Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Mama - w domu!
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Odniosłam się do Twojego posta #192. Czyli jeszcze sprzed wpisu Maciejki (#215 i dalsze). A z kontekstu tamtej dyskusji, nie wynikało to, o czym teraz piszesz, za Maciejką.
O dzieci, w jakim wieku, mi chodzi, jasno wynika z mojego posta #211.
skoro już jesteśmy przy innym temacie. Rozumiem że chodzi Ci o najmłodsze dzieciaki któe potrzebują stałej opieki ale nie wynika to z tego:
"Ktoś musi "siedzieć" z tymi dziećmi,(obojętnie czy jest to osoba z istytucji, czy opiekunka, czy babcia). Ktoś musi przygotować im posiłek, pobawić się z nimi (tak, tak pobawić sie z nimi), poświęcić uwagę i czas."
W różnym stopniu, ale przecież dotyczy to i 3 i 10latka.
Jeszcze raz. Chodzi o to, że,
oprócz prac domowych, które wykonuje każda kobieta
( i pracująca zawodowo i nie pracująca zawodowo),
kobieta nie pracująca zawodowo, zajmuje się dodatkowo dziećmi ( w domu),
w czasie, gdy kobieta pracująca zawodowo jest w pracy,
a jej dziećmi w tym czasie zajmują się inne osoby.(no nie umiem inaczej)
I nie należy umniejszać czy pomijać, tej pracy na rzecz wychowania dzieci, bo jest to cieżka i niedoceniona praca, bez wielkich splendorów.
A wręcz przeciwnie, jest to praca przez niektórych ośmieszana, można też zostać nazwanym darmozjadem, jak kilka postów wyżej.
I nie ważne, że osoba, która to napisła, osobiście by się tak czuła nie pracując ( jak darmozjad), i nie wytyka tego innym.
To tylko obrazuje rzeczywistość. Taka jest świadomość niektórych osób i w ten sposób docenia się pracę matek wychowujacych swoje dzieci.
Osobiście nie czepiam się mam, które pracują zawodowo (różne są sytuacje życiowe) i wkurza mnie jak ktoś biadoli nad matkami wychowującymi swoje dzieci.
że to robisz, masz tyle czasu, tez bym chciała". Nic prostszego, większość z nich pracuje nie z musu ekonomicznego, mają po dwoje max troje dzeci, nie dlatego ze nie mogą, ale dlatego, że nie chcą, no i kiedyś tez były na macierzyńskim. I rzeczywisice nie robiły na nim nic, poza opieką nad niemowlęciem i to tez w niepełnym wymiarze. Ja przy takim trybie życia tez padłabym z nudów i wiała do pracy... Ale jak napisałam, to dot pewnej specyficznej grupy.
A ja na tym wychowawczym, czasem nie wiem jak się nazywam. A domem jako takim (w sensie zeby lśniło) zajmuję się tez w dosc ograniczonym zakresie.
Jak to co ?Zajmują się dziećmi, domem.Wystarczy, naprawdę tak trudno uwierzyć, że z dwójką dzieci jest łatwiej?Do tego należy brać pod uwagę, że nie wszystkie kobiety są dobrze zorganizowane,nie chorują i mają ustabilizowaną sytuację emocjonalno-finansowo-rodzinną itp.
Nie bronię matek z dwójką dzieci, ale chce mi się stawać za każdą matką.
ale ja mowie wlasnie (z autopsji) o matkach, ktore ta cala sytuacje emocjonalo-finansowo-rodzinna ustabilizowana maja. Maz przynosi wystarczajaco duzo pieniedzy do domu, dzieci odchowane, 3-4 pokoi do ogarniecia, nawet nie zawsze obiadu gotowac musza (tzn, nic specjalnego), bo dzieci maja stolowke w szkole, a maz w pracy je obiad.
