Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Wątek Modesta
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Też prowadzimy arkusz wydatków itp. więc wiemy na co ile idzie.
No w to już nie uwierzę.
Nie do końca się zgodzę, ze nie można zaplanować na 5-10 czy 15 lat. Ok, może trafić się choroba czy jakieś wydarzenie losowe. Ale dziecko trzeba wysłać np. na dodatkowe lekcje angielskiego w wieku 6-7 lat, jeśli się myśli perspektywicznie, żeby w wieki 18-19 lat mogło (nie musiało, ale miało wybór) podejść do międzynarodowej matury i wyjechac na jakaś prestiżowa uczelnie zagraniczną.
można olewać skończyć zawodówkę z dobrym zawodem i zarabiać 10 tys miesięcznie, a można męczyć się całe życie skończyć prawo na dobrej uczelni i pracować na kasie albo produkcji...
I nie chodzi o to żeby olewać wszystko ale żeby umieć ustawić odpowiednio priorytety w życiu. Bo Twoja córka będzie miała gdzieś ten samochód i angielski jak dalej ja będziecie tak traktować
"Gdybym mówił językami ludzi i Aniołów a miłości bym nie miał ..."
się jakoś nie opłacił. A już napewno żaden człowiek w wieku 19-20 lat takich pieniędzy sam dla siebie nie zarobi.
ale w tym powiedzeniu nie chodzi o to że możesz olewać wszystkie obowiązki powinności i czekać na mannę z nieba tylko prozaicznie planujesz słodkiego bobaska a masz zwykłe dziecko , planujesz urlop słońce plaża sprawdzasz pogodę ok ma być pięknie zajeżdżasz a tam leje jak z cebra przez połowę urlopu ....planujesz dwoje dzieci i masz 6 i tyle
często są rzeczy które ty planujesz a życie swoje i tyle nic nie poradzisz kompletnie nic , nie masz żadnego wpływu jedyne co możesz to powiedzieć niech się dzieje wola Boża
I ogromny kryzys.
Możesz tu siedzieć i napisać milion postów. I nawet przekonać wszystkich, że nic się nie da.
Ale położenie, w którym się znajdujesz, wynika z Twojego podejścia. Póki go nie zmienisz, będziesz miał tego rodzaju problemy.
Są oczywiście rzeczy obiektywne, te wszystkie uwarunkowania neurologiczne itd.
Jednak mnóstwo ludzi na świecie nie ma połowy tego, co Ty, i są szczęśliwi. Myślisz, że jesteś z innej gliny?
Wierzysz w jakieś bajania. Wiele zdolnych osób przewraca się na swoim niedorozwoju emocjonalnym. Osiągają w życiu głównie frustrację. A ludzi na pewnym poziomie nie grzeją już te rzeczy, żadne IB itd.
Jesli nie zarabiasz milionów, to cóż, nie wysrasz tej kasy i nie wyślesz córki na wymarzone studia do Stanów. Po prostu. Nie należysz do tej klasy społecznej i już. Obniż wymagania, spotkaj się z kimś, kto zarabia 2 razy mniej od Ciebie. Zapytaj, co robią w wakacje, co jedzą na obiad, i do jakiego przedszkola chodzi ich dziecko. I zastanów się, czy jednak chwilami nie wolałbyś być na ich miejscu.
Poza tym depresja to śmiertelną choroba i zaburza Ci postrzeganie rzeczywistości.
Miales jedna propozycje pomocy. Chociaż wyglądasz na trolla
Co do korepetycji itd. Ja to porównuje do mojej żony - ona pochodzi z tzw. bogatego domu. Rodzice inwestowali w nią mocno, w wieku 12-13 lat wysyłali ją na kursy językowe zagraniczne, skończyła dwa kierunki studiów, bo nie musiała się martwić utrzymaniem się podczas tego czasu. Jest pewną siebie kobietą, która przerosło macierzyństwo, ale z racji tego, ze miała pracę, którą uwielbiała miała cel i stąd chociaż leczenie przebiega szybciej.
Ja nie miałem takiego wsparcia. Języka się uczyłem w szkole normalnie jak większość. Efekt jest taki, ze po 9 latach nauki państwowej edukacji z piątkami z angielskiego umiałem zagranica sobie zamówić coś do picia i opowiedzieć skąd jestem. Na studia tez poszedłem na takie, na które się dostałem, bo były bliżej/taniej domu. Studia wymusiły prace w administracji, ale chodzę, bo muszę.
Żona utrzymuje głównie nasz dom i nie mam z tym generalnie problemu. Problem mam z tym, żeby naszej córce czy potencjalnie tez drugiemu dziecku zapewnić standard taki, jaki miała żona, a nie ja.
Albo zrobić wszystko, żeby móc jej powiedzieć - „dobrze wybrałaś, nie martw się o finanse przez następne 5 lat studiów i też pojedziesz”.
Ja mam ciotkę, która ma trzy córki. Dla nich zrezygnowała z pracy. Potem najstarsza córka dorosła i dojrzała do wieku, żeby mieć samochod, bo zdała prawo jazdy itd. Jej najlepszej przyjaciółce rodzice kupili samochod - jakiś stary grat, ale jak ma się 19-20 lat to nawet Fabia jest jak Maseratti. Rozmowa z matką przebiegała:
- Mamo, a Dorocie po dostaniu się na studia i zrobieniu prawa jazdy rodzice kupili samochod. Myślisz, ze tez byście mogli mi w tym pomoc?
- Beata, przecież wiesz, ze tylko ojciec pracuje, a ja zrezygnowałam z pracy, żeby was wychowywać i być z wami.
- Ale przecież nikt Ci mamo nie kazał rezygnować z pracy...
No i mija teraz 7 lat, jak córka na święta do matki nie przyjeżdża. Poszło o samochod. A matka oddała jej karierę, młodość i serce. Teraz matka nie ma ani emerytury ani córki.
Po co tu jesteś?
Ja zapytałam jak spędzasz czas z córką po powrocie z pracy. Nie odpowiedziałeś.