Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Rola mamy pracującej w domu i poza domem :D
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Ja tylko pisze, ze warto miec ta świadomość po co sie cos robi, bo uczysz sie zawsze, nawet już będąc expertem. Jesli jesteś już na tyle dobry, ze decydujesz sie cos sprzedawać dalej, to powinno sie brac za to adekwatne pieniadze.
Z punktu prowadzenia jakiejs działalności warto po prostu miec ta świadomość i sobie rozgraniczać.
Każda praca ma swoją specyfikę i inny sposób zaistnienia i zdobycia na stałe klientów. Cały czas mówię o pracy, z której można się naprawdę dobrze utrzymać i zabiera ona całego czasu jaki się posiada. No, i daje radość. Dla mnie to bardzo ważne, by robić to, co kocham.
Ma się to nijak do wlasnej małej działalności czy przypadków wybitnych , niezastąpionych specjalistek.
W sumie to w pracy mnie trzyma to że zarabiam i że akurat w tej firmie gdzie pracuję jestem doceniana i się mi to wprost komunikuje a za komunikacją idzie premia.
Widać jest odwrotnie. Potrzebny jest program wspierania kobiet w wychowywaniu dzieci
Zobacz nawet Skatarzyna , jaką wolte zrobił konkubinat. W czasach mlodosci mojej mamy był nie do przyjęcia, wstyd i patologia, dzisiaj jako akceptowany społecznie jest bardzo szeroko praktykowany i to wcale niekoniecznie przez niziny społeczne. Dlaczego?
Dzieci rosną. Można coś robić, jak one są duże. Mi naprawdę nic do tego co kto robi czy nie robi. Ale zawsze byłam typem, że wybierałam to, co chcę, a nie brałam tego, co muszę. I nigdy nie płakałam jak jedna z dziewczyn, że kilkanaście lat w domu i ona nic nie potrafi i nikogo nie zna. Jak mi zależy, to działam. Nie płaczę, nie siedzę, tylko robię. Ale to też nie moja sprawa co kto robi. I nie zadzieram nosa, tylko nie czekam aż mi spadnie samo. Bo praca jest dla mnie ważna.
Kajtek potrafi przez pół dnia wołać, ale MUSISZ! I co? I nic. Tak samo mam wylane na to, co mówi Monia czy J17.
Muszę, to ja zadbać o swoją rodzinę, a nie czyje widzimisię.
Jestem w domu 15 lat. Dom był dla mnie zawsze na pierwszym miejscu. Dzieci, troska o ich wychowanie, wiarę. Ostatnie dziecko urodziłam jak miałam 45 lat. I nasza, moja i męża decyzja, by zostać w domu, oboje, wynikała z tego, że dzieci i dom są dla nas najważniejsze. Tak naprawdę to byłoby mi dużo łatwiej dać dzieci do placówek, sama się pławić w bardzo fajnej, umysłowej pracy, wracać do czystego domu wieczorem. Ale patrząc na to co się dzieje, jak się teraz wychowuje dzieci, co się dzieje z wiarą, wartościami, jak późno bym wracała - widziałam, że zostanę w domu i nie wrócę nawet po odchowaniu najmłodszego dziecka. Bo dom cały czas jest ważny. Doglądanie i czuwanie nad wszystkim bycie razem wiązanie bardzo silnych relacji między członkami rodziny. Cały czas jesteśmy ze sobą, my i dzieci.
Nie mam w rodzinie wokół siebie takich matek. Oczekiwania były zawsze od bliskich, że szybko mam wracać do pracy. Ale nigdy na mnie to nie robiło wrażenia. To nie inni za mnie żyją i wychowują dzieci, to moja i męża decyzja. Ja nie żyję patrząc na wybory innych i na oczekiwania innych wobec mnie. Nauczyłam się tej dumy z tego, że mam dzieci, że jestem w domu. I nie wiem dlaczego miałabym się tego wstydzić i chować. Dlaczego inne kobiety mają się tego wstydzić? Bo ktoś popatrzy krzywo? Czy ona sama źle się z tym czuje, że "siedzi" w domu? Świat nie musi mnie chwalić i głaskać po głowie.
Ale ja też potrafię dostosować się do tej sytuacji, jaka jest.
Każda sytuacja jest inna. Jeden żyje tak, inni inaczej, bo każdy ma inne warunki materialne, zdrowotne i inne.
Mam dzieci uczące się w domu. To, co wybraliśmy z mężem to na daną chwilę najlepszy dla nas wybór. Bo oboje pracujemy w domu. Bo oboje mamy dużo czasu i dzięki temu dużo z dziećmi w dzień, z ciągu roku szkolnego, możemy gdzieś jeździć. Nie uważam, że każda kobieta ma szukać sobie koniecznie pracy. Ale może. Tak jak może np. malować, wychodzić samotnie na spotkania ze znajomymi etc.
Dodatki upiększające? U mnie nie ma podtekstów. Nie przyszłoby mi do głowy wstydzić się tego, że wybrałam dom. I nigdy się tego nie wstydziłam. Ty masz inną perspektywę i inne realia, ja - inne. Po prostu.