Ja sie po prostu takim ludziom dziwie, ze nie maja ochoty zrobienia wlasnie czegos wiecej, nauczenia sie, wyjsc do ludzi, tylko chodza zalymi dniami po sklepach, albo ogladaja tv. I to jak mowilam wcale nie glupie osobki, prawie wszystkie po studiach. Dla mnie to jednak pod uwstecznianie sie podchodzi i marnowanie talentow.
Oby
Czyli brak dojrzałości i oceny swoich poprzednich lat. Walne moralizmem : znasz je , to módl się za nie.
Przeraza mnie tylko to, ze to takie masowe zjawisko wsrod Polek
Nie pracując zawodowo mam czas aby spokojnie posprzątać, ugotować, wyprać itp itd. Nie zawsze wszystko jest zrobione na tip-top ale nie ma biegu, pogoni za..., mimo, że obowiązków jest multum. Wydaje mi się, że będąc na miejscu, łatwiej jest mi zapanować nad wszystkim. Może i finansowo bywa cienko- utrzymać 10 osób nie jest łatwo. Jednak z czasem dochodzimy z Piotrem do wniosku, że jak była dwójka czy trójka dzieci, też ciężko pracował i wcale nie krócej! Jak to jest?... do końca niestety nie wiemy. Każdego miesiąca, na wypłatę oddajemy wszystko Bogu- On rządzi kasą, my na to większego wpływu nie mamy. Zanim coś kupię, proszę Ducha św o pomoc i zastanawiam się czy na pewno jest nam to czy tamto potrzebne- ale wkraczam już w inny temat- kasy- a tu nie o tym.
Jestem "on line" dla rodziny i dobrze mi z tym. W tym się spełniam, w tym jestem szczęśliwa. Pewnie, czasem miewam doła, czasem jestem bezsilna i zrezygnowana, a to zdrowie czasem siada- ale to są chwile i nie wierzę, że kobieta pracująca ich nie ma. I absolutnie, nie potępiam pracujących zawodowo mam. Przedstawiam tylko moje świadectwo.
K
Bea
Polki oczywiscie znam najlepiej, w szerszym przekroju, dlatego latwiej mi sie na ich temat wypowiadac. Tak sie sklada, ze inne narodowosci to raczej wlasnie z pracy, studiow znam. A Niemcy - wiadomo: dzieci raczej nie maja, to i do pracy laza.
no pewnie patrze przez pryzmat swoich doswiadczen, bo jestem soba i inaczej jakos trudno mi spojrzec. Nie jeststem superwoman, wiele rzeczy w zyciu mi nie wyszlo, nie radze sobie tez teraz ze wszystkim, czasem tez mam ochote naciagnac koc na glowe i spac calymi dniami. Ale walcze, probuje, widze, ze zycie jest zbyt piekne i ciekawe, zeby spedzac je wlasnie w sklepach albo przed tv. No i po prostu sie dziwie...
Ale moze zejdzmy juz z tych kobiet
Dzis tez mi sie oberwalo w pracy: kolezanka zyczliwie mi powiedziala, ze gdyby byla moim szefem, to natychmiast cofnelaby mi pozwolenie na kolejne szkolenia, albo kazala za nie placic. No bo jak to: oni tyle we mnie inwestuja, a ja sie zaciazam i mam czelnosc jeszcze myslec o tym, zeby dwa lata w domu zostac. No darmozjad jak nic :bigsmile:
A druga sprawa - ja jakoś widzę, że człowiek "żywy", pozytywnie nastawiony, chętny - znajdzie sobie zajęcie w każdej . A taki rozciapciany to czy pracuje czy nie - i tak jest znudzony, zniechęcony i narzekający.
Ale jakoś tak smutno mi się zrobiło, łzy się polały i skasowała, co wypociłam.
teraz trochę się poprawiło, więc napisze jeszcze raz:
Jestem tymczasowo w domu. Tymczas trwa 4 lata. Wcześniej pracowałam zawodowo, trochę się w pracy wypaliłam, ale byłam bardzo doceniana. Tego potrzebuję.
