Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Kryzysy małżeńskie
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
@kitek no właśnie, jak coś nie dociera w jeden sposób, trzeba próbować innym. Terapia to bardzo dobra rzecz da kogoś kto zapomniał jak rozmawiać.
---)
@TecumSeh problem w tym, ze zona nie proponowala bezpieczniejszego rozwiązania tylko komfortowego dla siebie, bo miała lek. On chcial tez miec komfort, tylko te komforty roxmijaly sie.
Przyjmuje, ze cos mowiac/ robiac maz nie mial wobec mnie najgorszych zamiarow.
-----
Zawsze zakładam, ze chcemy dobrze dls siebie, ze nie mamy zlych zamiarów. Ba, ogromnie się o siebie troszczymy. Tylko często inaczej pojmujemy rzeczywistość, albo inaczej wyobrażamy sobie skutki pewnych działań, ważnych działań.
No niestety, mam odwrotnie. całe szczęście nie mam w najbliższej rodzinie. Chyba, że np. ja jestem psychopatką dla kogoś.
Zawsze tak miałam, że ściągało do mnie dziwnych chłopaków, na szczęście nikt mnie nie interesował.
Ale w mojej młodości wiele rzeczy było jasnych, białe odrózniano od czarnego. Chore od normalnego. Teraz ludzie nie wiedzą kiedy powiedzieć nie a kiedy być tolerancyjnym i dla kogo.
Zdecydowanie jestem zołzowata :bz
@Kitek, pytanie czy do niego dotarło, czy tak tylko mówi. Ja bardzo sceptycznie podchodzę do zmian w moim mężu i długo badam, czy to poza czy prawda. Tak to jest, jak ktoś tyle razy zawiódł.
@mamababcia twierdzi że dotarło, ale ja tez nie wierzę na 100@ z rezerwą podchodzę do każdego jego słowa i w każdym działaniu szukam drugiego dna. Być może dlatego, że on nie poczuwa się do wynagrodzenia mi krzywdy którą mi wyrządził. Tzn mówi że chce wynagrodzić, ale bierze pod uwagę tylko takie działania, które nie naruszą jego strefy komfortu, które nie wymagają do niego żadnego poświęcenia. Generalnie chce, żebyśmy postawili grubą kreskę i zaczeli od nowa z czystą kartą - bardzo wygodne dla niego, nie? I wychodzi na to że on się stara, zmienia, proponuje rozwiązania a ja ciągle tkwię w tym co było i z mojej winy nie możemy ruszyć dalej. Że to moja zła wola. Świadomie lub nie wpędza mnie znów (jak kiedyś) w poczucie winy, że to moja wina, że za mało się staram.... Na szczęście moja terapeutka stawia mnie na nogi. Prawdą jednak jest również to że on na codzień zachowuje się całkowicie inaczej niż kiedyś i gdyby nie to co było i to co ciąży, to obecnie mogłabym uznać go za bardzo fajnego męża.
Kiedy mnie wpędzał w poczucie winy za moje postępowanie, zaczęłam krótko przestawiać fakty, które do tego doprowadziły. po kilku takich uwagach, przestał.
Generalnie naprawdę nie warto żyć oczekiwaniami. jedynie jak się coś zadeklarowało, że oczekuję tego i tego, trzeba wymagać (zależnie od sytuacji). jednak nie wygram z czyimś egoizmem. I nie próbuję, bo to jego problem.
Ja wygrywam dzięki św. Ricie. Zainspirowała mnie jej postawa względem męża i choć miałam wątpliwości, zaryzykowałam. Miłość jest silna i wiele pokona. Ponadto chowanie urazy, brak przebaczenia zniszczą głównie ciebie, a wiele nie zmienią.
mam tego pełną świadomość, staram się z tym walczyć ale za każdym razem polegam na całej linii. On żyje sobie spokojnie, bez nerwów a ja przeżywam. On śpi spokojnie bo twierdzi że jak coś sie wydarzyło kilka lat temu to on sobie tym głowy już nie zawraca (no pewnie, bo to nie on został skrzywdzony i swoje cele osiągnął) a ja płacze po nocach...
potrafię wypominać jego niedojrzałe zachowanie sprzed 25 lat, a przecież wtedy mógł być niedojrzały
@kitek - przebaczenie jest możliwe dzięki Bogu, nie naszym siłom
i inaczej się po tej decyzji ( o przebaczeniu) oddycha i funkcjonuje
chociaż nie traci się pamięci
ale tylko z Chrystusem
bez Niego zawsze szukamy swoich racji i nie możemy się porozumieć
Chęć zemsty to nic dobrego. zajmij się miłościa i wyłącznie nią. pokochaj Boga, siebie, a potem męża. to dział, choć niezbyt prędko.
potrafię wypominać jego niedojrzałe zachowanie sprzed 25 lat, a przecież wtedy mógł być niedojrzały
o to, to. Tyle że ja nie wypominam niedojrzałości ale działania wynikające z chęci osiągnięcia swoich celów moim kosztem. Ale najbardziej chyba mnie wścieka kiedy ja coś chcę zrobić a on się na to nie zgadza. Mówię "przecież ty zrobiłeś tak samo" i w odpowiedzi słyszę "ale to był błąd więc go nie powtarzajmy". No żesz.... przecież ja mu już wtedy mówiłam ze to błąd, żeby rozwiązać sprawę inaczej bo to przyniesie nam tylko złe konsekwencje (głównie dla mnie). Nic nie docierało. A teraz nagle okazuje się że jednak był błąd. Czasem zachowuję się tak by mi było dobrze, nie zwracając uwagi na męża (nie żeby mu na złość zrobic, ale w ramach dbania o własną psychikę) - on ma pretensje, ja stwierdzam, że przecież on się tak zachowywał latami i nie widział w tym nic złego. I wtedy dowiaduję się ze on to robił to "taka była sytuacja" a ja jestem po prostu złośliwa... Typowa mentalnośc Kalego.
