Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Spór o NPR
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Błędem jest myślenie : zadanie matki rodzić, wychować, ojca utrzymać, wychowywać. I z chwilą poślubienia nie liczą się nasze zdolności, pragnienia, marzenia, bo teraz mamy zrodzić nowych członków kościoła. Jeśli tak, to małżeństwo odbierałoby nam szansę na rozwój, na pełne szczęście wymagając jedynie rodzicielstwa. I tak czasem trzeba powiedzieć córeczko/synku, który się masz ze mnie narodzić poczekaj teraz na mamę, mama chce ten rok/ dwa lata poświęcić na coś ważnego, chcę Ciebie i będę czekała, mam nadzieję że się pojawisz. I oddać Bogu tę sprawę.
A co z powołaniem do medycyny? Czy matka – dobry chirurg ma zapomnieć o wykształceniu, pasji, pragnieniu pomagania cierpiącym, bo teraz jest matką? Nie można wymagać, by od tej pory służyła jedynie swoje rodzinie i dzieciom, zarzucając wszystko inne. Pragnienie potomstwa jest tak samo dobre jak owo zawodowe i oba powołania winna realizować z sercem, bo tak będzie służyła Bogu, który dobre pragnienia i zdolności sam jej podarował.
I tak jest z wieloma innymi zdolnościami i pasjami. W rodzinę wnosimy nie tylko naszą płodność, ale nasze zdolności, osobowość, charakter etc.
Bóg nie stworzyL nam jedynie ciała…
Bogu można służyć przenikając też różne środowiska, zwykle zamknięte na Boga. I tą naszą chrześcijańską jakość życia przykładem promować….
Jeśli matki chrześcijańskie zamkną się, w domu i poświęcą jedynie rodzicielstwu nie będą swoją postawą dawały świadectwa – obracając się jedynie w kręgu –rodzina, parafia, wspólnota… Co z innymi środowiskami? Artystyczne, sportowe, naukowe ma należeć tylko do niewierzących? Polityka dla niewierzących tylko? Ja mówię : nie takiej postawie. Te powołane do rodzicielstwa wielodzietnego i pracy w domu niech spełniają swe powołanie zgodnie z rozeznaniem. Ale niech proszę nie mylą swego powołania z jedyną słuszną postawą i wyborem życiowym….To powołanie – nie wszystkich, ale konkretnych osób, które wybrał Bóg!!!!
No i powiedzcie : matka widzi w syna i córki uzdolnienie muzyczne, syna daje do szkoły muzycznej na skrzypce, córkę daje na fortepian. Każde z nich okazuje się być dobre w tym co robi. Kończą studia. Osiągają sukcesy. Ale córka wychodzi za mąż, jest wierząca, otwarta na nowe życie i chcąc nie chcąc musi rezygnować z gry na rzecz wychowania kolejnych maluchów, bo gra na fortepianie wymaga kilkugodzinnych ćwiczeń by nie wypaść z formy. Co rok, dwa lata rodzi się dziecko, pojawia się 7 dzieci. Nie ma czasu na 4 godziny gry dziennie. Zarzuca ćwiczenia. Od czasu do czasu gra dzieciom ulubiony utwór na pianinie w domu, kolędy na święta. Kocha dzieci, mówi, że to dla ich dobra. Gdy najmłodsze idzie do szkoły szuka pracy dorywczej, gra w przedszkolu na rytmice. Jest szczęśliwa, ale w sercu odczuwa czasem żal i pragnie by któremuś z dzieci udało się osiągnąć więcej niż ona. W tym czasie jej brat robi karierę, jeździ na tournee, zakłada rodzinę. Nie mają może 7 dzieci jak siostra, ale 3, które kocha i skrzypce, które kocha i żonę, którą kocha. Czy naprawdę każde z nich powinno zrezygnować z grania by poświęcić się dzieciom? Czy może córki nie powinny rozbudzać pasji i nie rozwijać talentów, by przypadkiem nie zmienić owej nieskończonej otwartości na płodność i dzieci……?
chirurgia poczeka, płodność ucieka.
