Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Bo tylko głupiec może pragnąć aby w Polsce zostało jedynie koło tysiąca wiernych
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Komentarz
Trudno znaleźć złoty środek...
Joanno, wprawdzie to nie my jesteśmy gorszycielami naszych dzieci...I ktoś mógłby powiedzieć, że to nie my mamy problem, ale ten, kto jest powodem tego zgorszenia...A jednak mamy! Naszym obowiązkiem jest odpowiednio zareagować na to zgorszenie, nazwać zło złem, a nie udawać, że nie ma problemu.
Mogłabym także opisać pewne przykłady z osobistego doświadczenia, ale byłoby to zbyt osobiste.
W żadym razie nie wyobrażam sobie dopuszczać do dwuznacznych sytuacji pod moim dachem, nawet gdyby dotyczyło to najbliższej rodziny.
Bo jeśli Ty będziesz stale myśleć że musisz trzymać je z dala od grzechu to po pierwsze wykończysz się nerwowo , po drugie jak tylko spuścisz je z oka....będą dorosłe , pójdą w świat i zero będziesz miała na nie wpływu.
Pewnie, że dobrze, ale dopiero od miesiąca wiemy dlaczego unikali kontaktów. Czuli czym to może grozić:ie:
Bo jeśli Ty będziesz stale myśleć że musisz trzymać je z dala od grzechu to po pierwsze wykończysz się nerwowo , po drugie jak tylko spuścisz je z oka....będą dorosłe , pójdą w świat i zero będziesz miała na nie wpływu.
Właśnie, w przypadku małych dzieci, a myślę tu o wieku do kilkunastu lat, nauka polegać będzie na izolacji od gorszycieli i nazywaniu grzechu po imieniu - dobrze jest też zapodać dziecku numer przekraczanego przykazania.
Izolować można do pewnego wieku ale wpajać takie wartości aby później móc wysłać na studia do innego miasta i spać spokojnie.
Znam wiele przykładów ( nie będę podawać danych personalnych) gdzie rodzice do przesady izolowali swoje już dorosłe dzieci od zła do tego stopnia , że porozbijali im małżeństwa lub niektórym w ogóle zabronili się zakochiwać czy żenić się.
I teraz facet ma 60 lat i żyje w przekonaniu, że kobiety to bezwstydne samice i zło wcielone bo tak mu mamusia powiedziała.
Właśnie piszę, że do pewnego wieku, podałam nawet granicę kilkunastu lat. Nie wyobrażam sobie izolować dzieci w wieku szkoły średniej - teraz to od 15 lat ta szkoła jest. Gdy np. wujek zawierał kontrakt cywilny moje nastolatki wiedziały, że na zawarcie kontraktu nie należy iść.
No i w pewnym momencie zaczęły się jakieś dziwne podejrzenia, aluzje, święte oburzenie itp.
Pewnego wieczora wyszłam na dwór a zostawiłam włączone światło i faktycznie- czerwone zasłony!!!! Mi by co prawda nigdy do głowy nie przyszły jakieś dziwne skojarzenia związane z kolorem zasłon, ale, że ludziom się nudzi....
Ale jeśli zło jest oczywiste, to otoczenie powinno wiedzieć, że go nie akceptujemy i nie zgadzamy się na nie. Tylko tyle i aż tyle, gdy na wiecej nie możemy mieć wpływu...
Zresztą tak było, że jeśli łóżek nie starczało to się kobiety i małe dzieci lokowało w łóżkach a mężczyzn osobno nawet na ziemi i nikt z tego na reumatyzm nie umarł ani o pedalstwo ich nie posądzał, że śpią w jednej izbie a kobiety w drugiej. Mam na myśli takie domy gdzie sytuacja mieszkaniowa komfortowa nie była jeśli chodzi o przenocowanie gości. Oczywiście jeśli ktoś dysponował pałacem to na pewno nie miał z rozlokowaniem po osobnych pokojach problemu.
Natomiast dla mnie jest dziwne aranżowanie niektórych sytuacji na wyjazdach integracyjnych czy po jakichś imprezach, które mogą prowadzić do zła i to co gorsza wcale nie pomiędzy narzeczonymi.
Zresztą ( odpał w drugą stronę) znałam kiedyś kobietę, która spała w jednym pokoju z dwudziestoparoletnim synem aby go w pilnować, żeby do dziewuchy nie chodził po nocy:shocked:
Jak dla mnie to chore.
