Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Wywiad z WObcasów
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Mieszkam poza kRajem i nie mam kiosku blisko. Od wczoraj proszę na różnych forach o skan
Widocznie tak już ma być 
Będę wyrabiać sobie opinie o opiniujących
To właśnie jest osobiste świadectwo.
Dla mnie tu nie ma świadectwa raczej antyświadectwo.
Poza tym - dzięki osobistym świadectwom mam możliwość powstrzymać kogoś przed aborcją - na razie tylko raz mi się udało
Na forum Katolik było świadectwo księdza alkoholika - szczere, bardzo mocne. Już widzę, jak by sią niektóre panie z Wielodzietnych gorszyły - hi hi...
Jednych zbuduje, inni będą się oburzali, a jeszcze inni nazwą Cię ekshibicjonistką.
Ale jeszcze raz powtórzę - powinniśmy być szczerzy, zawsze, a nie sprzedawać o sobie laurki.
No bądźmy otwarci, szczerzy i realni i napiszmy o tym jak się nam czasem beka przy jedzeniu, albo nieopatrznie pusci baka. No sorry... Warto o tym porozmawiac ale w wątku o niestrawnosciach a nie w wywiadzie o osobistym życiu.
A jeśli chodzi o świadectwa, to dla katoli, majabyc krótkie i skierowane na Jezusa i Jego działanie w naszym życiu. Tym się różni świadectwo od obnazania.
Nie mam pojęcia co dokładnie mówiła pani Terlikowska, ale tylko jedna rzecz wydała mi się mocno niesmaczna- fragment o synku. Bo to nie jest jakiś tam hipotetyczny syn, tylko dzieciak, który za parę lat pójdzie do szkoły albo będzie miał kontakt z rówieśnikami i niestety ci rówieśnicy mogą mu nie dać zapomnieć wywiadu.
Moja mama przeczytała i streściła mi trochę i wiesz co? Ona- leming z urodzenia-nie miała wcale wrażenia, że pani Terlikowska nadaje na męża, umniejsza go czy instytucję małżeństwa. Widziała w tym wywiadzie szacunek i lojalność wobec małżonka oraz sporo poglądów, z którymi się nie zgodziła. Zero hejtu.
Teraz widzę, iż mocno przesadzasz - nie jest prawdą, że dziennikarze mają z Małgorzaty ubaw.
Ja w tych tekstach widzę wręcz coś odwrotnego.
Agnieszka Kublik pokazuje się jako: młoda, przedsiębiorcza, egocentryczka, niezdolna do uczuć, które określamy jako wyższe. Takie są te, które wyzwoliły się z podporządkowania mężczyźnie, dla których optymalną receptą na życie jest jedynie to, aby mnie było w życiu wygodnie.
Też taka byłam i całe szczęście, albo Boża łaska, że obudziłam się w porę.
Komentarzy niewiele, a wśród nich jeden bardzo O.K.:
jestem feministką, ale nie ma we mnie chęci uzewnętrzniania krytyki jej poglądów czy krytyki sposobu jej życia czy życia jej męża. Nie sądzę zresztą, że podobna do pani Kublik opinia cokolwiek zmieni w jej (ich) życiu. Pani Terlikowska jest dorosłą, wykształconą kobietą, która z pewnością potrafi samodzielnie decydować o swoim życiu. Feminizm m.in. polega na uznaniu prawa kobiet do wyboru własnego życia. Apel do nawet metaforycznego "zabicia" jej męża uważam za niestosowny!
Pozytywnie zaskoczył mnie tekst autora wywiadu:
" Gośka uwielbia dzieci. I kocha bycie matką. I jednocześnie ma odwagę - wbrew swojemu katolickiemu środowisku - opowiedzieć "Wyborczej" (tej wstrętnej "Wyborczej"!), ile wysiłku, zwątpienia, stresu kosztuje wychowanie czwórki dzieci w Polsce. Szacun za odwagę, zwłaszcza że na prawicowych forach już dostała za ten wywiad po głowie.
(...) Ponieważ również jestem "feministką", chadzam na Manify, popieram postulaty Kongresu Kobiet, więc mam prawo napisać siostrze Kublik nieco brutalnie, że jej feminizm wydaje mi się od dziś nieco podejrzany. Dlaczego? Otóż główne przesłanie tekstu Kublik brzmi tak: "Bo to nie jest wcale wywiad o Małgorzacie Terlikowskiej, to znaczy nie przede wszystkim o niej. To bardzo smutna, bardzo przygnębiająca historia kobiety, która żyje w zgodzie z potrzebami męża. Zinternalizowała je, odczytuje je jako własne. Błędnie. I chyba już zaczyna jej świtać, że coś jest tu nie tak".
