Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Nowenna Pompejanska!
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Nie zostawiaj nas na tak długo...
+++
Dobrze, że jesteś!:bigsmile:
Dobrze, ze jesteś :iq:
Już się bardzo o Ciebie martwiliśmy, dobrze, że się odezwałaś!
Odzywaj się częściej, dawaj znać, ze CI ciężko, a my się za Ciebie będziemy modlić.
Św. Józef już do Ciebie na pomoc podesłany
No martwiliśmy się o Ciebie, martwiliśmy się...:iq:
Święty Ignacy Antiocheński, biskup i męczennik
Legenda głosi, że Ignacy był tym szczęśliwym dzieckiem, które kiedyś Chrystus postawił przed uczniami swoimi i rzekł: "Zaprawdę powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Kto się więc uniży, jak to dziecko, ten jest największy w królestwie niebieskim. I kto by przyjął jedno takie dziecko w imię moje, Mnie przyjmuje" (Mt 18, 1-4).
Był trzecim z kolei biskupem Antiochii (po św. Piotrze Apostole i św. Ewodiuszu). W czasie prześladowania za cesarza Trajana został uwięziony i skazany na śmierć. Wysłano go pod eskortą żołnierzy do Rzymu, aby tam rzucić na pożarcie dzikim zwierzętom w czasie organizowanych właśnie igrzysk.
W czasie podróży do Rzymu Ignacy zatrzymał się w Smyrnie, gdzie czekał na okręt. Korzystając z chwilowej przerwy, napisał 4 listy do gmin chrześcijańskich: w Efezie, Magnezji, w Trallach i w Rzymie. Wyszedł mu naprzeciw św. Polikarp z liczną delegacją, by uczcić w ten sposób bohatera.
W Troadzie Ignacy musiał ponownie przesiąść się na inny okręt. Skorzystał z okazji, by napisać listy do Filadelfii, Smyrny i do św. Polikarpa. Z Troady dojechano do Neapolu, miasta w Macedonii, a stąd Ignacy musiał podążać pieszo pod eskortą do Filippi, Salonik i Dyrrachium. Tam dopiero wszyscy wsiedli na statek i dojechali nim do portu włoskiego, Brindisi. Stąd znowu pieszo szli drogą lądową aż do Rzymu. Dla osiemdziesięcioletniego starca cała ta podróż była prawdziwą katorgą.
W swoich listach Ignacy wyraził żarliwość wiary oraz głęboki pokój serca wobec czekającego go męczeństwa. Listy te są ważnym dokumentem wiary pierwotnego Kościoła.
Św. Ignacy zginął śmiercią męczeńską na arenie w Rzymie.
Ignacy, pierwszy w literaturze chrześcijańskiej, przypisuje Kościołowi przymiotnik â?žkatolickiâ?, to znaczy â?žuniwersalnyâ?: â?žGdzie jest Jezus Chrystus â?? stwierdza on â?? tam jest Kościół katolickiâ? (Do Smyrnian, 8, 2).
Wiecie co?
Może to nieskromnie zabrzmi, ale bardzo miło mi się zrobiło, że o mnie pamiętaliście i gdzieś tam byłam obecna wWaszych myślach :shamed:
Dziękuję Wam za wsparcie wtedy i to obecne, za poproszenie o pomoc św. Józefa, modlitwy i poświęcone myśli.
Dziekuje Wam, że mogę się tutaj wyżalić i podzielić swoimi smutkami.
Nadal jest mi ciężko i potrzebuję, właściwie nie wiem - modlitwy, ciepłego słowa, cudu...
Nowennę nadal odmawiam, chociaż nie ma już we mnie wiary w powodzenie "misji". Robię to właściwie, z powodu obietnicy złożonej Panu Bogu.
Ale nadal się czuję jak jakieś gorsze dziecko Boga i nie potrafię pozbyć się tego myślenia.
O dziwo nie mam jakiegoś żalu czy pretensji do Boga, że nie wysłuchał, że to, że tamto itd., tylko to smutne odczucie, że jestem tym mniej kochanym dzieckiem i właściwie nie powinnam o nic prosić, bo te mniej kochane dzieci zawsze są ignorowane i to naiwność nawet pomyśleć, że mogłaby być na mnie zwrócona uwaga.
