Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Tylko nie mów nikomu
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Ja, kiedy jechałam do USA do pracy z młodzieżą, dostałam broszurę, gdzie przestrzegano mnie, bym czasem nie przebywała w pomieszczeniu sam na sam z jakimś młodym człowiekiem.
I jasne, w idealnym społeczeństwie mogłoby istnieć 100% zaufanie do wszystkich i wszystkiego.
Tylko warto sobie uświadomić, że żyjemy w bardzo chorym i zdegenerowanym społeczeństwie.
Idea społeczeństwa i pełnego społecznego zaufania jest jako taka dobra.
To, co z tą ideą zostało obecnie zrobione, dobre nie jest.
I nie, nie mam w związku z tym na myśli totalnej kontroli wszystkich i wszędzie.
To już decyzja każdego z nas, co robimy żyjąc w takim świecie, w jakim żyjemy.
Paradoksalnie, z tymi księżmi z parafii z przeszkloną plebanią można było pójść na piwo albo kawę do sąsiedniego baru i mieć z nimi super bliskie relacje.
To nie chodzi o to, że zachowanie pewnych zasad pozbawia potencjalnego psychopaty (w domyśle dla niektórych: każdego księdza/trenera/whatever) narzędzi/okoliczności do czynienia swych perwersji.
To jest szerszy kontekst: ucinasz innym, postronnym, różne domniemania. W niektórych relacjach to niestety potrzebne.
I znowu: nie chodzi o to, „co ludzie powiedzą”.
Ciężko to wytłumaczyć.
No właśnie powodem nie jest zupełnie lęk, zastraszenie, odwołanie do patologii, to jest ważne. Raczej chodzi o otwartość: nie mam nic do ukrycia w tej relacji (a nie jest to relacja całkowicie prywatna, bo wiąże się z pewną służbą publiczną – to też ważny aspekt!).
Nie ma w tym żadnego napięcia społecznego czy atmosfery lęku. Wręcz przeciwnie, dużo luzu tak naprawdę.
Chyba jest to jedno z tych doświadczeń „nieprzekazywalnych”, trzeba zobaczyć to działające w praktyce i już
Nie, nie o to chodzi, ale już nie będę tłumaczyć.
Nie, dla mnie przesada w dzisiejszym świecie, kiedy w domu nie ma - jak kiedyś - masy ludzi.
Ja też Cię rozumiem, ale uważam, że to, co piszesz, jednakowoż świadczy o pewnej aberracji. Tj. te szyby wszędzie.
Zdecydowanie jestem za przejrzystością w relacjach między ludzkich, ale równolegle...
Jest w tym pewna sztuczność, moim zdaniem będąca jednak znakiem czasów.
Gdy 30 lat temu byłam na studiach egzaminy zdawało się ustnie u profesora w gabinecie. Jedna, ewentualnie dwie osoby + plus wykładowca.
Nikomu nie przyszłoby do głowy zarzucać mu coś lub kwestionować jego oceny.
Teraz to nie do pomyślenia - nikt rozsądny nie zamknie drzwi, gdy w sali są dwie osoby. Nauczyciel w szkole rozmawia z rodzicem często w obecności świadka, potem spisuje się protokoły z rozmów, które wszyscy podpisują. Każdy ubezpiecza tyły, jak na wojnie.
https://www.pch24.pl/ojciec-knabit--o-co-chodzilo-tworcom-filmu--pomoc-ofiarom-pedofilow-czy-dolozyc-czarnym--pch,68201,i.html?fbclid=IwAR26ni31c2qzz6SyT-IcOE2wJ7Amd1o5Qzwe6d5bNTaNtOCeNtk9y1h1M0s
Ksiądz, lekarz ani nauczyciel wychowania fizycznego nie masturbuje się przy podopiecznych. Ani rehabilitant.
Jakieś normy obowiązywały.
Ja bym wolała, by obowiązywały nadal.
Wymieniłam dwa przypadki oszklonych miejsc, bo tyle w sumie widziałam, OK? nie jest to jakaś norma wcale. Przy czym w atelier, może taki lokal gość wynajął albo przy okazji eksponuje swoje dzieła i swoją działalność? Tu akurat nie mam pojęcia, co było przyczyną takiej konstrukcji tego warsztatu malarskiego.
Trochę sobie dopowiadacie. A nawet całkiem dużo.
Podobnie z tą plebanią. Przypuszczam, że ze względu na specyfikę tamtego miejsca chodziło też o to, żeby nie włazić komuś co chwilę i nie przerywać danego spotkania. Widać z daleka, że zajęte, i już.
Podałam te dwa przykłady, żeby pokazać, że pewna przejrzystość (nie musi być tych szyb, których się żeście akurat uczepili) w relacjach pomaga. Zwłaszcza, kiedy chodzi o relacje półprywatne lub wręcz związane ze swego rodzaju posługą publiczną.
