Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Kto to jest ten Kiko??
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Poza tym kapłan modli się po łacinie głównie po cichu. Za to na takiej Mszy wierni dużo śpiewają, co podoba się nawet moim dzieciom :bigsmile:
Podobno kto śpiewa dwa razy się modli, zresztą i "neoni" chyba to wiedzą.
Kard. Hoyos stwierdził niedawno "Smutną rzeczą było stwierdzić porzucenie nie tylko tego języka (łacińskiego), ale i pewnych treści teologicznych związanych z semantyczną precyzją języka łacińskiego."
Każde słowo łacińskie żyje niemalże swoją własną tradycją. Każde z nich powtarzane było przez pierwszych chrześcijan, ginących w rzymskich koloseach. Każde łacińskie zdanie z Mszy św. to osobna żywa i nieśmiertelna tradycja.
Ten z tyłu poprawej stronie w zielonej kurtce z dzieckiem na ręku to mój mąż :bigsmile:
Znalazłam to zdjęcie TUTAJ
W Opus Dei też część modlitw jest po łacinie, np codzienne Msze św. sprawowane w kaplicy ośrodka - nie zawsze, ale często na tyle, by się nauczyć i pamiętać. Jest tak po to, by podkreślić uniwersalizm i jedność Dzieła, to że Dzieło (podobnie jak Kościół) niezależnie od tego w jakim kraju się znajduje jest takie samo.
Było to dla mnie ważne gdy w czasie studiów przez 9 miesięcy mieszkałam w Hiszpanii. To było wspaniałe uczucie przyjść i móc modlić się na głos ze wszystkimi (nie mówiąc już o formułkach do Spowiedzi itp.)
:shocked: Ktoś z OD rozluźnił kontakty z kimś z nie OD? muszę przyznać, że to mnie zdziwiło. Oczywiście różnie być może - ludzie i okoliczności się zmieniają, mnie samej łatwiej jest utrzymywać kontakty z tymi, którzy mają już mężów i dzieci niż z tymi których okoliczności są inne. Ale nie klasyfikuję ludzi na tych którzy z OD sympatyzują i na tych co nie.
Ludzie z Dzieła starają się mieć przyjacielski kontakt z jak największą liczbą osób niezależnie od tego czy są to osoby wierzące czy nie i czy korzystają z jakiejś formacji duchowej czy jeszcze poszukują. Jest to rodzaj apostolstwa. Starają się też nie zamykać we własnym kręgu, by nie stało się to koło wzajemnej adoracji.
Wspierają się nawzajem modlitewnie, mają wspólne środki formacji, ale towarzysko spotykają się raczej w szerszym gronie unikając zjawiska "szczególnej przyjaźni" (tzn. każdego staramy się lubić tak samo, by nikogo nie wyróżniać i by nikt nie czuł się mniej kochany)
Taka postawa jest nam "wpajana" na środkach formacji.
To że ktoś do nawrócenie potrzebuje tak końskiej kuracji jaka jest Neokatechumenat oznacza że bardziej umiarkowane terapie na jego egoizm nie skutkują. Czy to jest powód do chwały? Nie sadzę.
Czy ktoś z was uważałby za sensowną rywalizacje , kiedy jeden dyskutant chwali się że właśnie ma chemioterapię bo ma złośliwego raka płuc , a inny uważa się za ważniejszego, bo jemu guza mózgu będą wycinać laserem?
A jeśli mamy dyskutować, która z terapii jest bardziej uprawniona - skalpel czy antybiotyk - to nie czuje się kompetentny - jak na razie ufam lekarzom, którzy mnie nie zawiedli - winszuje innym którzy chodzą do innego doktora i są równie zadowoleni.
Wreszcie zazdroszczę tym którzy leczą już tylko katar albo sa na rekonwalescencji.
Dyskusja, co jest lepsze tradsi czy neoni wydaje mi się nieco jałowa. Na koniec zawsze testem jest czy po burzliwej debacie z zona trzasnę drzwiami czy zrobię jej herbaty.
Szczęśliwego Nowego Roku! Oby nam się!
Hmm... wymaga się posłuszeństwa w sprawach duchowych, ale ma to być posłuszeństwo w wolności
Wymaga się ofiar materialnych (jeśli nie pieniądze to czas) w wysokości zgodnej z sumieniem ofiarodawcy. Jest to tylko kwestia hojności czy są one wyższe, niższe czy takie same jak te, które co niedziela dajemy na tacę. Faktycznie rekolekcje do tanich nie należą, ale ostatnimi laty wszystkie miejsca są pozajmowane na kilka miesięcy do przodu, więc widocznie ludzie (w tym ja) uważają, że warto poczynić ten finansowy wysiłek. Zresztą myślę, że pieniądze nie byłyby przeszkodą, gdyby ktoś bardzo chciał pojechać a nie mógłby z przyczyn materialnych.
