Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
O trzymaniu z Kościołem - o. Remi Recław SJ
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
W jakim celu?
Bo mu zależy. Wtedy mówi prawdę do mnie, do innych, którym można zaufać, do tych, którzy mogą podsunąć jakieś rozwiązania, np. terapię, leczenie, kierownictwo duchowe, porady prawne. Można zaufać, że te osoby nie wykorzystają owej prawdy przeciw nikomu, udzielą natomiast jakiegokolwiek wsparcia.
By zadać ból, zaatakować, upokorzyć, skopać leżącego. Wtedy wypowiada się bez względu na to, kto usłyszy. Im większe pole rażenia, tym lepiej. No i cóż wtedy? Zachowuję się, jak owa matka syna-gałgana wspomniana w konferencji i przez @Polly.
Nie skreślam człowieka, którego kocham.
Co do hipokryzji. Publicznie usprawiedliwiać zła nie należy. Ale wobec ludzi wrogo nastawionych do Kościoła nie należy go też nagłaśniać, bo to niczemu dobremu nie służy.
@Malgorzata zwróciła też uwagę na to, że żyjemy w teatrze ideologicznej wojny. Chwilami nie można zrobić nic innego niż stanąć po którejś stronie barykady. I po tej stronie będą też osoby, z które mogą razić. Domyślam się, że ja też mogę być przyczyną ich zgorszenia.
PS. Gdybyś nie miała pomysłu na to, czym się zająć, zapraszam na http://mamaroza.pl
Ginie w tym żywa wiara w Boga. Zagadnienia, które teraz są podnoszone w Kościele i wywołują taki popłoch niektórych, a entuzjazm innych (kapłaństwo kobiet, Komunia dla rozwodników, antykoncepcja) są ważne, ale nie należą do istoty Kościoła. Jak to ostatnio czytałem w biografii Benedykta XVI - inne wspólnoty chrześcijańskie "rozwiązały" te zagadnienia dając inną odpowiedź niż Kościół, ale to nie spowodowało cudownego ozdrowienia tych wspólnot.
A każdorazowo te tematy są okazją, by zajmować się sobą, trwonić czas na jałowych dyskusjach o hipotetycznym "posluszeństwie" własnemu biskupowi, który, nie wiem, dopuszcza rozwodników do Komunii czy brata się z innowiercami, przy równoczesnej doskonałej obojetności lub ignorancji co do jakiegokolwiek innego nauczania tego biskupa, z którym skądinąd nam bardzo po drodze.
Można sobie zrobić taki test: dla każdego znanego sobie zdania nauczania Franciszka (czy jakiegoś biskupa), które w nas budzi sprzeciw podać z pamięci 5 zdań, które są godziwym wezwaniem do nawrócenia.
A nawet jeśli, to przecież przy takim rozeznaniu trudno przyjąć, że nie dołożyło się starań by zachować nieskazitelną wiarę; to nie byłby własny grzech przecież.
No to co się za tym kryje? Za tą potrzebą punktowania, dominacji nad złymi pasterzami, oddzielania się? W drugą stronę to samo. No biskupowi nic się nie stanie, jak usłyszy trochę słów krytyki od własnych owieczek; on się od tego nie rozpadnie i Kościół też nie. Czego tu się bać, ze cały czas ucieka się na metapoziom dyskutowania o zasadności krytyki/posluszenstwa, zamiast być posłusznym i krytykować; nic nie stoi na przeszkodzie, by te zachowania łączyć.
Taki skrajny fundamentalizm w którąkolwiek ze stron jest po prostu szkodliwy. Ogranicza możliwość działania, pomija niuanse, pozwala nie liczyć się z człowiekiem. Owszem, ułatwia oswajanie sytuacji, w których czujemy się zagrożeni, ale jakim kosztem!
Natomiast następny krok - poszłabym porozmawiać o tym ze swoim spowiednikiem/proboszczem (u mnie to akurat ta sama osoba). Oczywiście pewnie zaraz ktoś powie, że nie każdy ma takiego dobrego proboszcza czy spowiednika. Ale wydaje mi się, że o ile proboszcza raczej sobie nie wybieramy - o tyle spowiednika można znaleźć, można znaleźć księdza, do którego ma się zaufanie, który jest człowiekiem mądrym, kochającym Boga i Kościół. A jeżeli faktycznie chcę być aktywnym członkiem Kościoła, może nawet upominać hierarchię, gdy to konieczne, to wydaje mi się, że podstawowym warunkiem jest konkretne zadbanie o stan własnej duszy - najlepiej z pomocą stałego spowiednika.
