Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Mama - w domu!
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Łatwiej jest jednak "przećwiczyć" zależność od drugiego człowieka bez choroby, po to, żeby w chorobie było łatwiej....
ale trzeba czasem zrezygnowac ze swoich "aspiracji". czasem mam dosyć "siedzenia" w domu, choć to stosunkowo krótki okres czasu, ale teraz ta rzeczywistość domowa ma być dla mnie najwazniejsza a nie aspiracje, marzenia, spełnianie zawodowe i takie tam różne pierdoły za przeproszeniem.
wychowywanie dzieci to ciężka praca, która obdziera z egoizmu.
dziwia mnie niektóre znajome, ktore najpierw nie mogą zajść w ciążę, płacza wydają majątki na leczenie, a potem po 5 miesiącach zostawiaja maluszka, bo chcą sie "realizować", bo"szczęśliwa mama= szczęśliwe dziecko" - pieprzenie- czasem trzeba zrezygnowac z siebie zeby dziecko było szczęśliwe,
ja tez w listopadzie ide na wychowawczy, boję sie braku kasy, wiem że bedzie ciężko, ale wiem ze to bedzie najlepsze rozwiązanie.
Hm...mój optymizm jest zwykle "po czasie":bigsmileAle to prawda- Bóg zwykle nie daje od razu kasy na kilogramy (choć i to się zdarzało), ale sukcesywnie pomaga...
:bigsmile:
Konsekwencją obu jest oczekiwanie WDZIĘCZNOŚCI.
Wtedy jest już pozamiatane.
ja pracując wsumie w korporacji, czasem zadawałam sobie pytanie po co? dla kogo?, to nie była praca, służąca komukolwiek, wszystko obracało się wokół zysku. teraz mam ciekawsze wyzwanie, a czas dla siebie zawsze znajde
Chciałabym aby moje dzieci miały podobnie. Na szczęście mam taką pracę - pół etatu- która pozwala dążyć do ideału:bigsmile:
Tu na forum czyta się o takich pomocach codziennie, ale w swoim życiu ciężko uwierzyć, że Bóg może gdzieś zadziałać.
Dla mnie macierzyński wiąże się z ogromnym stresem - 2/3 moich dochodów to praca z umowy zlecenia i umowy o dzieło. Jak będę na macierzyńskim, to mi odpadną zlecenia, bo nie będę mogła realizować pracy osobiście.
Tyle, że u nas w rodzinie jest odwrócona sytuacja - moje dochody to 3/4 całości naszych dochodów. Mąż zarabia mało i nie widzę szansy aby to się mogło zmienić.
Najbardziej mnie przygnębia myśl, że najbardziej opłacalne byłoby odwrócenie sytuacji - kiedy to on zajmowałby się dzieckiem.
:sad:
Haku módl się gorąco. My w tej kwestii dotychczas doświadczyliśmy wielu cudów i mam nadzieję na ciąg dalszy, czego życzę również Tobie.
Ja osobiście nie znoszę większości prac domowych , ale skoro trzeba je wykonywać, trzeba je jakoś podzielić. Studiuję to co lubię i mam nadzieję znaleźć pracę w zawodzie. Marzy mi się zrobić za pare lat drugi kierunek, fotografię, wtedy naprawdę mogłabym powiedzieć że spełniam się w swojej pracy. Nie wyobrażam sobie sytuacji że z wyboru nie będę w ogóle pracować. Ludzie są różni i taka opcja nie jest dla mnie a przynajmniej na ta chwile do mnie w ogole nie przemawia. Fajnie byłoby po prostu spokojnie zdecydować ile pracować, a nie czy w ogóle.
I nie chodziło o to, że widziałam coś strasznego.
Ja nie wiem, jaka będzie pani przedszkolanka, jaką będzie miała osobowość, czego nauczy moje dziecko. Nie chodzi o wiedzę "szkolną", ale o to, że nauczy moje dziecko reagować w pewien sposób na rzeczywistość, na innych ludzi, może zranić moje dziecko.