Agnieszko! To właśnie JEST wywiad o Terlikowskiej. To rozmowa z kobietą o jej problemach, które nie sprowadzają się do problemów z mężczyzną. I w dodatku ta kobieta WIE, czego chce. Nie "zinternalizowała" sobie poglądów swojego mężczyzny (w dodatku "błędnie"). Ma poglądy własne. Bo kobiety, Agnieszko, nawet katoliczki, potrafią mieć własne poglądy. Naprawdę. I nie jest im do tego potrzebny żaden Terlikowski. "
http://wyborcza.pl/1,75968,13628594,Oswiadczenie_w_sprawie_Malgorzaty_Terlikowskiej.html
Od Redakcji: jeśli chcesz się porozumieć z drugim człowiekiem, szukaj w nim podobieństw
" Gdybyśmy spotkały się z Małgorzatą Terlikowską, żoną znanego katolickiego publicysty, na konferencji, dajmy na to, ''o roli kobiety w dzisiejszym świecie'', pewnie nie przypadłybyśmy sobie do gustu. Jestem nawet przekonana, że pomyślałybyśmy o sobie nawzajem z niechęcią. Mamy inne poglądy na prawie wszystko - seksualność, związek z mężczyzną, wychowywanie dzieci, duchowość, wolność innych ludzi do własnych wyborów. Ale nie spotkałyśmy się na konferencji, tylko w przeprowadzonym przez Grzegorza Sroczyńskiego wywiadzie, w którym odkryłam, ile mimo wszystkich różnic, które nas dzielą, mamy ze sobą wspólnego: poczucie własnej podmiotowości, potrzebę posiadania ''własnego pokoju'' - czytaj: pracy - tęsknotę za ciszą i czasem tylko dla siebie, którą trudno oddzielić od poczucia winy, kiedy jest się matką, i kilka innych rzeczy, o których nie chcę tu pisać.
Poczułam, że mi do Małgorzaty Terlikowskiej bliżej. A kiedy przyjechała do naszego studia fotograficznego uśmiechnięta, podekscytowana, ale też pełna wątpliwości, to pomyślałam, że jej decyzja, żeby rozmawiać właśnie z ''Wysokimi Obcasami'', to pewien akt odwagi i że ją za to podziwiam. Ktoś mądry kiedyś powiedział mi: ''Jeśli chcesz się porozumieć z drugim człowiekiem, szukaj w nim podobieństw, a nie różnic. Jeśli będziesz się skupiać na tym, co was dzieli, nie macie szans na porozumienie''. Jak często stosuję tę zasadę na co dzień? Nie tak często, jak bym chciała "
http://www.wysokieobcasy.pl/wysokie-obcasy/1,127763,13604464,Od_Redakcji__jesli_chcesz_sie_porozumiec_z_drugim.html
> A jeśli chodzi o świadectwa, to dla katoli, majabyc krótkie i skierowane na Jezusa i Jego działanie w naszym życiu. Tym się różni świadectwo od obnazania. <
Słyszałam tego rodzaju świadectwa, zazwyczaj głoszone z oczami wbitymi w ziemię, łamiącym się głosem, z należytą powagą na twarzy.
Z autopsji wiem, że nie brzmi to zachęcająco i raczej przynosi mierne rezultaty.
Poczytaj sobie autentyczne, tętniące życiem świadectwa, a nie ble, ble.
Wiem o czym pisze. Niejedno świadectwo czytałam i słyszałam. Nieektore dodzis pamiętam, tak mnie podbudowaly.
Zasadniczy też jest cel dawania świadectwa.
Sama też pisałam..
Są świadectwa, które wyraźnie mówią o nawróceniu, a są i takie, jak wywiad Terlikowskiej.