Nie snuję tu wizji świata bez prywatności. Ewidentnie wcale nie wyjaśniłam dobrze, o co mi chodzi.
Przyjmując, że mężczyzn w społeczeństwie (bez kobiet i dzieci) będzie pewnie z 1/3 - ok. 13 mln, to 6000 skazanych to ok. 0,04% społeczeństwa "cywilnego". Z 30 000 księży skazanych 27 to niecałe 0,1% (0,1% jak będzie 30 skazanych, co pewnie niebawem nastąpi - zaokrągliłam bo nie chce mi się liczyć). Tak czy inaczej wychodzi na to, że problem pedofilii jest ok. dwa razy częstszy w kościele niż w reszcie społeczeństwa.
Niczego tu nie chcę udowadniać, a moje obliczenia są na kolanie, ale nie rozumiem zachwytu, że to "tylko" 3% (1%, 5%, obojętne). Przecież wiadomo, że księży jest stosunkowo mało, to i odsetek skazanych będzie mały. Pytanie jaki jest odsetek skazanych księży vs. odsetek księży w społeczeństwie
Tj. sugestia, że człowiek dopuszcza się czynów pedofilskich ze względu na życie w celibacie jest niedorzeczna, gdyż pedofilia jest obecna także w innych niż księża grupach społecznych. Nie istnieją przesłanki, by sądzić, że procent pedofilów wśród księży jest wyższy niż w reszcie społeczeństwa.
A czy jest to związane konkretnie z celibatem? Celibat to nie "grupa społeczna", o której piszesz powyżej, ale forma życia seksualnego (tu - brak tego życia). Żeby zacząć się zastanawiać, czy ma ona wpływ na bycie pedofilem trzeba by sprawdzić życie seksualne pozostałych skazanych, czy są to homoseksualiści, bigamiści, żyjący w konkubinatach co miesiąc z inną kobietą, wykorzystywani seksualnie, skazani na celibat bo nie znaleźli chętnej etc. Wtedy można by wywnioskować, czy osoby pozbawione normalnego współżycia (w normalnym małżeństwie) mają większe tendencje do zachowań pedofilskich. Nie wiem, czy ktoś ma potrzebne dane.
Ja takich typów nie wpuszczam – zwłaszcza, że raz takiego spławiłam, a potem się okazało, że naciągał na niestniejące kontrole (płatne od ręki w gotówce) podłączenia gazowego w domu.
Przejrzystość relacji to szerokie pojęcie i wiąże się z ogólnie pojętą jawnością działań mających charakter półprywatny/półpubliczny/publiczny.
Jakby mi nagle wpadł bez zapowiedzi proboszcz, nawet na maksa zaufany, mówiąc, że zajechał zabrać moje dziecko na jakąś tam wycieczkę, to bym też go spławiła. Lubię wiedzieć wcześniej i omówić sprawy z mężem i nie oznacza to, że jestem ubezwsłasnowolniona.
O pewnych rzeczach ma się prawo wiedzieć wcześniej i ma się prawo oczekiwać, że będą jawne.
Nagłe zapraszanie na zaplecze, na stryszek, do kantorka, nagłe telefony z pytaniami do nas (ot, choćby od telemarketerów bezczelnie dopytujących, z jaką firmą mamy umowę na telefon – ilu ludzi odpowiada na to pytanie! a przecież nie muszą) – mamy prawo odmawiać, mamy prawo do nieudzielania informacji, które naruszają nasze poczucie prywatności – i jako dorośli, i jako dzieci.
Trzeba to dzieciom wpajać i ja to robię, bo wiem, wbrew temu, co niektórzy zrozumieli z moich wpisów, że nie żyjemy w szklanym akwarium (i wcale bym tego nie chciała, prywatność święta rzecz).
Mówię dzieciom, że nie na wszystkie pytania muszą odpowiadać, że mają prawo odpowiedzieć (byle grzecznie), że nie wiedzą/nie mogą czegoś powiedzieć. Albo że nie mają ochoty gdzieś pójść (o ile nie chodzi o lenistwo i widzimisia). Że jak dzowni ktoś i się nie przedstawi i zaczyna zadawać pytania, to mają prawo grzecznie odpowiedzieć: przepraszam, nie wiem kto mówi, nie muszę tego powiedzieć.
Wcale nie uważam, że należy trzymać dzieci i ich opiekunów pod szklanym kloszem i ciągłą lupą obserwacyjną.
Ale pewne zasady przejrzystości i jawności to podstawa w niektórych relacjach.
Przy czym tu już trochę oddryfowałam od meritum, mówię ogólnie, nie konkretnie o księżach.
ta redaktorka mnie trochę irytuje, ale ks. prymas bardzo ok.
https://www.youtube.com/watch?v=umZHf0XLMVs