Nie chodzi przecież w dyskusji o przedszkolu o to, czy mama chce iść do pracy czy nie, ale o to, co może dać dziecku bycie z matką. Najważniejsze potrzeby dziecka to miłość i poczucie bezpieczeństwa i raczej nikt nie da w tym względzie więcej niż matka (chyba że ma poważne problemy osobowościowe, ale nad tym można pracować).
Nawet jeśli dziecko lubi przedszkole, to traci ono i tracimy my - z pewnością inne jest zrozumienie i więź, gdy przebywa się stale razem, niż gdy jest się tylko kilka godzin z dzieckiem. Z pewnością na dziecko ma wpływ nie tylko nauczycielka ale i inne dzieci - jeśli zależy nam na uformowaniu dziecka zgodnie z naszym światopoglądem, to będzie to trudniejsze, gdy będzie miało styczność z osobami o odmiennych wartościach, odmiennym wychowaniu.
Ja sama chcę uformować moje dziecko, chcę by było zdrowym psychicznie i emocjonalnie człowiekiem, by nie szukało w przyszłości pomocy psychiatry, by nie weszło w nałogi, by nie trafiło do więzienia, by umiało w przyszłości żyć zgodnie z własnym sumieniem i opierało się presji otoczenia. A właśnie życie od początku w grupie utrudnia kształtowanie niezależności, brak poczucia bezpieczeństwa i miłości powoduje różne patologie, rosną chore osobowości, niezdolne do dobrego, twórczego życia...
I tu jest nasz ogromny wkład w dochód narodowy - wychowujemy ludzi, którzy nie będą obciążać społeczeństwa, nie będą się leczyć na koszt państwa w zakładach psychiatrycznych czy odwykowych, nie będą utrzymywani w zakładach karnych, a będą twórczo przyczyniać się do wzrostu dobrobytu... Za to należy nam się pensja
Zresztą wiele juź napisano w różnych artykułach, oprócz wspomnianych na początku wątku mogę wymienić np. Ciemna strona przedszkola,
Jak socjalizować małe dzieci?
i pewnie znalazłoby się jeszcze kilka.
Myślę, że Edukacja Domowa pomaga wychować dziecko i daje mu większe poczucie bezpieczeństwa i nie jest najważniejsza sama wiedza, ale rozwój osobowościowy.
W którymś artykule czytałam, że z wiedzy podanej nam w szkole pozostaje jakieś chyba 4 %...
Dodam jeszcze, że razem ze mną uczyły się na Wychowaniu Przedszkolnym osoby, którym nie powierzyłabym mojego dziecka chociażby ze względów ideologicznych, ale i wielu innych.
Jeśli tak, to utwórzmy jakąś grupę wsparcia :
Hej Agnieszko!
- Mój najstarszy Syn ma 13 lat, drugi 10, trzeci 7, a czwarty 7 miesięcy
Nie mam córek. Jestem za grupą wsparcia!
Tekst wlkejony przez Joannę Marię-" wielu psychologów", "badania wskazują", no i znowu odwołanie się do tradycji, że matka najlepsza. Ja tam myślę, ze obecna pracująca (przeciętna) matka spędza wiecej czasu z dziećmi niż taka matka sprzed, dajmy na to 200 lat. No i ten tekst, że zeby wychować geniusza, rówieśnicy są zbędni, sformuowanie "szczególnie" obcy, oznacza, że ci z rodziny tez jakoś mile wdziani nie są...
Mogę się zgodzić z tym, że są rodziny, które potrafią stworzyć dziecku takie warunki, że bedzie się świetnie rozwijało, nie chodząc ani do przedszkola, ani do szkoły, ale nikt mnie nie przekona, że grupa rowiesnicza jest co do zasady zbędna. A autor artykułu nie wie na co sie skupić? Krytyce przedszkoli, czy w ogóle wpływie grupy rowiesniczej.
No i co zr