Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Sierpień miesiącem trzezwości
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Po menopauzie, powiadasz, to jesteśmy umówione!
Gdzie w zdaniu:
"Ja nie piję, ale w pełni zgadzam się z chłopakami, iż picie z kulturom jest najlepszym sposobem walki z pijaństwem."
znalazłaś informację, iż:
"Ty natomiast radzisz pić z pijakami z kulturalnie."?
Nie zgadzam się z opinią, iż "skoro nie piję z pijakami ( ale z trzeźwymi ludźmi) to nie muszę walczyć z pijaństwem".
Po 1. Nie trzeba być trzeźwym, aby nie być pijakiem.
Po 2. Jeśli osoba nie pijąca z pijakami nie musi walczyć z pijaństwem, to jaki jest cel krucjaty?
Napisałaś: "Wtedy ja wyobraziłam sobie siebie siedzącą z ludźmi, którzy nie zachowują umiaru w piciu. A ja w najlepsze piję sobie z nimi kulturalnie."
Po 1. wskazuje to na fakt, iż oceniasz moje postępowanie wg tego jak wyobrażasz sobie swoje. Jak mniemam z wypowiedzi: "Uciekać tzn. nie przebywać z nimi, bo można samemu zostać pijakiem" nie potrafiłabyś się powstrzymać i w gronie pijaków spadłabyś pod stół?
Po 2. Taka sytuacja jest jak najbardziej dopuszczalna. Niepijący w takim towarzystwie działa na zasadzie kosmity. Najlepszy przykład daje ten, który pije, wie kiedy pić ma przestać i bawić się dobrze nie pijąc, mimo presji grupy.
2. Gdy w towarzystwie pijącym jest choćby jeden abstynent od razu reszta towarzystwa lepiej sie kontroluje i generalnie spożycie alkoholu jest mniejsze niż gdyby wszyscy pili - to bardzo powszechne doświadczenie abstynentów, szczególnie tych, którzy wcześniej w tym samym towarzystwie pili.
Nie zniewalam siebie w ten sposób, ale ufam, że Bóg z tego mojego wyrzeczenia wyprowadzi dobro - nie robię tego sobie a muzom ani sztuka dla sztuki.
Ja nie podpisywałam krucjaty.
I jeszcze coś do wszystkich umniejszających wartość i sens niepicia - dla mnie uporczywe deprecjonowanie niepicia mojego i innych osób jest wysoce bulwersujące i smutne i dowodzi, że nie ma tolerancji dla inności w tym względzie nie mówiąc o akceptacji i zrozumieniu.
Nawet tutaj.:sad:
Tak, jakbyśmy byli nienormalni, że nie pijemy alkoholu.
Już wszystko wcześniej wytłumaczyłam. Nie będę się powtarzać.
Ten, kto pije z umiarem, niech sobie pije, ale nie mówmy, że taki człowiek walczy z pijaństwem.
Celem nie jest walka, ale pomoc i przykład - takie jest moje zdanie.
Czyli całkowite niepicie nie jest świadectwem i MUSZĘ zacząć pic kulturalnie, aby się nim stać...???
A najlepiej stać się alkoholikiem i wtedy podpisać krucjatę...???
:bj::bj::bj:
ad2 Nie zauważyłam takiego czegoś. Wszystko zależy od towarzystwa. Miewałąm różne gdzie nie piłam a innym wcale to nie przeszkadzało.
Mnie chodzi o to że wyrzeczenie kojarzy mi się z ofiarowaniem czegoś co ma wartość.
Ja nie umniejszam roli niepijących zwłaszcza w Polsce, ale nie rozumiem jakie to wyrzeczenie niepicie skoro mnie nic nie kosztuje.
Ja nie piję nie dlatego żeby być czy nie być świadectwem. I nie uważam że całkowita abstynencja poza uzasadnionymi przypadkami cokolwiek zmienia. Po prostu nie mam takiej potrzeby (picia alkoholu) i tyle. I nie widzę większego sensu udawania że z mojej strony jest to jakiekolwiek wyrzeczenie. I robienia wokół tego jakiejś wartości. Dla mnie to nie ma wartości.
Wartość ma dla mnie jeśli odmówię picia choćby na takiej imprezie jak wzmiankowana przez Agnieszkę63. Albo nie poddam się presji otoczenia które mnie do tego namawia.
Wiecie ja nigdy nie byłam usilnie do picia namawiana i nie czułam się prześladowana z tego powodu że nie piję. Po prostu jest to moja decyzja a jak ktoś jej nie umie uszanować to dziękuję za imprezowanie w takim towarzystwie. Po prostu wychodzę.
Na pewno bardziej niż ten, który ucieka przed pijakami i unika ich towarzystwa.
Nie będę piła alkoholu tylko dlatego, aby udowodnić, że moje wyrzeczenie ma wartość - jestem przekonana, że w oczach Bożych ma.
Inni niech robią jak chcą.
Czy sądzicie, że skłonność do uzależnień jest dziedziczna?
Osobiście myślę to walczyć z takimi uzależnieniami wśród młodzieży i dzieci można przez profilaktykę szeroko rozumianą. A już najbardziej przez organizowanie takiej grupy rówieśniczej, która będzie alternatywą wobec osób o odmiennych przekonaniach. Żeby dzieci miały oparcie wśród rówieśników. Zło bardzo dobrze się sprzedaje, a w Polsce imprezowanie kojarzy się większości z alkoholem i innymi używkami.