Fragment świadectwa księdza alkoholika:
" Trzeci i czwarty wikariat jakoś przeszedł. Pijałem okresami, dużo lub bardzo dużo. Miałem trochę szczęścia, gdyż władza diecezjalna jeszcze o moim problemie nie wiedziała. Po kilku latach spędzonych na dużej miejskiej parafii otrzymałem pierwsze probostwo. Parafia była niewielka, ale stosunkowo bogata. Byłem sam, bez wikariusza. Na tym moim pierwszym i jak na razie ostatnim probostwie zaczął się horror. Niemal każdy dzień zaczynałem od “setki”. Spóźniałem się na poranną Mszę św., coraz częściej pijanego widzieli mnie świeccy. Chętnie uczestniczyłem w uroczystościach rodzinnych moich parafian. Przez pierwszą godzinę “oszczędzałem się”, później różnie bywało. Najczęściej odwozili mnie nieprzytomnego na plebanię. Z miesiąca na miesiąc staczałem się. Oczywiście, uważałem, że parafianie mnie lubią i szanują. Rzeczywistość była inna. Byłem dla nich pośmiewiskiem, takim pajacem. Celowo mnie podpuszczali, a potem mieli ubaw. Po sąsiednich parafiach zaczęły krążyć opowieści o moich “wyczynach”. W końcu doszły do kurii. Wezwał mnie na rozmowę ordynariusz. Poszedłem w zaparte. Wszystko zwaliłem na “nieżyczliwe Kościołowi języki”. Biskup jednak nie uwierzył. Postawił warunek: rozpocznę leczenie, albo suspensa (zawieszenie w czynnościach kapłańskich). Czułem się strasznie upokorzony. Wróciłem do parafii, spakowałem się i następnego dnia byłem już na kuracji odwykowej w zakładzie zamkniętym."
http://www.kosciol.pl/article.php/20050420110007697
Leszek Korzeniecki jest dzisiaj specjalistą od uzależnień, terapeutą, daje wykłady na różnych konferencjach i spotkaniach.
(fragment)
" W wieku trzynastu lat zacząłem słuchać heavy metalu. Często upijałem się i określałem się jako satanista. W piwnicy wysmarowałem ściany zwierzęcą krwią i zbudowałem mały ołtarzyk ku czci diabła. Jako czternastolatek stałem się fanem punk rocka i ćpałem wszystko co popadnie, szybko uzależniłem się od narkotyków. Do siedemnastego roku życia rzadko bywałem trzeźwy. Miałem zniszczone ciało, psychikę, relacje z ludźmi, nie nadawałem się ani do tego, by się uczyć, ani pracować. Nie chciałem jednak iść na odwyk. Zdawałem sobie sprawę, że jedyne do czego się nadaję, to pasożytowanie na swojej rodzinie do momentu, aż mój organizm przekroczy granice odporności. Do tego wszystkiego dodałem zainteresowanie okultyzmem, szczególnie tarotem. To spotęgowało moje problemy psychiczne i duchowe do wcześniej niewyobrażalnej skali. Pewnego dnia omal nie zadźgałem dobrego kumpla. Naćpany odprowadzałem go do domu i wyraźnie słyszałem głos, który kazał mi go zabić. Kolega był na tyle przytomny, że odskoczył ode mnie i znalazł się poza zasięgiem mojego noża. Po chwili ja sam odzyskałem świadomość.
Wybawienie przyszło niedługo później. Miałem 18 lat, gdy od pewnej niezwykłej osoby otrzymałem Nowy Testament. Zdegenerowany, opętany i bezradny zacząłem go czytać. Na początku nic z niego nie rozumiałem, jednak czytanie księgi uspokajało mnie. Po kilku tygodniach ze zdumieniem odkryłem, że odkąd czytam Biblię, ani razu nie poszedłem upić się, ani naćpać. Zdumiewało mnie, że po prostu przestałem tego chcieć i potrzebować. "
http://www.fronda.pl/a/quotbiblia-mnie-ocalilaquot,13991.html
http://www.pielgrzymka.konin.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=844:bog-mowi-do-mnie-ja-tylko-go-sucham-wiadectwo-byej-prostytutki-&catid=37:wiadectwo&Itemid=61
" Muszę mówić prawdę o prostytucji. Jeżeli ją zalegalizujemy, doprowadzimy do prawdziwej tragedii" - powiedziała kilka miesięcy temu.
Fiolleau jest matką dwóch synów. Weszła w mroczny świat prostytucji, by wygrać bitwę o prawa do opieki nad dziećmi z mężem, który ją maltretował. Dziś przyznaje, że potrzebowała gotówki. W swojej książce przyznaje, że pierwszej nocy zarobiła 1.700 dolarów. Jednak straciła dużo więcej.