Kocham pracę w domu - daje mi wolność. Jak mam powera to sprzątam, piekę, gotuję po dwa dania, jak mam gorszy dzień to coś odmrożę i wrzucam na luz.
Czysto nigdy nie miałam, bo niestety z moim charakterem nie było to łatwe, ale od 2 miesięcy nie mamy psa (bardzo mi go brakuje) i wzięłam się za siebie i dom i jest poprawa :)
Kocham być z moimi dziećmi, kocham ciepły dom.
Ale nie czuję się doceniana.
Chciałabym wrócić do pracy. Trochę dla kasy, ale też z potrzeby bycia potrzebną. Niestety kobiety pracujące w domu są strasznie deprecjonowane. Niby słyszę, że jestem wspaniałą matką, i jaka dzielna, jak sobie radzę, ale to jest takie...
I mąż...
Mam wrażenie, że więcej bym znaczyła w jego oczach, gdybym rozwijała się w jakiejś działalności zawodowej.
teraz nie jest mi z tym tak źle, jak było tydzień temu, nie czuję tego zgorzknienia. Na szczęście minęło. Ale wiem, że wróci.
A ja tak naprawdę nie wiem. Mam momenty, że mi bardzo brakuje, tej określonej adrenaliny, tych często łamigłówek myślowych, poczucia niezależnosci itp. ale z dugiej strony pamiętam jak to było, non stop zastanawianie się nad logistyką, kto kogo odbiera, co kto robi, w danym momencie, praca po nocach, bo starałam się być jak najwięcej z dziećmi, no i moja praca miała też oczywiście dużo nudniejsze strony niż to co daje tę adrenalinę;))).
Teraz jak czasem robię coś społecznie, z tzw szeroko pojętej mojej dziedziny, to sprawia mi to ogromną radość, co z tego, ze to ani nie medialne, ani nie może jakieś super skomplikowane, ale za to blisko ludzi.
A teksty: "no tak ty się możesz tym zająć, bo przecież nic nie robisz" - trochę się już przyzwyczaiłam, choć gula rośnie.
Dzisiaj np wstałam przed piąta, bo przygotowywałam coś tam na spotkanie związane z tworzeniem się cały czas naszej szkoły - dostałam maila od kolegi, który chciał mi bardzo podziękować, właśnie tymi słowami w stylu "super, że to zrobiłaś, ja jestem ostatnio wykończony pracą, teraz widzę, że może się tym zająć tylko osoba, która nic nie robi"
Oczywiście wiem, o co chodziło i wiem, że intencje były dobre, ale tak jest bardzo często...
Mam świadomość jednak, że gdybym wróciła do pracy, brakowałoby mi tego poczucia kontroli nad sprawami domu i rodziny, które mam teraz. To chyba jest ważniejsze. Jestem przekonana, że pracując, zaniedbywałabym sprawy domowe, nie tylko fizycznie, ale też mentalnie. Sprawy zawodowe bardzo rozpraszają i odwracają uwagę...
A samoocenę sobie podnoszę, wykonując różne robótki, pisząc coś do szuflady - generalnie coś tworząc, czytając mądre teksty. To mnie ubogaca i pozwala trwać w wewnętrznym spokoju.
Nie znaczy to, że mam jakies parcie na karierę. Absolutnie nie!!!!! Problemem jest to, że czuję się niedoceniana w tej swojej pracy domowej. No bo przecież ja tylko "siedzę w domu"
Pod spodem cała dyskusja się wywiązała, śmiechy chichy itd... Szkoda, że ignorancja nie boli....
Mi model tam zaprezentowany tez nie odpowiada, ba uważam, ze jest szkodliwy, ale bycie w domu, nie oznacza od razu bycia służąca.
[Powyższy tekst jest oczywiście parodią, choć oddającą całą mentalność katolickiego oglądu powyższych kwestii â?? w sposób jaskrawy i bez sofistyki. Tekst został wysłany przez Saddie (Małgorzata Lewicka) na grupę usenetową pl.rec.hihot w styczniu 2000]
To jest bardzo ciekawe....