Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
jak znaleźć męża po 35. roku życia?
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Znam też osoby z wolnym zawodem, artystycznym, robiące karierę. Ale rodzina cierpi... Dzieci matki nie miały, choć była w tym samym domu, bo matka tygodniami znikała mając wenę...
Moja pani dr, u której parę razy byłam, matka bardziej wielodzietna, babcia jeszcze bardziej wielownuczna i tez sie da.
Tylko na pojedynczych przykładach nie da sie budowac spójnej teorii.
Monia, jak ktoś chce, to może, tylko NAPRAWDĘ warto sobie coś odpuścić, by skupic sie bardziej na tym, co jest wartościowsze.
Pieniądze, które wpływaja na NASZE konto za prace męża nie sa jego pieniędzmi, są nasze. Oprócz ubrań we wspólnej szafie, prawie wszystko mamy wspólne. NASZE.
Na słowo "przeznaczenie" mam zresztą alergię z przyczyn osobistych związanych z pewnym facetem :-&
parytety dla mam
Nie, Moniu, to kiepski pomysł. Zmuszanie jakiejś grupy ludzi, by robiła coś, czego nie chce - nie-e.
Odważna postawa
Przepraszam, że zapytam, czy to są słowa dorosłej dojrzałej kobiety, czy nastolatki?
Czy otoczenie kiedyś będzie w twojej starości pomagało cię i wspierało?
Czy otoczenie będzie odpowiedzialne za twoje czyny, słowa, postawy? Czy wyrazi ci wdzięczność, czy w ogóle jakoś cię wepsrze?
Jak można dostosować się do czegoś tak bezosobowego, niestałego, ba obojętnego lub nawet wrogiego człowiekowi jak otoczenie i do niego dostosować swoje życie?
Nie rozumiem, ale głęboko współczuję i modlę się o odzyskanie rozumu.
a zdarza się, że komuś uda się zginąć szybko w wypadku np i do starości nie dożyje
Widziałaś kiedyś dostosowaną staruszkę do otoczenia ?
Żartuję oczywiście - masz rację.
Monia - albo dawno nie czytałam co myślisz, albo środowisko Ci się pogorszyło...
Znam parę fajnych środowisk - i ludzie są tam szczęśliwi
Człowiek dojrzały opiera się na czymś, co daje poczucie bezpieczeństwa, na co można liczyć zawsze, nawet a może szczególnie w złej chwili.
Czymś takim na pewno nie jestt otoczenie.
Było takie przysłowie, które jest brzydkie, ale oddaje istotę rzeczy: "Jedzmy g**no. Miliony much to robią, więc musi być to dobre. Więc jedzmy g**o."
Nie wiem, na czym opierają swoje życie niewiezrzący, ale nie wyobrażam sobie, żeby budowali swoje życie na statystyce. M_Monia, czy ty jesteś wierząca?
Bardzo się cieszę, że jakiś czas temu Pan Bóg pokazał mi, że jest. Wiem, że na Nim zawsze mogę oprzeć swoje życie, nawet w nabrdziej przerażającej sytuacji. W dobrobycie, On mnie stawia na nogo i mówi: nie twoja to zasługa, ale moja łaska. Nie opieraj się na rzeczch, bo one dziś są i nie wiadomo, czy będą jutro.
Człowiek wierzący żyje w perspektywie wieczności, na Bogu opiera wszystko. Bo tylko Bóg go zbawi.
Nie spotkałam jeszcze człowieka, który opiera się na społeczności, na statystyce i na nim próbuje oprzeć(?) swoje szczęście.
Albo taka osoba jest dzieckiem, wtedy to rozumiem, bo to brak dojrzałości i zdobywanie doświadczenia.
Jest jeszcze jedna opcja, że ja jeste za głupia i za krótko żyję. Nie wykluczam tego, że jestem głupia,, ale jedno jest pewne : spośród wszystkich na tym Forum jestem najstarsza. Pozostaje mi tylko ta pierwsz opcja, mówiąca o mojej głupocie (statystycznej?), dlatego muszę się z dyskusji z honorem wycofać.
