UWAGA!!! Małgorzata32 - modlitwa bardzo potrzebna

Pani Łyżeczka

Małgosiu, czytam na głos dla całej rodziny i głos mi się łamie, łzy ciekną... Ze wzruszenia.

Córka mojej koleżanki chorowała kiedyś na raka i tez przebywała w CZD. Koleżanka bardzo dobrze mówi o tym szpitalu.

OT (bardzo OT): książka dotarła?

Małgorzata32

Książka nie dotarła...
Ale biorąc pod uwagę funkcjonowanie naszej poczty szybko się jej nie spodziewam.

Pani Łyżeczka

Poszła poleconym, więc jak nie dojdzie, to wróci.
Kiedyś jedną wysłałam zwykłym listem i też wróciła... po roku.

Chyba muszę zadać stosowne pytanie w stosownym wątku pozostałym osobom.
Żeby tu nie zaśmiecać.

AgaMaria

Wczorajsze złe samopoczucie (ból głowy, głód) w zw z tomografią na onkologii (trzygodzinne oczekiwanie na badanie) ofiarowałam w intencji Weronisi

Małgosiu, Bogu dzięki za takie wieści od Was
zostałaś pocieszona i umocniona, a Wasze dziecko jest w dobrych rękach :bigsmile:
Chwała Panu!!!

babka4

:cry:

+

Małgorzata32

Kurcze, wszyscy rycza...
A mąz dzwonił ze szpitala baaaardzo zadowolony!
Wszyscy dają Weronice ogromne szanse!:bigsmile:

Jednakże wszyscy uświadamiają nam, że raehabilitacja w jej przypadku może potrwać całe miesiące, a może i lata

chabrowa

[cite] Małgorzata32:
Marto, dziękuję..
Jednak chodzenie po wodzie to dla mnie nadal abstrakcja!


Pewnie dlatego, że już nie raz się topiłam...

Wczoraj słuchałam kazania ks. Pawlukiewicza na temat tego fragmentu Ewangwelii z Piotrem chodzącym po wodzie... I tak bardzo utkwiło mi w głowie, to co On podkreślał, że nAjważniejsze, ze mamy sie nie wstydzić naszej słabości, lęku, strachu, nie powinnismy się za to obwiniać. Musimy tylko pamiętać by na tym nie poprzestać, tylko wołać, tak jak topiący się Piotr- Jezu! ratuj mnie!
A On... "natychmiast wyciągnął rękę i chwycił go".


Małgosiu, nieustająco +++

ana

Małgorzata za Was a szczególnie Weronikę+++oby tak dalej

Danka

+

Haku

Cieszę się, że się udało z CZD!
I że tam jest na razie ok!

Monika73

Ja też się cieszę +++

tatapafcia

+++

Pax

Ja tez rycze a zaraz będę wychodzić , dzięki Malgosiu!

deleted

Jak to dobrze, Małgosiu, że znalazłaś tam ludzi, którzy potrafią "rozmawiać" z Weroniką, no i z Wami. Jaka to ulga spotkać ludzi mówiących "tym samym językiem". Z którymi można rozmawiać o Bogu, o własnych lękach, radościach i bólu.

Nie ustaję w modlitwie!

Wiesz, kiedy Weronika wróci do zdrowia, będzie zaskoczona, kiedy ludzie będą jej dziękować i mówić, jak wiele jej zawdzięczają.

EwaMichalska

Nieustająco:cheer:

Bridget

Do Nowenny





Zapraszam!






Namawiam






Proszę





Błagam







Bo luka jest!!









Mam urodziny:bigsmile::bigsmile::bigsmile:




Uff

Basja

znaczy chcesz prezent różańcowy :cool:

Bridget

Tak-dziękuję:ct:

mamaoli

Mnie również cieszą te dobre wieści. Tak powinno być w każdym szpitalu. Teraz to się dopiero zacznie prawdziwa rehabilitacja. Pamiętamy o Was i wspieramy modlitwą .

AgaMaria

MamoOli dokładnie: tak powinno być w każdym szpitalu
uśmiech, ludzkie traktowanie, informowanie
to nic nie kosztuje, a daje tak wiele pacjentom i ich rodzinom :bigsmile:

Anna78

Zgadzam się z wami w pełni:bigsmile:
+++

Anczi

Raduje się Serce!!!! Hip hip hurrra!!!
No to 'do roboty', czyli do modlitwy!! ;-)

Kotek

Dziękujemy za wieści
+++

Cart

Małgosiu, ja się nie poryczałam. Tylko uśmiech mi rósł coraz większy i większy.
:bigsmile::bigsmile::bigsmile:


Pan Bóg jest wierny!
:whorship:

annabe

A ja sie wzruszylam czytajac rano Twoja wiadomosc Malgosiu.

Modle sie za Was

Anna78

:bigsmile:+++

Małgorzata32

Smutno mi dziś z powodu Weroniki...
To znaczy dokładnie z takiego powodu, że będąc rodzina wielodzietną nie jesteśmy w stanie zapewnić jej należytej opieki. Tak się składa, że wiekszość dzieci leży tam z rodzicami.
A Ona biedna sama...My tylko wpadamy do niej. Mąż zwykle jest kilka godzin w ciągu dnia, ja raczej wieczorami...W sumie to niewiele...
A jak Zbyszek wróci po niedzieli do pracy, będzie jeszcze trudniej... Powiem szczerze, że zupełnie sobie tego nie wyobrażam...

A przecież wiadomo, jak ważna dla chorego dziecka jest obecnośc bliskich...
Ale pewnych okoliczności nie jesteśmy w stanie przeskoczyć.
Czy wolno to robić Weronice?

Anna78

Małgosia dobrze, że piszesz my się mobilizujemy. Jedni mogą w działaniu, inni w modlitwie i damy radę. Weroniczka wie, że jakbyś mogła to byś jej gwiazdkę z nieba dała. Zobaczysz będą takie dni, że będziesz mogła więcej z nią pobyć spokojnie.

Aneta

Małgosia, robicie tyle ile możecie, dobre wieści o szpitalu-dziękuję.
+++

Berenika

[cite] Małgorzata32:[/cite]Smutno mi dziś z powodu Weroniki...
To znaczy dokładnie z takiego powodu, że będąc rodzina wielodzietną nie jesteśmy w stanie zapewnić jej należytej opieki. Tak się składa, że wiekszość dzieci leży tam z rodzicami.
A Ona biedna sama...My tylko wpadamy do niej. Mąż zwykle jest kilka godzin w ciągu dnia, ja raczej wieczorami...W sumie to niewiele...
A jak Zbyszek wróci po niedzieli do pracy, będzie jeszcze trudniej... Powiem szczerze, że zupełnie sobie tego nie wyobrażam...

A przecież wiadomo, jak ważna dla chorego dziecka jest obecnośc bliskich...
Ale pewnych okoliczności nie jesteśmy w stanie przeskoczyć.
Czy wolno to robić Weronice?

Ale te inne dzieci, to też Wasze dzieci, prawda?

Rozumiem i nie rozumiem Twojego poczucia winy. Pozostałym Twoim dzieciom tez należy się opieka, a Ty musisz dzielić siebie między Weronikę i innych, tak było i wcześniej, prawda?