Coś na zasadzie dziecka, ktoe z ufnością i beztrosko biegnie w ramiona rodzica, a spotyka nie otwarte ramiona, ale ścianę i odrzucenie.
Musze chyba na nowo wszysto to sobie przemyśleć i poukładać.
Znasz tę piosenkę "A po nocy przychodzi dzień, a po burzy spokój"?
Nawet jeśli się zdaje, że Bóg nie słucha, na pewno nie jest tak, że Cię nie kocha. Być może to, o co prosisz jest teraz dla Ciebie niewłaściwe?
Owoce Nowenny na pewno przyjdą - być może nie takie jak myślałaś, ale pewna jestem, że Bóg obdaruje Cię hojnie za Twą wytrwałość i ukocha w swoim czasie.
A na razie ja przekazuję wirtualne przytulanki i jeszcze raz piszę: brakowało tu Ciebie :iq:
Może to łaska, to trudne doświadczenie, to odczucie....może to wołanie Pana Boga o to, żebyś wyprostowała sobie w sercu i głowie Jego obraz.
Ja też jakiś czas temu w bardzo trudnym momencie odkryłam(choć zaprzeczałam), że mam zwichnięty obraz Boga-Ojca....
Cieszę się że jesteś tu z nami.Uszy do gory
:bigsmile::bigsmile::bigsmile:
Św. Łukasza wszyscy znają, napiszę zatem tylko, że był poganinem, lekarzem, zaś łacińskie imię daje jakąś wskazówkę co do pochodzenia. Nawrócił się ok. 7 lat po śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa. Zostawił po sobie dwie bezcenne pamiątki, które zaskarbiły mu wdzięczność całego chrześcijaństwa. Są nimi Ewangelia i Dzieje Apostolskie. Chociaż sam prawdopodobnie nie znał Jezusa, to jednak badał świadków i od nich jako z pierwszego źródła czerpał wszystkie wiadomości.
Jako jedyny przekazał scenę zwiastowania i narodzenia Jana Chrzciciela i Jezusa, nawiedzenie św. Elżbiety, pokłon pasterzy, ofiarowanie Jezusa i znalezienie Go w świątyni - jest więc autorem tzw. Ewangelii Dzieciństwa Jezusa. Zawdzięczamy mu niejeden rys Matki Bożej. Prawdopodobnie zmarł w Beocji przeżywszy 84 lata "pełen Ducha Świętego" (czyli nie śmiercią męczeńską).
To przy okazji:
za wszystkich lekarzy i pielęgniarki - św. Łukaszu, wstawiaj się za nimi
za wszystkich lekarzy i pielęgniarki - św. Łukaszu, wstawiaj się za nimi
I za położne
... dlatego myślę, że rozumiem Letni Poranek ...
... choć nie wątpię w bezgraniczną miłość Boga do każdej i każdego z nas z osobna ...
... widzę tylko coraz jaśniej swoje głupie ograniczenia, zaplątania, zwątpienia ...
... westchnijcie też trochę za mnie, bo już nie wyrabiam ... mam dość!
+++
Nie widać znaku żadnego, ze MB zamierza mnie łaskawie wysłuchać, choć intencja jest taka no, konkretna i pobożna, nie żadna tam prywata.
Ale z Wami już cz. dziękczynna od jakiegoś czasu.
Do przodu więc, idę kończyć bolesne, bo dzień ucieka...
może ktoś potrzebuje ? częstujcie się
Dwa razy poleciałam z róż różańcowych, albowiem nie wyrabiałam z odmówieniem głupiej dziesiątki różańca dziennie.
A zatem odmawianie przeze mnie już przez tydzień CAŁEGO, jasne z modrem, R??ŻAŃCA jest po prostu cudem.
Serio. Nigdy nie sądziłam, że jestem w stanie.
Co prawda nie jest to pobożne odmawianie, na klęczkach i w skupieniu. To "paciorki" w formie magnesików na lodówce przesuwane podczas gotowania obiadu, to dziesiąteczka odmawiana w czasie gdy bliźnięta idą swoim tempem, z podziwianiem każdej wycieraczki i obmacywaniem drzwi po schodach na trzecie piętro, gdzie mieszkamy, ale - daję radę!
WOW.