Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Nowa Miss Holandii
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
A o tym że wciąż jest mężczyzna przypomni mu każdy lekarz przy doborze leczenia.
I nie powinien brać np. udziału w zawodach w których płeć definiuje możliwości fizyczne, bo jest to zwyczajnie niesprawiedliwe.
Zaciekawiło mnie stwierdzenie, że każdy lekarz dobierając leczenie kieruje się płcią pacjenta. Czyli ta sama choroba, a leczenie inne. Przecież niezależne czy kobieta czy mężczyzna ma zapalenie płuc, to wybór leków jest ten sam.
Zaburzenia hormonalne inaczej? Możesz napisac na czym polegają różnice w leczeniu np. niedoczynności tarczycy albo cukrzycy u kobiet a mężczyzn?
Chociaż dla mnie to abstrakcja, bo nie czuje się jakoś szczególnie kobietą, może wynika to z zainteresowań albo sposobu bycia... Ten element życia jest dla mnie związany ściśle z rodzicielstwem. I w tym sensie tranzycje są dla mnie bez sensu, bo kobieta, która czuje się mężczyzną, nie zostanie ojcem.
O co chodzi z tą płcią? W sensie... czego brakuje takim osobom? Ubierać się można jak się chce, kulturowo podział też jest juz dużo słabszy... imię? Zaimek? Jakies czesci ciala? Nie chce sprowadzać sprawy do absurdu.
Jest coś takiego jak płeć mózgu, podobno. Kiedyś czytałam, że np. inne hormony u kobiet i mężczyzn odpowiadają za relaks - stąd inne aktywności są przez nich podejmowane w celu odprężenia (to było w kontekście wspólnego odpoczynku z mezem/zona). Więc różnica jest jakościowa, nie tylko ilościowa. Mam na myśli, ze nie chodzi tylko o malowanie się, robienie prania i noszenie biustonosza.
Wyobrażam sobie, że ktoś ma tak, że część jego ciala funkcjonuje na sposób meski - np męskie narządy płciowe - a część na kobiecy - np. mózg. Bo byly np zaburzenia hormonalne u matki w czasie ciąży. Może ja problemu nie dostrzegam, bo wszystko się zgadza?
Czego brakowało? Wielu rzeczy, najbardziej chyba relacji , w której czułby się szczęśliwy i spełniony. Bo jako Iza nie wyobrażał sobie relacji z mężczyzną, mimo że próby były. Nie była też lesbijką, bo przecież bez problemu znalazłaby sobie w końcu partnerkę. Czuła się mężczyzną i tyle i tak jak mówię, z tym problemem zmagał się pół życia, próbując ułożyć sobie relacje w sposób tradycyjny.
Dopiero tranzycja pomogła. Od 10 lat żyje jako mężczyzna i jest w związku z kobietą. Jest też tatą, bo kobieta, z którą jest, ma swoje dziecko. Żyje teraz w szczęśliwej, dobrej rodzinie i tranzycja na pewno nie była fanaberia i wymysłem w imię mody. Była długim procesem, a zanim do niego doszło, po drodze były też próby tradycyjnych, oczekiwanych relacji, które totalnie się nie powiodły.
Mnie tylko intryguje czemu nagle tak wiele zaburzonego samopoczucia i popularność "problemu"
I jeszcze media narzucają debatę społeczną w tym.marginalnym temacie..bezsensu.
Niech się leczą u specjalistów i tyle.
Gdyby o tym.nie trąbili to nikt by nie wiedzial, że ktoś zmienił płeć..ewentualne problemy z tym stanem mogą sobie omawiać na grupach wsparcia czy innych terapeutycznych jak alkoholicy albo narkomanie...
Aż zastanawiające jest że ten dość mądry tekst przeszedł na demotywatorach
Cukrzyca typu 2 - tłuszcz u kobiet i mężczyzn odkłada się inaczej, w innych miejscach (u kobiet raczej pod skórą, u mężczyzn glebiej, częściej i łatwiej otacza narządy wewnętrzne. Niedoczynność tarczycy inaczej wpływa na układ hormonalny kobiet i mężczyzn. Lekarz uwzględnia płeć pacjenta przy doborze leków i dawkowania.
Znakomita większość pacjentów czuje się o wiele lepiej po tranzycji, czyli ta operacja im pomaga. Na przykład przechodzi depresja, myśli samobójcze.
Powiedz im teraz, że zrobili sobie krzywdę. I nie, nie znamy innego leczenia.
Co nie zmienia faktu, że nadal są mężczyzna lub kobietą, niezależnie co sobie wytną lub co sobie zamontują.