślam-nie zawsze,ale niestety  zdarza się,

że rodzice mając chore dziecko,w relacjach ze zdrowym rodzeństwem -całkiem nieświadomie -powodują zamianę ról.

Dziecko zamiast otrzymywać oparcie w rodzicach,

samo staje się oparciem dla rodziców.

Przez to buduje obraz własnej wartości na pomocy innym,

na wyczuleniu na potrzeby innych,przy jednoczesnym umniejszaniu ,

a czasem i zaprzeczaniu ,własnym potrzebom.

Stąd wrażliwość na potrzeby innych,samodzielność,odpowiedzialność.

W dorosłym życiu tacy ludzie nie potrafią odmawiać,więc często robią coś za innych,

nie potrafią prosić o pomoc,starają się zawsze spełniać oczekiwania innych nawet kosztem swoich potrzeb,swojego zdrowia.

Troszczą się o innych,ale zatroszczenie się o siebie sprawia ,że czują się winni.

Wysoki poziom empatii i uwrażliwienia na potrzeby innych na pewno pomaga w relacjach społecznych,ale też niestety naraża na bycie wykorzystywanym.

maliwiju

kasha powiedział(a):

maliwiju powiedział(a):

Napiszę coś kontrowersyjnego i podejrzewam że ktoś kto nie ma przewlekle chorego dziecka może nie do końca to zrozumieć .
Od jakiegoś czasu obserwuje rodziny z chorym dzieckiem i widzę że w przeważającej większości rodzeństwo chorego jest dużo wrażliwsze , empatyczne , samodzielne i odpowiedzialne. Oczywiście to nie zmienia faktu że bywa ciężko i dzieci są bardziej obciążone ale w dzisiejszym świecie to cechy które są deficytowe u młodych ludzi.

Nie piszę tu o moich dzieciach bo wiadomo że byłabym nieobiektywna i pewnie do końca nie jestem ale rodzinach które spotkałam i poznałam lepiej.

@maliwiju nie gniewaj się ,ale ja odpiszę kontrowersyjnie.

Na pewno nie zawsze-podkreślam-nie zawsze,ale niestety  zdarza się,

że rodzice mając chore dziecko,w relacjach ze zdrowym rodzeństwem -całkiem nieświadomie -powodują zamianę ról.

Dziecko zamiast otrzymywać oparcie w rodzicach,

samo staje się oparciem dla rodziców.

Przez to buduje obraz własnej wartości na pomocy innym,

na wyczuleniu na potrzeby innych,przy jednoczesnym umniejszaniu ,

a czasem i zaprzeczaniu ,własnym potrzebom.

Stąd wrażliwość na potrzeby innych,samodzielność,odpowiedzialność.

W dorosłym życiu tacy ludzie nie potrafią odmawiać,więc często robią coś za innych,

nie potrafią prosić o pomoc,starają się zawsze spełniać oczekiwania innych nawet kosztem swoich potrzeb,swojego zdrowia.

Troszczą się o innych,ale zatroszczenie się o siebie sprawia ,że czują się winni.

Wysoki poziom empatii i uwrażliwienia na potrzeby innych na pewno pomaga w relacjach społecznych,ale też niestety naraża na bycie wykorzystywanym.

Mechanizmy o których piszesz , mogą zaistnieć bo dziecko pochodzi z rodziny w mniejszym lub większym stopniu dysfunkcyjnej, problemy mogą się pojawić na każdym etapie życia zdrowego rodzeństwa, i  rodzic nawet średnio radzący sobie z chorobą dziecka tylko w skrajnych przypadkach pomija jego rodzeństwo. Możliwe że pewne zachowania i sytuację  mogą negatywnie wpływać na postawy w dorosłym życiu ale ręka w górę kto nie ponosi w dorosłym życiu konsekwencji błędów wychowawczych swoich rodziców.
Twój opis osoby , obciążonej chorym rodzeństwem wskazywałby na to że takowe miałam, a jednak nie, dokładnie taka byłam jak napisałaś , pomimo bardzo dobrej sytuacji rodzinnej, wiele lat mi zajęło ( właściwie zajmuje ) ustawienie pewnych rzeczy na właściwych miejscach.