Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Kryzysy małżeńskie
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Kto twierdzi, że nie ma ?
Nie ma tylko 100% zaufania, oparcia w mężu ale, żeby było wybaczone to musi być silne postanowienie poprawy. A z podejściem męskim, że kobieta ma obowiązek przyjać zdradzającego męża za każdym razem gdy kochanka go wyrzuci ze swojej sypialni i jeszcze ma być wdzięczna i ona ma jeszcze czuć się winna zdradom, to raczej bez sensu. No chyba, że żonie obojętne jest czy ją mąż zdradza, byle jej nie zabił czy z domu nie wyrzucił pozbawiając praw do mieszkania.
Wielu mężczyzn twierdzi, że zdrada jest nie przyczyną tylko konsekwencją kryzysu. A kryzys oczywiście tylko i wyłącznie z winy żony.
Tymczasem Jakikolwiek kryzys w małżeństwie zdrady nie usprawiedliwia.
trzeba leczyć kryzys ZANIM do zdrady dojdzie
dzięki @Marzena33
Monia, zgoda, że godność przyciąga malzonka, że nie wolno jej zgubić i działać pod wpływem strachu. Ale mozna pojsc krok dalej, z godnością wybaczyc, i to nie własnymi silami, bo to niemozliwe czasem. I z godnością czekać, i przyjac. Tyle teorii
Przewija sie tu we wpisach, że po zdradzie to muszą byc konsekwencje, że trzeba dac odczuć drugiej osobie, jak straszne jest to, co zrobula itd. Wydaje mi sie, że takie podejscie może dotyczyc nie tylko zdrady, ale roznych innych, nawet drobnych win. Na samiutkim poczatku to praktykowalam, ale teraz myślę, że nie powinnam brac na siebie wychowania wspolmalzonka, bo to jest zadanie ponad moje siły i możliwości. Wystarczy, ze siebie wychowam (do wiekszej cierpliwości, wyrozumiałości, uporządkuje sie itd.), a jakość mojego małżeństwa wzrosnie, nie mówiąc o tym, że Mąż będzie szczesliwszy. Nie trzeba sie motac między własnym strachem i bólem, można wybrac trzecia droge.
Takie spakowanie walizek w wielszosci przypadkow swiadczy o wszystkim innym, ale nie sile.
Mąż ma być sprzymierzeńcem, a nie potencjalnym zdrajcą, bardzo słusznie Joannna pisze. Myślicie, że naprawdę taki pilnowany i w ryzach trzymany oraz taki, co zna swoje miejsce - nic nie wywinie? Naprawdę chcecie najbliżego człowieka traktować jak Urząd Skarbowy podatnika - jak oszusta i złodzieja, tylko jeszcze niezłapanego?
Mnie się wydaje, że lepiej szukać porozumienia i doceniać. I jego i siebie.
Najlepsze sa takie rozmowy.."jestem przeciwnikiem rozwodow ale jakby moj maz to i tamto to z nami koniec"
albo "jestem przeciwnikoem aborcji ale jak ktoś ma trudną sytuacje to przeciez moze to zrobić"
I tak ze wszystkim i w każdym temacie
Slomiane kukly
Niektórzy wieszają psy na Cejrowskim, że taki niewiarygodny, że "rozwód kościelny"
Czytałam kiedyś wywiad z jego byłą żoną, przyznała publicznie,że nie ma i nie miała ochoty mieć dzieci ...
To chyba wystarczający powód by starać się o orzeczenie nieważności.
Cejrowski to twardziel, on tego nie powie publicznie, czasem mam wrażenie, że chroni Pawlikowską swoim kosztem, wziął na siebie złą opinię ...
Odważam się stwierdzić, że obecny smutny kryzys, jaki teraz przechodzi społeczeństwo, jest w dużym stopniu spowodowany zaniedbywaniem własnego domu. Gdyby ojciec, matka, dzieci zajmowały się bardziej uważnie domem, z radością przyjmując odpowiedzialność za rodzinę, wzrósłby jej ludzki poziom; rozprzestrzeniłaby się szczera miłość, którą obdarzył nas Chrystus; możnaby uniknąć wielu konfliktów.
Nikt nie powinien czuć się zwolniony z tej współpracy: dotyczy ona wszystkich. Ojcowie rodzin, choćby mieli liczne obowiązki zawodowe, muszą również czuć się odpowie-dzialni za swe rodziny. Niech jednak nie zapominają, – pisał święty Josemaria – że sekret szczęścia małżeńskiego zawiera się w codzienności, nie zaś w marzeniach. Polega na znalezieniu ukrytej radości, którą daje powrót do domu, na serdecznym podejściu do dzieci, na codziennej pracy, w której uczestniczy cała rodzina, na dobrym humorze w obliczu trudności, którym należy stawić czoła w duchu sportowej walki, a także na wykorzystaniu wszystkich udoskonaleń dostarczanych nam przez cywilizację, aby dom uczynić przyjemnym, życie prostszym, a wychowanie skuteczniejszym[2].
całość:http://opusdei.pl/pl-pl/document/list-od-pralata-czerwiec-2015-r/
[sory, dziś spamuję w 3 wątkach, bo właśnie trafiłam na ww. list]
Myslałam o tym: nie jest to przymus bardzo bolesny. Wynika on po prostu z miłości. Do Boga do współmałżonka. Jeżeli miłość, wtedy i tu działa łaska sakramentu - Bóg pomaga w życiu samotnym. Łaska sakramentu "działa" także wtedy, kiedy małżonkowie odchodzą. Tylko z tej łaski trzeba korzystać.
Ja myślę, że to jest objaw jakiejś potrzeby mimo wszystko, żeby było po bożemu. Czyli wielu ludzi ma nawet jak deklarują brak zaufania do kościoła, szacunku do ksieży albo w ogóle ateizm, ma gdzieś z tyłu głowy zakodowane poczucie, że aby było dobrze to jednak musi być to błogosławieństwo i wszystko tradycyjnie.
Z jakiegoś powodu księża dopuszczają do "z góry nieważnych" ślubów. Myślę, że oni wsyłuchują spowiedzi i bardziej od świeckich wiedzą, czy pozwolić, czy nie pozwolić na ślub. Wierzę, że kieruje nimi troska o dusze, a nie o stan posiadania.
O to powyższe pytanie mi chodzi. Czy rzeczywiście jest taka możliwość . Można się nagle po 20 latach dowiedzieć, że się żyje w nieważnym związku ? Ktoś może komuś wykręcić numer w dniu ślubu ? Jak to sprawdzić po latach czy sie nie figuruje w kościele jako konkubinat pomimo ceremonii ślubu?
Zaintrygowało mnie to, bo wydaje się aż niemożliwe.
Nie, nie można. Ksiądz, co by o czarnych nie myśleć, nie może symulować błogosławienia związku a potem go umieścić na czarnej liście do odgrzebania za 20 lat.
Tylko tu sie czasem dziwnych rzeczy dowiaduję.