Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
O. Szustak odpowiada swoim psychofanom
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Na tym polega problem. Napotykamy mur - gdy głosimy Ewangelię nie jest ona odbierana jako Dobra Nowina. Więc posiłkujemy się wszystkimi możliwymi fragmentami mówiącymi o tym, że oto ogień będzie rzucony na ziemię, że apokalipsa, że dwoje będzie przeciw trojgu. Nadymamy się poczuciem posiadania prawdy, która oddziela ziarno od plew.
I trafiamy na ludzi, którzy się tylko uśmiechają z politowaniem, gdy to widzą, są obojętni. Traktują nas jako głęboko zideologizowanych ludzi, którzy nawet nie potrafią znieść tego, że ktoś ma inną formę przekazu wiary.
Dla mnie to jest naprawdę głęboko zastanawiające. Dlaczego wyznawana przez nas wiara nie stanowi już dobrej wiadomości? Dlaczego ludzie patrząc na nas nie mówią: o łał, tego mi było trzeba? Czyż sukces ewangelizacyjny chrześcijaństwa sprowadzał się tylko do zagospodarowania obszarów, które dziś pokrywa psychoterapia, walka z globalnym ociepleniem, wykluczeniem mniejszości seksualnych itd? Co wiara ma do zaoferowania współczesnemu człowiekowi?
@Kajla, tak, znam takie osoby, które najpierw widziały osoby wierzące, a potem zaczęły się głębiej zastanawiać. Tak jak pisze @Tomasz i Ewa, Bóg zna czas
Tak, podejrzewam, że z @pustynny_wiatr myślimy o tym samym
Z perspektywy niezaangażowanego obserwatora - Szustak też głosi "prawdy", które są wielu niewygodne. I też się nadyma.
To, że jedne "prawdy" uznajesz za elementy zmiennej normy kulturowej (i dlatego Pawlukiewicz jest ok), a inne za niezmienne i wiecznotrwałe (i dlatego Szustak jest passe) jest arbitralne.
Nie bardzo. Za Jezusem szły tłumy zwykłych ludzi. Potem chrześcijaństwo zrobiło zwycięski pochód wśród różnych warstw społecznych. Stanowiło odpowiedź na żywotne problemy ludzi, ich tęsknoty i pragnienia. A chrześcijanie byli gotowi umrzeć za swoją wiarę, taką miała dla nich wartość.
Dziś te tęsknoty i pragnienia są zaspokojone w inny sposób, często niegodziwy, ale nie zawsze. Ludzie ci są subiektywnie przekonani o słuszności swojego działania.
Nie, nie, nie. Kiedy bogaty młodzieniec zobaczył Jezusa zatęsknił za czymś. Ale się przekonał, że realizacja tej tęsknoty kosztuje. I odszedł zasmucony, bo jeszcze nie był gotowy.
W pewnym sensie - tak, wiara jest jak obrotowe drzwi supermarketu. W tym supermarkecie kupuje się bez płacenia za wino i mleko. Też się zgadzam, że nie o popularność tutaj chodzi. Ale jestem przekonany, że wiara niesie ze sobą uniwersalną wartość i da się ją wyrazić w taki sposób, by współczesny człowiek postrzegał ją jako wartość dla siebie. W tym supermarkecie są rzeczy nowe i stare.
Kiedy młodzieniec odchodzi zasmucony, Jezus zapewnia uczniów, że opłaca się być Jego uczniem.
Jezus zadaje to pytanie na chwilę przed tym, gdy opowiada o przekonanym o swojej sprawiedliwości faryzeuszu w zestawieniu z celnikiem. A potem rozmawia z młodzieńcem, o którym mowa powyżej.
Szustak, czy w ogóle ten cały wewnątrzkościelny trend bratania się ze światem, niby takiej miałkości itd. był mi dość odległy. I reagowałem podobnie do Ciebie.
Ale od kilku lat coraz bardziej do mnie dociera, ze taka postawa co najwyżej karmi moje ego. Patrzę sobie z piedestału, na który mnie wyniosła łaska (wychowanie i środowisko, wk tórym sie obracałem), na tych złych onych.
Szustak et consortes wychodzą do świata. Powiedzą - żarłok, pijak i aborcjonista. Dokładnie tak to działa. Jezus powiedział takie słowa: błogosławiony jest ten, kto się Mną nie zgorszy.
Ale to jak mata do spania .samopompujaca.
To przecież nie jest tak, że ktoś sobie myśli: "Co mi tam, uwierzę. Ci wierzący wyglądają na szczęśliwszych."
Bo to nie taka bułka z masłem. Trzeba uwierzyć w to, że Bóg jest dobry, mimo że jako wszechmogący dopuszcza choroby i kataklizmy. Że to sprawiedliwe, że żyjemy na tym łez padole a nie w Raju, z powodu nieposłuszeństwa przodków, i że niewinne dziecko rodzi się z grzechem pierworodnym chociaż od grzesznych rodziców ma ciało, a duszę od Boga. Że Bóg nas kocha, choć zamiast się ukazać każdemu z nas, wymaga wiary niepopartej doświadczeniem. Że jeśli dostąpimy zbawienia, to będziemy szczęśliwi, nawet jeśli nasi ukochani najbliżsi będą wiecznie cierpieć męki piekielne, bo się nie nawrócili. No ogólnie dużo tego.
Ale co to znaczy mieć dobre intencje? To znaczy pragnąć dobra. Po co ktoś ma zmieniać życie, które uznaje za dobre? Na złe ma zmienić w swoim mniemaniu?
Bujanie słonia w karafce. Wiara jest poręką dóbr, których się spodziewamy. Których oko nie widziało. Jeśli ktoś zostawi brata siostrę matkę, stokroć tyle otrzyma i to jeszcze w tym życiu, a nadto życie wieczne odziedziczy. Supermarket. Choć drzwi obrotowe ciasne.
Dosłownie, to herezje głosisz. Świętemu w niebie zbawienie się należy jako zapłata, na mocy zasługujących uczynków w tym życiu.
94. Światowość ta może się umacniać na dwa powiązane ze sobą sposoby. Jednym z nich jest fascynacja gnostycyzmem, wiarą zamkniętą w subiektywizmie, gdzie interesuje jedynie określone doświadczenie albo seria rozumowań i wiedzy, uważanych za przynoszące otuchę i oświecenie, ale gdzie podmiot ostatecznie zostaje zamknięty w immanencji swojego własnego rozumu lub swoich uczuć. Drugim jest zwracający się ku sobie i prometejski neopelagianizm tych, którzy w ostateczności liczą tylko na własne siły i stawiają siebie wyżej od innych, ponieważ zachowują określone normy, albo ponieważ są niewzruszenie wierni wobec pewnego katolickiego stylu z przeszłości. Jest to domniemane bezpieczeństwo doktrynalne lub dyscyplinarne, które otwiera pole dla narcystycznego i autorytarnego elitaryzmu, gdzie zamiast ewangelizować, analizuje się i krytykuje innych i zamiast ułatwiać dostęp do łaski, traci się energię na kontrolowanie. W obu przypadkach naprawdę nie interesuje ani Jezus Chrystus, ani inni. Są to przejawy antropocentrycznego immanentyzmu. Nie można sobie wyobrazić, żeby z tych zredukowanych form chrześcijaństwa mógł się narodzić autentyczny dynamizm ewangelizacyjny.
Uważam, że próbujesz narzucić sobie odpowiadającą formę jako jedyną słuszną.
Czemu ksiądz żeby był słuchany musi być bez sutanny czy habitu?