Miałam taką sytuację, że byłam zaniepokojona postawą biskupa - i nie tylko jego - wobec pewnej sprawy. Nie była to kwestia przestępstwa czy herezji, ale jednak rzecz bolesna. Rozmawiałam o tym w kręgu osób bezpośrednio zainteresowanych sprawą, a ponieważ temat ciągle bardzo mnie dręczył - poszłam porozmawiać o tym ze spowiednikiem. I to wystarczyło. Po pierwsze okazało się, że moje spojrzenie na sprawę było bardzo jednostronne. A po drugie - że niekoniecznie moją rolą jest naprawianie tego konkretnego problemu. Czy to znaczy, że sprawa mnie już nie boli, że zapomniałam? Nie (chociaż boli mniej, bo więcej rozumiem). Ale po rozmowie ze spowiednikiem wiem, że w tej konkretnej sprawie moją rolą jest modlitwa, a nie coś innego. Że nie naprawiłam wszystkiego? No nie. Czy ktoś inny to naprawi? Nie wiem. Ale zrobiłam to, co mogłam. I tyle.
I kompletnie sobie nie wyobrażam, że ten problem miałabym wynosić gdzieś dalej, opowiadać moim znajomym, że ten biskup to jest zły, bo nie umie się zachować w tej sprawie. To by nie wniosło NIC dobrego.
Wiem wiem, są różne przypadki. Ale wydaje mi się, że jednak prawie zawsze da się zachować ten schemat postępowania, który opisałam. No chyba że zupełnie stracimy zaufanie do księży i do hierarchii kościelnej jako do ogółu, ale wtedy należałoby rzeczywiście zatrzymać się i zastanowić, co w ogóle robię w Kościele...
Po Kazaniu na Górze Jezusa opuściły tłumy słuchających, bo się zbulwersowali Jego słowami. Zostało tylko dwunastu, w tym jeden zdrajca. Z tej garstki wyrosła wspólnota obejmująca cały świat. Tego nie da się objąć rozumem. Dlatego bojącym się można powiedzieć tylko tyle: miej nadzieję w Panu, odwagi!
Ja się nie boję. Ja się wkurzam :-)
A co do Ducha Świętego wszędzie i zawsze: https://pl.wikipedia.org/wiki/Ekskluzywa
Popatrz, wstałeś dziś rano, jesteś zdrowy, masz sprawne ręce i nogi, masz wspaniałą rodzinę, masz przyjaciół, masz pracę, masz co jeść i gdzie się schronić. Jesteś szczęściarzem, dla wielu ludzi to wszystko to tylko marzenia. To demon podsuwa Ci takie tematy, w których możesz się jałowo bulwersować i przez to nie zwracać uwagi na dary od Boga.
Sęk w tym, że machina inkwizycji nie wskazuje heretyków, rzadko słychać oficjalne potępienia. To jest, z formalnego punktu widzenia, sytuacja podobna, jak kogoś subiektywnie przekonanego o nieważności własnego małżeństwa, kto jednak nie potrafi sprawy udowodnić przed sądem biskupim / nie ma możliwości przeprowadzenia procesu. Wielu katolików jest też subiektywnie przekonanych o herezji papieża czy określonych biskupów, choć brakuje formalnego potępienia.
Dyskusja o tym, jak powinno się działać w takich sytuacjach, gdy sumienie jedno a obiektywny stan rzeczy - drugie, jest trudna. Działanie wbrew sumieniu jest zawsze grzechem, nawet jeśli sumienie jest źle ukształtowane.
Moim zdaniem ludzie Kościoła mają bardzo często problem z IV przykazaniem - wyrażaniem słusznego gniewu przełożonym. Hierarchii jest na rękę takie lękliwe prowadzenie swoich podwładnych, niekoniecznie mówię tu o świeckich; ale to potem się przekłada też na relacje ze świeckimi, w których jest sporo jakiegoś udawania, otaczania duchownych nimbem przywództwa we wszystskich dziedzinach (również tych, które niekoniecznie muszą być zarezerwowane duchowieństwu), jakiejś nowomowy czy okrągłych słówek, ukrywania faktycznych odczuć pod pozorem troski o wspólne dobro.
Właśnie to jest gruba przesada, by od razu takich PawłówOdOli wtłaczać w ramy: no głupio, że tak czujesz, czuj inaczej, nie masz co tak czuć itd. To jest po prostu szkodliwe. Od wkurzenia się na własnego biskupa, żonę/męża itd. jeszcze nikt nie umarł. Podchwytywanie tematów podsuwanych przez demony jeszcze nie implikuje odwrócenia się od darów Bożych. Zgoła wręcz przeciwnie bywa, bo przecież Bóg jest ponad zakusami szatańskimi.
na marginesie - zapewne masz rację z Putinem i konserwatyzmem, ale to tylko świadczy, jak to z nie całkiem czystych intencji może wyniknąć dobro
czy powszechność udzielania sakramentu małżeństwa parom homoseksualnym jest takim punktem?
jeśli nie, to może adopcje dzieći przez takie małżeństwa? lub posługiwanie się surogatkami?
Trzeba chyba zdawać sobie sprawę, że jako te rybki w akwarium, jesteśmy poddawani procesowi zmiany wody,
my jeszcze robimy swoje i żyjemy według wiary, ale czy na pewno wiara następnych pokoleń będzie taka jak nasza?
Paweł, z woli Bożej powołany na apostoła Jezusa Chrystusa, i Sostenes, brat,