:-&
Super, tylko wiesz, ja jestem wyjątkowo obdarzona w zdolności i talenty od Boga, ale ani przy jednym ani przy siedmiorgu nie byłabym w stanie ich wszystkich rozwijać w maksymalnym stopniu.
Na studiach dobrze umiałam pięć języków, mam naprawdę do tego talent, teraz dobra jestem tylko w dwóch - można powiedzieć, że pół talentu zmarnowałam.
Kiedyś, jak chodziłam na próby, umiałam śpiewać, teraz porażka. Zmarnowałam talent.
I byłam naprawdę bardzo dobra w matematyce, logicznym myśleniu i szachach. Gdybym miała czas na rozwijanie tych talentów mogłabym wykładać na uczelni albo być jakimś mistrzem.
W pracy pracowałam na stanowisku zajmowanym normalnie przez dwie osoby, dostawałam pochwały i jeszcze pracownikiem miesiąca mnie mianowali. I au revoir, siedzę na wychowawczym.
Jakbym chciała każdy talent na maksa wykorzystać to bym dziecka nawet spłodzić nie zdążyła.
Tylko że ja uważam, że talenty to nie są po to, żeby karierę i kasę robić.
Przede wszystkim to mają one przybliżyć mnie i jak największą liczbę osób do Boga.
Ciekawe czy po śmierci Pan Bóg mi wypomni, że kariery nie zrobiłam....
A czy to co napisałaś to jest interpretacja przypowieści o talentach? Do tego się odnosisz?
I chciałam też powiedzieć, że tak umiejętnego dowalania niechcący dawno nie widziałam. Gdyż da się post mamysyna streścić, ze wielodzietność jest dla kobiet pozbawionych innych talentów. Jak już boroczki nie umieją nic, no to niech siedzą w kręgu rodzina-parafia i rodzą te dzieci.
Dowodzi to tylko kompletnej nieznajomości tematu i myślę, że się nie ma co oburzać, bo i nie ma na kogo.
A to przecież o czymś zupełnie innym mowa.
Kobieta super-położna - taka, z którą aż się chce rodzić. Nawet największe zwolenniczki cc są skłonne z taką spróbować porodu sn, a te, co deklarowały, że chcą tylko ściśle zaplanowanego jedynaka, żeby móc mu wszystko zapewnić, po porodzie z taką położną nie mogą się wprost doczekać kolejnej ciąży i kolejnego tak fantastycznego porodu. Czy taka osoba, przyczyniająca się swoją pracą (wynikającą z rozwijania danego jej talentu) do zaludniania Ziemi, ma prawo pozwolić sobie na przerwę w realizowaniu swej zacnej misji i urodzić dziecko? Albo, co gorsza, kilkoro dzieci? Przecież każde jej dziecko, to ryzyko, że wiele innych dzieci się nie pocznie, bo kobiety, które mogłyby pięknie urodzić z ta fantastyczną położną mogą trafić pod kiepską opiekę, mieć fatalne doświadczenie okołoporodowe i nie zdecydować się na więcej dzieci.
No, powiedzcie sami, czy to uczciwe wobec Boga i ludzi, żeby taka położna mogła pozwolić sobie na własne dzieci?
;-)
W tym czasie rozwinęłam następujące talenty (na co absolutnie nie miałabym czasu przekładając papierki w biurze):
Zbudowałam piękną kolekcję fiołków afrykańskich, które po pierwsze są świetną pasją, po drugie dają mi realne utrzymanie, po trzecie - świat stanął otworem - mam na całym świecie kontakty z innymi hodowcami: Kanada, Stany, Hongkong, Meksyk, Brazylia, Europa - mój angielski jest w ciągłym użyciu, nawet rosyjski odświeżyłam dla kontaktów ze Wschodem.