Znam pikantne szczegóły tej akurat historii i nie pisałabym tu tego, gdyby nie miało to racji bytu. Poza tym, rozumiem wspólne łóżko dla osób tej samej płci i z jasną świadomością, że idziemy tam zażywać SNU.
Chodzi o nie stwarzanie okazji. I wiem, co piszę, bo też młoda byłam. Dawno, bo dawno, ale pamiętam wiele...
Ganna - ja także nie jestem za całkowitym izolowaniem od wszelkiego zła, bo trzeba byłoby zamknąć się w schronie przeciwatomowym... I to byłoby mało... Jesteśmy powołani, aby żyć w tym świecie, ale trzeba odróżniać dobro od zła i uczyć tego dzieci. Przed wszystkim ich nie ochronimy, nie mam złudzeń, ale możemy je przygotować do stawiania czoła.
Znam przypadek osoby wychowanej na literaturze pięknej, która przeżyła traumę wchodząc w dorosłe życie i zderzając się z jego brutalnością i obrzydliwością, tak różną od obrazów literackich...
Wychowanie nie polega tylko na izolowaniu, przy okazji wychowania popełnia się wiele błędów.
Ale izolowanie to podstawa. Jeżeli nie będę izolowac dzieci od zła to wszystkie moje wysiłki od razu biorą w łeb - np. truję dziecku, że współżycie przed slubem jest złe, a jednocześnie pozwalam oglądać liberalne filmiki dla młodzieży w stylu holiłódzkim(wiem że 7-latki takie filmy już oglądają:gx:) - dziecko z miejsca poleci za tym, co bardziej atrakcyjne, czyli za filmikiem.
Dziecku potrzeba czasu, aby przy okazji izolacji zdążyły wkształcić się w nim odpowiednie cnoty, które później ułatwią mu (gdy zetknie się sam na sam ze złem) pójście za dobrem, wybór dobra.
Wydaje mi się, że jak się dziecku konsekwentnie wpaja w serce dobro, to ono potem nawet jeśli chwilowo zbłądzi (zafascynuje się, wpadnie w złe towarzystwo) i tak będzie czuło, że coś jest nie tak, że czegoś mu brakuje i że w końcu wróci.
Nie tracę więc nadziei, bo osoby których działania zainspirowały moje pytanie są jeszcze młode.
Mam nadzieję jak Joanna, że z Bożą pomocą dobro zasiane w naszych dzieciach zaowocuje.
"Zacheuszu, zejdź prędko, albowiem dziś muszę się zatrzymać w twoim domu.
Zeszedł więc z pośpiechem i przyjął Go rozradowany. A wszyscy, widząc to, szemrali: Do grzesznika poszedł w gościnę. Lecz Zacheusz stanął i rzekł do Pana: Panie, oto połowę mego majątku daję ubogim, a jeśli kogo w czym skrzywdziłem, zwracam poczwórnie. Na to Jezus rzekł do niego: Dziś zbawienie stało się udziałem tego domu, gdyż i on jest synem Abrahama. Albowiem Syn Człowieczy przyszedł szukać i zbawić to, co zginęło."
Mam całkiem inne zdanie. Izolowanie od zła dzieci to dla mnie nazywanie zła-złem. Na przykładach z najbliższej rodziny niestety... Ale jak jako dorośli unikacie z kimś kontaktu z rodziny, a dzieci nie wiedza dlaczego to pózniej ten ukochany wujek czy ciocia to wielkie rozczarowanie lub powód do buntu.
Piękne to były czasy :bigsmile: Małżeństwa się też pokojarzyły, ale hmm, czynnym kojarzeniem na rzeczonej wykładzinie nikt się nie zajmował. Nie ten typ.
Moja Mam mówiła że jak sama siebie nie uszanuję to inni też mnie szanować nie będą. O nocowaniu nie było mowy (tzn. była ale tylko z mojej strony, krzyki płacze, histerie ale Mama spokojna i... nieugięta). Miałam z tatą się umawiać, żeby mnie w nocy odbierał. I rzeczywiście o 1,2, raz nawet o 3 ale przyjeżdżał. W końcu mi się tego imprezowania odechciało. Jestem im za to niesamowicie wdzięczna.