Wszystko wymaga czasu i pracy.
ja staram się siebie korygować w takich sytuacjach - po co się ciągle z nim zestawiać ?
dobra to był ostatni wpis na Twój temat , bo się za mocno angażuję
Kiedy nadchodzi jakaś kłótnia i mój mąż zaczyna mi coś wypominać a ja mu mówię że też nie zawsze był w porządku w jakichś sprawach to nawet nie jestem w stanie przypomnieć sobie konkretów bo on o nie pyta.
A już w emocjonalnej burzy to w ogóle.
Poza tym bardziej bawi mnie jego postrzeganie rzeczywistości i trochę mi go szkoda że z pierdoł robi sobie problemy.
Np że łyżki poukładałam w sufladzie od lewej do prawej a nie jak dotychczas. Bo nie raczyłam go poinformować i on musiał zajrzeć do szuflady żeby zobaczyć gdzie są łyżki i stracił przy tym pięć sekund czasu i cierpliwość.
I problem w tym że on nad tymi emocjami nie panuje. Jeśli mu wtedy powiem że miałam se ochotę tak poukładać i przesadza to lecą inwektywy i słowa które nie powinny padać.
Ależ on nie patrzy na to rozsądnie (choćby przez to ze teraz mamy inną sytuację) - chodzi o to że wcześniej dbał tylko o swoją wygodę nie zwracając uwagi na mnie, i teraz kiedy sytuacja miałaby się odwrócic i on musiałby cos z siebie dać to już go uwiera.
chodzi mi o to ,że ja muszę zaakceptowywać każdego dnia,że nie mam wpływu na przeszłość
bo inaczej zwariuję - nie w przenośni! byłam naiwna, popełniłam głupoty , ale na tyle miałam wtedy mądrości i on też
jak o tym zapominam i nie proszę Boga o pomoc to jestem przykra dla najbliższych , bo sobie sama z sobą nie radzę
nie wiem ile lat u Was trwalo?
u mnie 6 do mojego odchodze a jego wizyty u psychologa uswiadomienia sobie wielu spraw zwiazanych tez z wychowaniem(plus tokstyczna relacja z mamusia) a majacym wplyw na nasz zwiazek i zaczecia tak naprawde dorastania. wczesniej moglam mowic, przedstawiac argumenty itp wszystko bylo waleniem glowa w mur az powiedzialam ostateczne dosc.
od momentu dania ostatecznej szansy staralam sie oddzielic od tego co bylo emocjonalnie. bo to mnie wszystko zjadalo, nie wierzylam mezowi w jego zmiane ani proby. oczywiscie byly rozmowy odnosnie tego co bylo ale po podsumowaniu staramy sie do tego nie wracac. po dwoch latach udalo mi sie oddzielic od tego co bylo i nie wracac. dzieki temu nie mam żalu ani flustracji w sobie. jest dobrze i oby tak dalej. w moim przypadku 6lat to i tak byl skraj mojej wytrzymalosci. inaczej wszystko to by mnie wykonczylo psychicznie i fizycznie. wolalam byc sama i skupic sie na dzieciach.
Nie ma co się dziwić, że on to komentuje, bo nie jest przyzwyczajony do nowej sytuacji i musi mieć czas na jej zaakceptowanie. Bez żadnych koentarzy trzeba się trzymać swojego projektu. Z czasem i on to zmuszony będzie zaakceptować. na jego komentarze nie trzeba reagować agresywnie. po prostu krótko stwierdzić, że miałaś taką potrzebę i skonczyć temat.
Niedawno poprosiłam go o pewne zmiany w naszym życiu - nie drastyczne, ale faktem jest że przez krótki czas nasze finanse oparłby się na jego pracy. Usłszyałam ze nie ma mowy bo "jego to za bardzo obciązy psychicznie i to był błąd kiedy pracowałam tylko ja"..... Mnie widocznie spłacanie jego długów i walka z komornikiem o moje mieszkanie nie obciążała.... A sytuację mamy teraz całkowicie inną i na prawdę te kilka miesięcy nie zrobiłoby rewolucji. To tylko jeden z wielu przyładów.
Skoro mój mąż dba tylko o siebie to dlaczego ja nie miałabym robić tego samego? I tu nie chodzi o zasadę "ząb za ząb" ale o to że daję sobie prawo do robienia co uważam za wygodne dla mnie (on tak robił latami), a że przy okazji czasem to rani jego uczucia... Sorry, taki mamy klimat.
ja bym tego nie zdzierżyla.
to nie jest kwestia ubrania dzieci czy innych pierdólek ale postawy i niedopuszczalnych wzgledem Ciebie zachowań.
To jest myślenie ofiary. Kitku kto wie, być może Ty byś zrobiła lepsze. :-B
----
Nie znam się na kryzysach, nigdy nie doświadczyliśmy... ale tak na logikę to im bardziej wierzaca zona tym mniejsze prawdopodobieństwo by sie z kims zwiazala czy skoczyla w bok. I nawet jesli to dla niego wygodne, to cóż ona moze? Zyc w grzechu tylko dlatego by zagrac mu na nosie? By on zaskomlal? Bez sensu...