Moje zdjęcia udostępniają największe organizacje skupiające kolekcjonerów z całego świata. Poniżej mała próbka:
Kolejny talent rozwinięty w tym czasie:
W zeszłym roku prezenty Bożo Narodzeniowe dla bliskich:
Nasza szopka zajęła I miejsce w konkursie parafialnym:
Nauczyłam się piec pieczywo:
W międzyczasie hodowałam, zbierałam, przetwarzałam:
oraz uczyłam:
a na dokładkę organizuję warsztaty dla małżeństw:
Ja pinkole te wszystkie "talenty", które musiałabym rozwijać robiąc karierę.
Bronicie jak niepodległości tezy, że jedynym Bożym spełnieniem jest dom i rodzenie dzieci, to trochę tak, że wy mi wmawiacie, że patrzenie na tęczę jest marnotrawstwem czasu bo można w tym czasie cerować skarpetki, a ja próbuję pokazać piękno odmiennej perspektywy. Nie broniąc wam waszego powołania. No ludzie, trochę wyrozumiałości i pokory!
Rozumy pojadłyście wszystkie, czy co?
Że jak mama jednego to paskuda i egoistka, a jak sześciorga to anioł i mądrość objawiona? No ja się zgodzić nie mogę. Pokory kochane wielodzietne! Jesteśmy z was dumni, ale wy w nagrodę nie gardźcie nami, bo to świństwo...
Marta posługiwała, Maria słuchała. Można powiedzieć Maria się leniła słuchając Jezusa, do roboty by się wzięła i za dzieci, a tu rozczarowanie....
Dobra z grubej rury : czy zakonnice wg. was to egoistki i obiboki, co im się rodzić nie chciało?!
Bo jeśli nie........to może z płodności i seksualności można robić jednak różny użytek na CHWAŁĘ BOŻĄ? Nie tylko rodząc?
A co Joanną D' Arc ? Co z masą świętych co ani matkami, ani zakonnicami nie były? A co z moją patronką, Joanną Franciszką de Chantal, co ledwo odchowała maleństwa i poszła do zakonu, powierzając innym opiekę nad dziećmi? Jak kościół mógł uznać za świętą taką matkę?
Panie kochane. Szacunek za wasz trud, jest TAK SAMO WAŻNY ( nie bardziej) jak każde inne powołanie!
Polino! Uwielbiam gotować , piekę nieźle, nieźle prowadzę dom, ale matką jestem taką sobie. Kocham i potrafię się poświęcać, ale popełniam masę błędów, za dużo się wściekam i emocje przelewam na dziecko. Dobrze, że mąż też go wychowuje, bo często trzeba odkręcać MOJE BŁĘDY. Ja się na sobie zawiodłam, sądziłam, że będę lepsza, w końcu tyle niemowlaków było pod moją opieką. Dziękuję Bogu za syna i męża, ale też za to coś, co jest mi odskocznią i dodaje skrzydeł, bo macierzyństwo akurat mi ich nie dodało. Stale czuję się średnią mamą. A moja nazwijmy to górnolotnie pasja jest tym co daje pewność siebie, poczucie wartości. Siedząc z synkiem w domu czułam się samotna.
No dobra pytanie : OluOdPawla : jak obecnie przy pomocy Twoich zdolności przybliżasz innych do Boga? Skoro na to one są?
TYMKO :
obrażasz kobiety, skoro wg Ciebie nawet jeśli wykonują coś wspaniałego, czym ratują innym życie, jest to głupie (świnka morska) i tylko odciąga od rodzenia dzieci.
Takie myślenie widzę tylko w Islamie, ale ono nie idzie w parze z chrześcijaństwem.
Płodność nie może być jedynym co może mieć kobieta, bo inaczej Bóg nie dawałby nam mózgu, a jedynie instynkt i narządy rodne. A zbawiałybyśmy się jedynie przez wychowywanie dzieci. Dar nie przymus. Możliwość, nie obowiązek.