Największy wpływ masz oczywiście na siebie a potem do pewnego momentu na swoje dzieci. Jeśli nie pokażesz dzieciom przez własny przykład że alkohol jest zbędny do zabawy to dziecko ci nie uwierzy. Bo dzieci nas naśladują. Później jest coraz trudniej.
Ja pochodzę z takiego środowiska że szkoda gadać. Do mojego rodzinnego miasta przyjeżdżają ludzie po to żeby się bawić bo to miasteczko turystyczno- uzdrowiskowe. Więc tam jest jeszcze trudniej zawalczyć o młodego człowieka, bo na co dzień styka się z kompletnym brakiem moralności, pijaństwem i wymaga to dużej ilości modlitwy, cierpliwości... W sezonach turystycznych jest tam pełno ludzi którzy nie potrafią jednego wieczora spędzić bez alkoholu. Nie ma takiego lokalu gdzie by nie był sprzedawany alkohol, a lokali jest mnóstwo, dodatkowo w lecie są jeszcze ogródki piwne.
@Olesia ja nie umniejszam twojego poświęcenia. Jeśli ciebie to kosztuje cokolwiek to jest to wyrzeczenie. W moim przypadku nie jest i tyle w temacie.
Przecież gdyby to było takie proste to każdy nadużywający alkoholu zostawałby alkoholikiem a palący papierosy nałogowcem.
A tutaj granica jest bardzo płynna.
Z dziesięć lat temu wybrałam się w niedużym mieście do eleganckiej restauracji z gościem z Francji. W sierpniu. Gość poprosił o piwo. Kelnerka odpowiedziała mu, że ze względu na apel biskupów szef nie zezwolił na podawanie alkoholu klientom w sierpniu. Gość z Francji był pozytywnie zaskoczony.
PS. Właściciel był członkiem Stowarzyszenia Rodzin Katolickich.
Ja nie zauważyłam, żeby ktokolwiek deprecjonował Twoje postanowienie, albo próbował Cię przekonywać, że źle robisz.
Dla mnie każdy, kto wyrzeka się alkoholu całkowicie z myślą o drugim człowieku zasługuje na wielki szacunek. Każdy, kto w jakikolwiek sposób pomaga alkoholikowi uporać się z nałogiem i wytrwać w abstynencji- zasługuje na szacunek.
Nie rozumiem jednak tych, którzy chcieliby wepchnąć wszystkich do jednego worka. Nie każdy pijący alkohol sporadycznie będzie miał z nim problem. Dla mnie to, co ktoś napisał, że zabrania dzieciom przechodzić koło półek z alkoholem to już obsesja jakaś! Nie chce mi się szukać, kto to napisał, ale może na znak protestu niech przestanie robić w tym sklepie zakupy? Są przecież sklepy, w których nie prowadzi się sprzedaży alkoholu? A co z papierosami? Toż to jest dopiero zaraza! A są w każdej kasie w supermarkecie...
I jeszcze jedno.
Uważam, że alkoholik, który wychodzi z nałogu absolutnie nie powinien przychodzić na uroczystości, na których będzie podawany alkohol. Przecież alkoholizm to choroba, czyż nie? No to jak mam słabe serce, to nie lezę w góry, jak mam skłonność do alergii na słońce to unikam przebywania na nasłonecznionym terenie. To samo dotyczy alkoholika. To nie otoczenie ma się dostosować, bo to on ma problem, nie otoczenie.
W naszej wspólnocie jest co najmniej czworo niepijących alkoholików. Dopóki wychodzili z choroby- nie przychodzili na agapy, bo wiadomo było, że będzie tam wino. Symbolicznie, ale będzie. Teraz, po latach, gdy już czują się pewniej, mamy zasadę- wino jest, oni są na agapie, ale każdy z nas wie, że ci ludzie są chorzy i nikt nie odważyłby się podać któremuś z nich kieliszka z winem. A gdyby sam wziął- każdy by mu go zabrał. Czasem jest tak, że dana osoba nagle poczuje się źle przy stole, na którym stoi wino- wtedy ta osoba wychodzi.
Ona, nie my!
To oni muszą się nauczyć żyć w świecie, w którym czekają ich pokusy. Wspólnota jest dla nich grupą wsparcia, miejscem, w którym mogą się uczyć na nowo kontrolować swoje popędy.
Tę samą zasadę stosuję w domu- jeśli któraś z tych osób przychodzi do nas pytamy, czy my i pozostali obecni możemy się napić wina do kolacji. Jeśli ten ktoś mówi, że wolałby, żeby alkohol dziś nie stał na stole- oczywiście go nie stawiam. Ale czasem możemy normalnie napić się wina w jego obecności i nie ma z tym problemu. Tego nauczyli nas współmałżonkowie tych osób uzależnionych i tego się trzymamy.
Nie, nie miałam zamiaru odbierać niczego osobiście.
Zbyt często jednak spotykam się z tymi argumentami i zawsze wówczas, gdy wspomnę w kontekście rozmowy o tym, że nie piję wcale.
Zdziwiło mnie takie zacietrzewienie tutaj.
Co do reszty - zgadzam się z Tobą całkowicie.
A poważnie... jeśli, ktoś wcale nie pije, to chylę czoła. Jeśli ktoś pije okazjonalnie i odrobinę, to też nie ma problemu...
Problem jest, gdy się nakłania itp. Gdy każda rozmowa krąży wokół napicia, niepicia i gdy bez alko nie ma dobrej zabawy, to są sytuacje, gdy zęby bolą :confused: