Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Rola mamy pracującej w domu i poza domem :D
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Napiszcie w takim razie , jakie macie pasje czy jakim czynnościom oddajecie sie właśnie z tą pasją.
@Agnieszka ; ale ja nie utozsamilam i nie zrównanłam tej troski o rodzine z mniejszymi możliwościami
To są zupelnie rozne od siebie sytuacje.
Mnie się często nie chce iść do pracy, czasem mam wrażenie, że ciężka moja praca idzie na marne, krew w piach! I nagle dziecko, z którym pracuje robi wielki krok naprzód! Wchodzę do sali, a ona na mój widok wstaje i idzie do mnie przy barierce! I nie wiem jak to napisać, żeby nie brzmiało pompatycznie, ale normalnie czuje taka dumę, radość i satysfakcję! Po prostu parę centymetrów nad ziemią!
A trudno powiedzieć, żem karierowiczka
I wtedy są wyrzuty, ze kiedy był czas na wszystko to praca wygrała. Teraz kiedy z praca wolniej to zdrowia brak. A nie zawsze pieniądz wybawia ze wszystkich problemów
Dla porządku dodam, że niekoniecznie w pracy zawodowej
Ja wole poleżeć z mężem niż lecieć np gary zmywać.
Praca wiadomo- bez pieniędzy żyć się nie da, ale tez nie jest tak, żeby gonić za nią tracąc wspólne chwile z najbliższymi
A wszystko, co trudne i ważne wymaga wkładu pracy. Za to jaka satysfakcja, kiedy widać efekty!
Brudny zlew nie oznacza brudnego domu.
A nawet gdyby pierdolnik w domu był, to posprzątać można zawsze, nadrobić wspólny czas z najbliższymi nie zawsze się da.
Aż nie wierze, jak można wypaczyc sens wypowiedzi
Lubię wyzwania, dzianie się, eventy i działalność społeczną, rozwój, karierę i taniec i różaniec.
Jest tak wiele obszarów,które nas pochłaniają, bawią, dają satysfakcję.
Dawno już zrozumieliśmy,że praca i kariera tak,ale z dobrze rozumianym balansem.
Ten dom z tym obiadem o 14.00 kazdego dnia nie wydaje mi sie az tak atrakcyjny...To chyba kwestia temperamentu.
Może Tobie taki dom nie wydaje się atrakcyjny, ale też nie o Ciebie tutaj w tym wszystkim chodzi.
W sensie, że nie chodzi tu o nas, dorosłych.
Chodzi o dzieci.
O to, co jest DLA NICH najlepsze.
I o to co dla ich psychiki oraz ICH ROZWOJU (a nie naszego) jest najlepsze.
Bo one dopiero zaczynają życie i ich rozwój może pójść albo w złym kierunku, przez nas, albo w fantastycznym kierunku, dzięki nam.
Dlatego to o nie, o dzieci, chodzi najbardziej, a nie o nas, dorosłych.
Dzieciom potrzebna jest stabilizacja i przewidywalność ich losu.
Zwłaszcza małym dzieciom, czyli takim od urodzenia aż do kilku pierwszych klas podstawówki.
W takich warunkach, o jakich pisała tu koleżanka - czyli ciepły i poukładany dom, ten przewidywalny obiad o 14 czy o innej tam godzinie, OBECNOŚĆ w domu dorosłych bliskich, życzliwych i zainteresowanych, którzy są gotowi poświęcić dzieciom czas, zwłaszcza wtedy, gdy je coś nurtuje, gdy potrzebują o czymś porozmawiać ( a nie przeżywać problemy w samotności) - właśnie w takich warunkach kształtują się dzieci mocne psychicznie, szczęśliwe i pewne tego, że są kochane.
A to jest bardzo, bardzo dużo.
Bo takie dzieci poradzą sobie potem w życiu, nawet jeśli ono okaże się bardzo trudne.
To, w co możemy wyposażyć nasze dzieci w trakcie ich dzieciństwa, ta siła psychiczna i poczucie własnej wartości - to jest najważniejszy posag, którego nie zastąpią i nie nadrobią żadne pieniądze, żadne zajęcia dodatkowe, żadne wojaże zagraniczne, ani żaden prestiż , że się ma dzianych albo "rozwijających się" rodziców, którzy robią karierę.
czyli co, zostajemy rodzicami i koniec z naszym życiem?
Wszystko musi się toczyc wokół dzieci?
Co z potrzebami dorosłych- rodziców? Nie maja?
A jeśli maja to musza je „w szafie”
schować póki ostatnie dziecko nie dorośnie?
Przeviez to patologiczne -moim zdaniem!
W każdej zdrowej rodzinie dba się o dzieci, o ich zdrowie, rozwój itd,
w chorej rodzinie są zanurzone relacje,
a takie podejście „nie licza się dorośli tylko dzieci i ch potrzeby” to są zaburzone relacje
Dzieci wyjada z domu i co potem, skoro nawet nie ma o czym pogadać.
Gdyby mój mąż mial takie podejście -nie liczymy się teraz my, tylko dziecko, to szybko stałby się samotnym ojcem a nam nie dane byłoby na starość bujać się w fotelu
Może Tobie taki dom nie wydaje się atrakcyjny, ale też nie o Ciebie tutaj w tym wszystkim chodzi.
W sensie, że nie chodzi tu o nas, dorosłych.
Chodzi o dzieci.
O to, co jest DLA NICH najlepsze.
I o to co dla ich psychiki oraz ICH ROZWOJU (a nie naszego) jest najlepsze.
Bo one dopiero zaczynają życie i ich rozwój może pójść albo w złym kierunku, przez nas, albo w fantastycznym kierunku, dzięki nam.
Dlatego to o nie, o dzieci, chodzi najbardziej, a nie o nas, dorosłych.
@Ida, sugerujesz @Gloria, że nie wiesz, co dla JEJ dzieci jest najlepsze?
Matce dynamicznej 6, co już z niejednego pieca chleb jadła?
Ja bym nie była taka odważna.
Nawet, jeśli u mnie byłby ten obiad o 14.00 i inne stałości, to niestety nie mam pewnosci, czy nie pójdą w złym kierunku. Robić swoje, jak najlepiej, i dużo się modlić, żeby Matka Boża zakryła moje błędy wychowawcze (a dzieciom dała krótką pamieć) - to mogę zrobić. A owo "swoje" to jest właśnie "swoje" - każdej rodziny. Czy z taką, czy inną stabilnością.
(Nie piszę - dla jasności - że stałość jest be, a freestyle cacy, ale, że nasze rodziny są różne. A Gloria, jako doświadczona mama samych chłopaków to już dobrze wie, jak stałość i jasność planów jest w takim wypadku ważna. Wie, bo ja, matka 5 pod rząd, też wiem. I z tej wiedzy korzystam.)
Ja sobie siadam raz na jakis czas z kimś, kto mnie zna od podszewki (maz, spowiednik, przyjaciel) i zastanawiamy sie co w danym czasie jest najlepsze dla mnie, rodziny, innych ludzi. Czy lepiej tak, pracowac, czy inaczej, czy w ogole. Bardzo fajna sprawa.
Ale przyznam, ze pracuje tez dlatego, ze ludzie czasem po prostu umierają. Nie chciałabym miec w takiej ciężkiej sytuacji jeszcze problemow finansowych.