Dokładnie tak! jak teraz oglądam sobie filmiki z Escrivą, to sobie myślę że był bardzo postępowym tradycjonalistą
Ja byłam bardzo uprzedzona do "neonów" (na podstawie moich kontaktów z nimi) i stąd ta dyskusja.
Równiez Tobie Wszelkich Łask w Nowym Roku :bigsmile:
Jesli chodzi o ofiary materialne i posłuszeństwo nie zaprzeczam ich celowości chciałam tylko zwrócic uwagę na niekonsekwencje osób krytykujących Neokatechumenat za działania o których piszesz (posłuszeństwo i ofiary materialne), które wystepują zarówno w Opus Dei jak i NK, tylko że w NK w mniejszym stopniu. Niekonsekwencja ta jest zwiazana z tym, że osoby krytykujące NK równocześnie uważają się za wielkich entuzjastów OD. Uważam, że ich krytyka jest nieobiektywna i świadczy o ich wybiórczej wiedzy.
To chyba tak się określa, choć "pijesz" z czym innym mi się kojarzy...
Chyba mnie nie do końca zrozumiałaś z tą przyjaźnią, może za bardzo skrótowo to ujęłam. Muszę to skomentować, bo czuję że przekręciłaś (na pewno niechcący) moje słowa.
Pisząc "przyjacielski kontakt z jak największą liczbą osób" miałam na myśli właśnie prawdziwą przyjaźń - chyba zgodzisz się ze mną, że można być przyjacielem większej liczby osób niż jedna - dwie ? Wiadomo z jednymi kontakt będzie częstszy z innymi rzadszy, z jednymi rozumiemy się lepiej z innymi gorzej, ale to nadal jest przyjaźń - pragnienie dobra drugiego człowieka.
Pisząc "przyjaźń szczególna" nie miałam niestety na myśli nic dobrego...
Korzystanie z tej samej formacji, fascynacja tą samą duchowością itp. bardzo zbliża ludzi. Istnieje więc ryzyko, że tak się dobrze poczujesz "wewnątrz", wśród ludzi myślących podobnie do Ciebie, podobnie podchodzących do spraw wiary i duchowości, że zamkniesz się na innych, bo tak będzie najwygodniej. W tym sensie napisałam, że unikamy "szczególnej przyjaźni" między sobą.
Oczywiście jak się odkrywa powołanie do Dzieła a wcześniej przyjaźni się z kimś, kto już do Dzieła należy, to nie znaczy, że trzeba tej przyjaźni zaniechać - nic podobnego!
Kurczę trudno to tak opowiedzieć jasno...
No, ale na przykładzie:
Trafiłam na Dzieło nie znając tam nikogo. Jestem z natury bbbb nieśmiała, ale coś (Ktoś) mnie tam ciągnęło, więc się przełamałam i poszłam. Nagle znalazłam się wśród 20-30 osób (tyle akurat wtedy przyszło), które znały się od dawna. Nie umiałabym jednak powiedzieć kto z kim się w tej grupie lubi bardziej a kto mniej, nie - wszystkie lubiły się tak samo, interesowały się sobą itp. To tak jak z pierwszymi chrześcijanami, że ludzie patrzyli na nich ze zdziwieniem i mówili "patrzcie jak się miłują"
Poczułam też, że szczerze chcą zaprzyjaźnić się ze mną, były na mnie otwarte. Od razu czułam się tam dobrze, choć uwierzcie mi zwykle wchodzenie w nową grupę było dla mnie bardzo trudne.
A generalnie chodziło mi o to, że nie sądzę, by przynależność do OD mogła mieć negatywny wpływ na przyjaźń z osobą spoza OD, chyba że ta osoba "spoza" ma z tym jakiś problem.
Przepraszam że się tak uczepiłam tej kwestii przyjaźni, ale akurat Dzieło wiele mnie w tej dziedzinie nauczyło. Przyjaźnie, które miałam wcześniej mam nadal i bardzo je cenię, myślę też, że nasza przyjaźń wiele zyskała właśnie przez to, że w moim życiu jest OD.
Oj, ciekawe...
Ale swoja drogą:
Skoro jeden mówi: Ja jestem Pawła, a drugi: Ja jestem Apollosa, to czyż nie postępujecie tylko po ludzku? Kimże jest Apollos? Albo kim jest Paweł? Sługami, przez których uwierzyliście według tego, co każdemu dał Pan. Ja siałem, Apollos podlewał, lecz Bóg dał wzrost. Otóż nic nie znaczy ten, który sieje, ani ten, który podlewa, tylko Ten, który daje wzrost â?? Bóg (1 Kor 3, 4-7)
Warto to przemysleć, czy jest sie tradsem, opusem, neonem, duchaczem, oazowiczem, mamrokiem, parafialnym...
