Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Upomnienie braterskie
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
ja też nie doczytałam że to rozwódka
w tej sytuacji nie jadę (nawet w czasie Wielkanocy)
tego obawiać, jeśli naszą intencją jest szczera troska o zbawienie
drugiego człowieka.
Nawet tu na forum było kilka takich sytuacji, że
ktoś pisał do drugiego: człowieku błądzisz pisząc te rzeczy, i ten
drugi mógł się opamiętać i przestawać pisać.
Oczywiście w
praktyce nie jest to wszystko takie proste i dużo zależy, że tak powiem,
od "poziomu" osoby którą chcemy upomnieć. Nie każdy upominany jest w stanie pojąć, że troszczymy się o jego zbawienie. Ludziom to się po prostu nie mieści w głowie, bo nie myślą takimi kategoriami.
Jeśli jest to ktoś bliski nam duchowo (np. ktoś z tej samej
wspólnoty itp.) moim zdaniem, mamy obowiązek
upominać. Trzeba to wcześniej przemodlić, a potem w cztery oczy powiedzieć i zapomnieć. Osoba upominana powinna podziękować.
Jeśli jest to ktoś bliski nam
(dziecko/współmałżonek/rodzeństwo/rodzic), to też mamy obowiązek upomnienia. Przy czym tu akurat może być wspomniany wyżej problem niezrozumienia, nie sposób niektórych upominać bez przerwy (i ryzykować popsucie
nastroju każdego rodzinnego spotkania), ale zawsze warto wyrazić swoje
zdanie na dany temat by przynajmniej było jasne że nie pochwalamy danej
postawy, lub że obawiamy się o zgorszenie naszych dzieci.
Ja dostałam upomnienie kilka razy i choć nie jest to może przyjemne, to powiem Wam, że po każdym z tych razów osoba, która mnie upominała stawała mi się bliższą. Zawsze interpretowałam to jako troskę tej osoby o mnie, taką prawdziwą chrześicjańską miłość. Myślę, że zawsze trudniej upominać niż być upominanym.
Miesiąc temu miałam trudną dla mnie rozmowę z moją przyjaciółką. Chodziło o sposób w jaki wychowują syna. Już wcześniej niepokoiły mnie różne rzeczy, że na zbyt wiele mu pozwalają. No i co? Wtrącać się czy nie? w końcu każdy ma prawo wychowywać swoje dziecko po swojemu, co nie? Uznałam, że jednak nie mogę milczeć, skoro widzę, że (może nieświadomie) popełniają błędy. Wczoraj spotkaliśmy się ponownie (tym razem w czwórkę z mężami). Przeszczęśliwi opowiadali nam, jakie wprowadzili zmiany po tej naszej rozmowie, jak ich syn się zmienił na lepsze itd. no i dziękowali. Prawie się popłakałam ze wzruszenia.
A niewierzacy? Wszak nikt im nie kaze zmieniac terminu, niech sobie maja jaki chca. Ale powiem Ci cos, bardzo mi zalezy by pewne bliskie mi osob byly na chrzcie naszych dzieci, a ostatnio na I Komuni Sw, wiec zanim termin zostanie klepniety w kosciele -ustalam z nimi grafik, kiedy moga a kiedy nie. Bo bardzo mi zalezy. :-) Niewierzacy tez moga uruchomic logistyke. ;-)
A dlaczego niewierzacy nie moga wziac slubu poza Wielkim Postem? W kraju katolickim? Czemu my mamy byc elastyczni a oni nie?
-------
Skoro tylko pol godziny to po co mnie ciagnac przez pol mista albo pol Polski?
Qrcze, taka glupia i bezproduktywna dyskusja ze zasypiam.
Aaaaaaaaa.....
Jasne, że nie musisz iść jeśli czujesz, że to Ci przeszkodzi w odpowiednim przeżywaniu postu, ale traktowanie takiej daty ślubu jako braku szacunku dla katolików jest moim zdaniem zupełnie od czapy.
- jesli bylabym kims bliskim to nie powinni byc zaskoczeni, bo przeciez mnie dobrze znaja
- jesli nie bylabym bliska to moja nieobecnosc nie sprawi im roznicy.
Swoją obecnością chciałam jednak wyrazić, że szanuję to, że w ogóle zdecydowali się na ślub, pomimo tego, że ta moja znajoma była wcześniej zagorzałą przeciwniczką ślubów (kłótnie i rozwód rodziców na pewno jej w tym pomógł), stałych związków, rodzenia dzieci (btw. dziś jest już troskliwą mamą).
No więc byłam obecna i byłam nastawiona pozytywnie, i nie chciałam na ten temat myśleć nic złego, ale...
no po prostu nie mogłam pozbyć się myśli, że fajne to nie jest. Takie mało podniosłe, mało uroczyste, taka masówka. Nie, nie pół godziny... to trwało 15 minut!!! a potem życzenia 10 minut i do widzenia, bo kolejna para chce wejść. Dlatego napisałam, że dla mnie to nie jest radosne i że raczej umartwienie. Przepraszam, jeśli ktoś poczuł się urażony.
tak sobie myślę, że w podejmowaniu takiej decyzji trzeba wziąć pod uwagę to, że idąc na czyjś ślub (będąc tego dnia razem) zacieśniamy z tą osobą więzi, jeśli nie idziemy na jej ślub, to te więzi rozluźniamy
myślę, że trzeba być tego świadomym i świadomie zdecydować, czego chcemy: czy jeśli jest to nasza siostra, to chcemy w przyszłości być blisko niej, czy nie