One w wielu przypadkach beda miały mniej dzieci niżby chciały, głównie ze strachu. Nie zdecydują sie ze strachu o ta właśnie kariere czy jak zwał. Chciałabym aby zmiana systemu takim pomogła a tym które nie chca zawodowo pracowac nie zaszkodziła."
Widocznie praca zawodowa jest dla nich ważniejsza.
ja mam prace, na razie jestem zadowolona.
Jestem jednak poniekąd feministka
walcze dla siebie i innych kobiet - postawą
-------
Możesz założyć firmę, która będzie zatrudniać mamy:)
1. liczysz na emeryturę?
2. taką robisz karierę, że będziesz żyć z odsetek?
3. utrzyma cię twoje dziecko (jedno)?
Bo ja wybieram wariant trzeci, tylko, że ciężar utrzymania nas spadnie na pięcioro dzieci, a jak Bóg da, to i na więcej.
@Aga Maria - Nie ma co się denerwować. Niektórym się coś nie ułożyło... OK. Mieliśmy z mężem taką znajomą. Poświęciła się pracy, choć nie karierze, a raczej powołaniu. Nikogo nie poznała. Ostatnio kontakt mieliśmy ze 2 lata temu i nic nowego. Jak kogoś poznała od tamtej pory, to już i tak jest po 40. I ją swataliśmy...
Ale widzisz, już ktoś napisał, że biologii nie przeskoczysz. Już po 40 trudniej o dziecko. Mnie znajoma spytała, czy w moim wieku nie boję się już mieć dzieci... Bo ona miała 20 czy 21 lat jak wyszła za mąż.
A ja miałam 24 lata. Pierwsze dziecko urodziłam mając 27 lat. I już mój czas się kończy... A mając 20 lat mogłam wyjść już za mąż, za obecnego męża. A na co czekałam? Aż lata zlecą...
To było takie naturalne kiedyś - wyjść za mąż szybko, urodzić dzieci... Czy tak nad tym deliberowano? Czy nie było to raczej wpisane to w jakiś społeczny instynkt?
-----
Coś w tym jest, od najmłodszych lat uczy się identyfikacji przez zawód ("kim chciałbym być, gdy dorosnę" zawsze jest domyślnie pytaniem o pracę). Nawet na religii była mowa tylko o wyborze powołania, ale już nie o obowiązkach stanu. Nic dziwnego, że praca/zajęcie/wykształcenie nabierają rangi czegoś, co człowieka definiuje.
Ale pozytywne jest, że poza nami, wszystkie te pary dość późne dobrze po 30tce zawarte małżeństwa zostały obdarzone potomstwem...
A propos wymienionych tu przeze mnie kawalerów to nie podam namiarów co najwyżej doprowadzę do "przypadkowego" spotkania na urodzinach, imieninach lub przy innej okazji. Zresztą od lat tak czynię bez większego efektu, tylko raz się udało. Obydwu stronom zazwyczaj brakuje śmiałości a i z wiekiem, oczekiwania może mniejsze ale niestety elastyczności również mniej. W młodości ludzie podejmują ryzyko. Mam kolegę, który chciał wziąć za żonę brunetkę, która będzie szczupła po drugiej ciąży. Kiedyś przypadkowo spotkał u mnie koleżankę mojej żony, blondynkę. Ciach, pach i są już lat 15 małżeństwem. Co prawda koleżanka nie jest po drugiej ciąży szczupła ale kolega się dostosował.
Korzyści płynące z małżeństwa dostrzega się dopiero po fakcie jego zawarcia. Wcześniej to tylko mniej lub bardziej przystające do rzeczywistości teorie. To takie moje prywatne doświadczenie.
Czasem ludzie mają problemy, bo ich wymagania są zupełnie nierealne, zarówno w stosunku do przyszłej żony, jak i męża. Deklarują, że nie szukają ideału, ale z opisu wynika, że właśnie tak jest. Lata lecą, a potem jest trudniej, bo dookoła coraz więcej osób z odzysku. Wiadomo, że to nie zawsze czyjaś wina.