Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Odkrywca ADHD przyznaje, że to fikcyjna choroba......Upssssssssssssss
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Komentarz
uszkodzenie mózgu co się nazywa dysleksja to co ona pomyśli? To ja już
wolę kilku więcej słów użyć niż sprawić żeby myślała że ma chore
dziecko.
-----------------------------------
Prosta matka, to ma na szczęście tyle oleju w głowie, że do jakiejś tam ppp nie będzie jeździć.
Dla wielu dzieci, które mogłaby być w przyszłości aspergerowcami, dziećmi z adhd lub lekkim zaburzeniami ze spektrum autyzmu wystarczy taka terapia PRZED diagnozą i dzięki temu nigdy do żadnej poradni nie trafią.
tzn najpierw chce usłyszeć "co dolega mojemu dziecku" a potem oczekuje konkretnych wskazówek.
Tak w najwiekszym skrócie-bo jeśli zaburzenie jest bardzo poważne i"kłopotliwe", pojawiają sie też i inne uczucia, np. wyparcie i zaprzeczanie, złosc i gniew na tych, co to się doszukują u prawie normalnego dziecka jakichś patologii
http://wielodzietni.org/discussion/19263/wspolczesna-psychologia-jako-fundament-wspolczesnych-pedagogik-katastrofa#Item_4
Jesteś pewna, że każdy zdiagnozowany Asperger to bardziej choroba a nie właśnie bardziej osobowość?
Dziecku, które ma Aspergera możesz wyrobić orzeczenie o niepełnosprawności. To nie jest szufladkowanie?
Jestem pewna
diagnoza to nie szufladkowanie, to konkretna wskazówka co dalej robić.
trudniejsze dla mnie przyjęcie myślenia typu:
"Dla
wielu dzieci, które mogłaby być w przyszłości aspergerowcami, dziećmi z
adhd lub lekkim zaburzeniami ze spektrum autyzmu wystarczy taka terapia
PRZED diagnozą i dzięki temu nigdy do żadnej poradni nie trafią."
Choć staram się i to zrozumieć, bo gdybym miała tylko dwójkę moich starszych synów, ja pochodząca z domu, gdzie stawiało się wymagania i była dyscyplina, jednocześnie starająca się też przede wszystkim nie biadolić i chuchać na własne dziatki - może też bym i tak myślała.
Na szczęście mój Kochany Mąż - Moher i Konserwatysta ( w jak najbardziej pozytywnym tego słowa znaczeniu) próbuje zrozumieć naszego syna. Ta myśl podnosi mnie na duchu nawet wtedy, gdy moja znajoma lekarka - koleżanka , pediatra, którą bardzo szanowałam i w sumie nadal szanuję stwierdziła, bo kto chce to sobie i tak aspergera zdiagnozuje... To tyczyło się konkretnie mojej rodziny (jest trochę zgryźliwa).
Poświęcamy czas naszemu Synowi, (wszystkim zresztą), są zajęcia - naprawdę mądre - motywujące do uwrażliwienia, empatii, a jednocześnie pracujemy nad sferą neurologiczną (ćwiczenia ruchowe)
I wymagamy, dyscyplinujemy, stsramy się być konsekwentni.
Acha - ważne - jedna Babcia wie
druga - nie - myślę że nie przyjęłaby tego.
Czy są tu inne matki dzieci z ZA?
Joanno, nie znasz jeszcze poczucia humoru Agnieszki.
Ona na pewno nie jest nowoczesną oszołomką popierającą np. zabieranie dzieci do sierocińca z powodu klapsa ani też interwencji służb specjalnych bo ktoś nie kupił batona histeryzującemu 4 latkowi. Ale nie jest jakąś tyranką, nie przesadzajmy. Z tego co czytam o jej poglądach nt. wychowania to widzę w tym apel o zachowanie umiaru, rodzicielskiego rozsądku i porządku, chodzi jej o wpojenie dzieciom pewnych zasad, które zaprocentują gdy będą starsze.
chyba że szkoła dziecko skieruje. Takie stawianie sprawy to pole do nadużyć. Psycholog to nie lekarz. Dlatego to nie są choroby i nie należy tego traktować jak choroby. Jesli komuś przeszkadza i nie umie radzić sobie z takim dzieckiem to może isc do specjalistów. Wada zgryzu u dzieci też nie musi być leczona i nie jest chorobą, choć niektorym może sprawiać trudności i być nie do zaakceptowania. Nie mam nic do ludzi którzy wybierają terapię jeśli mogą. Rzecz w tym również że nie każdy może i bardzo często kończy się na diagnozie, przynajmniej u mnie w zapyziałym miasteczku się kończyło na tym ze rodzic dostawał papier i tyle. Żadnych wskazówek jak sobie radzić. No po prostu nazwę nieuleczalnej choroby mozgu i usprawiedliwienie na każde zachowanie swojej pociechy.
W sumie niewiele znam dzieci z ZA - nie wiem jaka jest skala tego - na wyrost.
Ja długo zastanawiałam się czy diagnozować, kiedy i gdzie...
czy pokazać diagnozę w szkole i komu
Po namyśle pokazałam nauczycielce, dyrekcji i na końcu klasie, bo dwójka rodziców wywarła presję w przykry sposób i postanowiłam przy wielkim wsparciu szkoły i Męża pokazać to Rodzicom z klasy.
To są bardzo trudne sytuacje.
Jednak nie żałuję - spotkałam się ze zrozumieniem większości.
Kiedy otrzymałam diagnozę trochę się popłakałam (trochę , ale było to zauważalne), mój syn spojrzał na mnie i zapytał - kiedy pójdziemy do domu (nie zapytał - czemu, mamusiu płaczesz?)
Cały czas gdzieś wypierałam z myśli tę diagnozę, ale po takich sytuacjach poddaję się .
Nie załamuję rąk, pracuję i przede wszystkim kocham - modlę się...
Chętnie porozmawiam z dorosłymi ZA, jak funkcjonują społecznie...
http://pl.wikipedia.org/wiki/Zespół_Aspergera
W sumie niewiele znam dzieci z ZA - nie wiem jaka jest skala tego - na wyrost.
--------------------------------------
Moja siostra, która jest nauczycielką stale opowiada, że ma wielu uczniów z ZA.
ja do grudnia 2012 nie wiedziałam , że mam takie dziecko.
domyślam się że ona podejrzewa te dzieci o to, bo żeby wiedzieć, to trzeba zdiagnozować w oparciu o wywiad cofając się do okresu prenatalnego.
szkoła nie kieruje na badania do ppp
wszystko odbywa się na wniosek rodzica
Agnieszko od kiedy powołujesz się na wikipedię?
Kiedyś na zasadzie ciekawostki przeczytałam i były błędy( temat pisarzy młodopolskich, T. Miciński), więcej nie skorzystałam.