Pozdrawiam
P
P
Zapomniałam o Rodzinie Radia Maryja :swingin:
Tradsi to chyba raczej nie wspólnota, choć dzisiaj na Mszy ksiądz dawał za przykład rodzinę wielodzietną z jakiejś wspólnoty charyzmatycznej. Pierwszym słowem, jakie wymawiały dzieci z tej rodziny było zawsze słowo Jezus.
Dla mnie jeden z pierwszych księżowskich autorytetów. :whorship:
Byłam kiedyś z nim na oazie, był świeżo po prymicjach. Wybitny znawca starego testamentu i niesamowity poliglota.
W sumie z oazy to tylko jego pamiętam...
http://www.siostryjeremiasza.pl
Ze strony wspólnoty Pawła (wiem, że ksiądz Cyran był zaangaażowany w Odnowie). Ksiądz Cyran jest egzorcystą, mam nawet kilka jego książek.
Ruch Odnowy był zawsze mocny w utwierdzaniu w wierze przez doświadczenie, ale słaby od strony refleksji krytycznej i teologicznej. Potwierdza on mocno możliwość Bożej interwencji przez cuda, nadprzyrodzone prowadzenie i przepowiadanie profetyczne. Jednak choć domaga się głębokiego rozeznania, charyzmatyczne rozeznanie pozostaje intuicyjne i zasadniczo pozbawione głębszych podstaw teologicznych. Z jednej strony Odnowa jest wyzwaniem dla wszelkiego sceptycyzmu i niewiary w nadprzyrodzoność, a z drugiej â?? często łączy się z naiwną wiarą i prostym przypisywaniem wszystkich zjawisk działaniu Boga lub demona. Odnowa zrodziła wielu działaczy na polu głoszenia Ewangelii, organizowania i prowadzenia grup, którzy szybko stawali się liderami. Liderzy koncentrują się bardziej na programach, planach działań i metodach, niż na teologii i naukowej egzegezie czy historii Kościoła i duchowości.
Rodzi się konieczność przerzucania pomostu pomiędzy doświadczeniem charyzmatycznym a normalnym wzrostem duchowym, opisanym przez tradycyjną duchowość. Jak się ma doświadczenie charyzmatyczne do ogólnego doświadczenia wiary. Brak dopracowanej teologii charyzmatów proroctwa, uzdrowień, wewnętrznego uzdrowienia emocji i uzdrowienia fizycznego, uwolnienia i egzorcyzmu, relacji między przejawami Ducha Świętego, a manifestacjami fizycznymi oraz miejsca liderów świeckich w Kościele.
Odnowa oczekuje odnoszenia sukcesów i konkretnych skutków: nawróceń, chrztów w Duchu, uzdrowień, usłyszenia słowa Pana, otrzymania darów, posług, powołań, wezwań, wzrostu grup, zrodzenia nowych, ewangelizowania całych miast.
Podkreślanie sukcesu prowadzić może do tego, że jego brak naprowadza łatwo na wniosek o nieobecności Ducha. Koncentruje się na tym, co widzialne, a nie zawsze dostrzega to, co niewidzialne. To wszystko może prowadzić do przeoczenia znaczenia dla życia Kościoła także Krzyża i konieczności wejścia w głąb Misterium Chrystusa. Posługa samego Jezusa nie była â?? po ludzku â?? zakończona sukcesem. Podczas gdy Zmartwychwstały potwierdzał głoszoną naukę znakami i cudami, jej głosiciele dzielili Jego los pośród cierpień, prześladowań i odrzucenia. Odnowa jest wyzwaniem dla tych, którzy cuda chcą związać tylko z początkiem Kościoła, oraz uważają, że charyzmaty są dowolnym dodatkiem, dla mnie dojrzałych w drodze do Chrystusa. Są też wyzwaniem dla zniechęconych i zrezygnowanych z upadających wspólnot.
Sama Odnowa musi jednak na nowo skonfrontować się z nauką Krzyża, ze swą postawą przeakcentowania roli charyzmatów i uczynieniem z sukcesu wręcz bożka i kryterium rozeznania duchowego, z pominięciem Męki i Krzyża. Autentyczne chrześcijaństwo musi mieć pełne odniesienie do Krzyża i Zmartwychwstania Pana, bo obecne "nasze życie jest ukryte z Chrystusem w Bogu" (Kol 3,3). niemniej wzrost wspólnot Odnowy na całym świecie jest wielkim wyzwaniem dla tzw. "tradycyjnych" katolików i powoduje ożywienie Kościoła na całym świecie oraz nowe pobudzenie do misji ewangelizacji świata.
Przy okazji powiem, że ponieważ prowadzone tu dyskusje traktuję poważnie- umówiłam się ze znajomymi na Mszę w rycie rzymskim w Bytomiu.
Nie omieszkam zdać relacji z własnych wrażeń (choć wrażenia to z pewnością niewłaściwe słowo).