„Kiedy wróciłam do domu, zaczęłam mocno szorować swoje ciało. Nieważne jak długo to robiłam, nie mogłam się pozbyć brudu, który był na moim sercu i duszy” - pisze w książce. „Nic nie wymaże pewnych obrazów z mojej głowy. One pozostaną już tam na zawsze” - dodała.
Jednak pozostała ona w “branży” i stała się ekskluzywną prostytutką. W krótkim czasie kupiła dom, samochody, biżuterię, drogie ubrania, buty etc. Udało jej się jednak uchronić przed uzależnieniem od narkotyków, które powoduje, że większość prostytutek nie porzuca swojej profesji. Momentem przełomowym w jej życiu stała się groźba odebrania jej prawa do opieki nad dziećmi.
„Jeśli straciłabym prawo do opieki nad moimi synami, to by oznaczało, że bez sensu walczyłam 4 lata w sądzie, by były przy mnie, zaś swoje ciało i duszę oddałam diabłu za darmo” - pisze w książce.
„Padłam na kolana” - dodaje. „Bóg przemówił do mnie i powiedział, że nigdy mnie nie porzucił. To ja go porzuciłam. Położyłam się krzyżem i po prostu poprosiłam Go o pomoc ” - opisuje Fiolleau.
Dwanaście godzin później sędzia wyraził zgodę, by nadal opiekowała się synami. Przekonała sędziego, że jak najszybciej porzuci prostytucję.
Dopisek mój: Mamy pokazane nawrócenie, ale i zarazem:
Cztery lata po odejściu z “branży” znowu jednak wróciła do niej - na "moment".
„Byłam słaba. Nie wiedziałam, co mam począć” - relacjonuje. “Dałam się złamać szatanowi. Starzy klienci nagle się do mnie odezwali, a ja nie umiałam im odmówić” - dodaje.
Rok temu mężczyzna zaoferował jej million dolarów, jeżeli zacznie znów pracować w „agencji towarzyskiej”. Fiolleau pisze jednak, że tym razem udało jej się odrzucić pokusę. Po definitywnym zerwaniu z „branżą” kobieta kupiła solarium, które było na skraju bankructwa i uczyniła z niego dochodowy biznes. Do solarium zaczęły przychodzić prostytutki, które wcześniej zatrudniała. I właśnie wtedy zaczęła pomagać swoim byłym koleżankom po fachu.
(...)
Zaczęła pisać książkę, gdy nie miała żadnego dochodu. Jej dom został
zlicytowany a sama pisała ją w kawiarniach. W tym tygodniu na półkach
kanadyjskich księgarń pojawi się dodruk jej książki. "
Widzimy, że można się podnieść i po pewnym czasie upaść, jednak jest to już inny upadek.
Zwróćmy też uwagę na to, że w międzyczasie synowie Fiolleau dorośli babeczka mogła więc obawiać się ich reakcji, ale nadal na założonej przez siebie stronie internetowej pomaga prostytutkom wyjść z bagna.
Przy tym - pisząc i wydając książkę obrazującą jej życie, nie patrzyła na to "co ludzie powiedzą".
Artykuły Grzegorza Sroczyńskiego i Agnieszka Jucewicz, jak i sporo - biorąc pod uwagę medium - pozytywnych komentarzy.
Prawa strona programowo się zgorszyła.
Zauwaz ze wszystkie te swiadectwa maja podobna konstrukcje:
"Przez swoje grzechy upadlem/lam na dno i Bog mnie z tego dna podzwignal"
A u pani T. nic takiego nie ma. Sa intymne szczegoly z ich malzenskiego pozycia i brak lojalnosci wobec meza.
To dla mnie nie jest zadne swiadectwo.
[-X
Klarcia, po pierwsze to co napisała Ania: pisanie o sobie odbija się na mezu,dzieciach. I na pewno ich pytalabym o opinie czy życzą sobie by coś podawać do publicznej wiadomości czy nie. Tam gdzie chodzi o dzieci byłabym bardzo ostrożna, bo to ze dziś dziecku jest obojętne, to w czasie dorastania może to być cios prosto w serce.
Druga sprawa: cytaty świadectw, które zamiescilas. Dla mnie nie jest problemem wywlekanie brudów przeszłości, tylko ważne jest w jakim celu i kiedy, do jakich słuchaczy. W tych zacytowanych swiadectwach wyraźnie zmierza wszystko do tego by pokazać zjakiego dna Bóg potrafi człowieka wyciągnąć. I to rozumiem. Ale obnazanie dla samego obnazania?