Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
500 zł na każde dziecko
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Inną sprawą jest niezależność finansowa, są sytuacje, w których faktycznie staje się ona dla kobiety nieodzowna. Ale dobre małżeństwo opiera się na zaufaniu w tak wielu kwestiach, że nie wiem dlaczego finanse miałyby być wyjątkiem.
Tak naprawdę to człowiek leniwy w pracy się będzie obijał jak się da i tracił czas, a w domu na wychowawczym puści dzieciom bajki, na obiad poda parówki i też się nie przemęczy. I odwrotnie, dla ambitnego perfekcjonisty i w domu i pracy znajdzie się pełno wyzwań.
i niby nie masz potrzeby się spowiadać co robisz, a jednak to robisz...
ale racja, znowu dwie strony sztucznej barykady. bez sensu
Nie mówię, że zawsze tak jest, ale nie jest to rzadki widok.
trala lala
tutaj nie ma żadnej wyższości, matka pracująca zawodowo i w domu czy w domu
kto to przerobił ten wie
i nie zawsze da się super, idealnie,
czasem po prostu jest
chłop uczy mnie pokory i elastyczności
wciąż widzę, że największe nie da się jest w mojej głowie
Jeżeli obydwie strony są z takiego podziału obowiązków zadowolone, to nie ma w tym nic złego, ich sprawa.
Ja bym się na dłuższą metę na taki układ nie zdecydowała, bo brakowałoby mi wielu naturalnych dla mnie aktywności związanych z pracą, a myślę, że mój mąż też ceni sobie czas spędzony w domu, z dziećmi. Uzupełniamy się i wspieramy wzajemnie. Nie wiem, czy opisywany przez Ciebie system "parzy" - dla mnie i mojej rodziny byłby jednak dosyć nienaturalny, niszczył rozwiązania, które sobie wypracowaliśmy i które się u nas sprawdzają.
Jeżeli jednak ktoś ma zupełnie odmienne podejście i czuje, że w jego rodzinie ono się sprawdza, to nie rozumiem, czemu tak przejmować się opinią innych.
praca, wydaje mi się, może być odpoczynkiem w sensie zmiany otoczenia i obowiązków, odskoczni od ciągłego zajmowania się domem i dziećmi.
dla mnie praca na pewno jest takim rodzajem zachowywania higieny psychicznej. I na pewno wole ja wykonywać niż wiele obowiązków domowych. Nie pracuje na etacie jesli to coś zmienia.
W sumie różnica tylko w tym że dostajesz pensję. I mniej czasu dla rodziny.
Życie to ogólnie pasmo nieustannych wyborów. Jak grabie ogród to nie sprzątam w domu. Kwestia moim zdaniem rozsądnego podejścia. Nie da się wszystkiego ogarnąć na 150%. I trzeba się z tym nauczyć żyć.
A co do mężów... ja na razie jestem sama i bardzo brakuje mi męża. Można powiedzieć że on niewiele w domu pomagał, bo pracuje i w domu bywał ok 18:00/19:00, no i w weekendy, w które odsypiał. To, co robi to nie jest praca za biurkiem. I moim zdaniem byłoby nieludzkie oczekiwać że mnie będzie wyręczał bo akurat jest w domu. I tak sobie myślę i widzę że skoro go brak to jednak ma duży wpływ jego obecność na moją pracę w domu. Kiedy jest w domu to mam tyle samo pracy ale łatwiej mi ją ogarniać, robię pewne rzeczy szybciej bo na niego czekam, i mam więcej czasu dla siebie niż teraz.
Wg psychologow im wiecej rol pelnimy tym lepiej dla naszego zdrowia psychicznego. Kiedy dzieci sa w juz w przedszkolu czy szkole mozna pracowac najlepiej na polowe czy 3/4 etatu. Pracujac 10 godz dziennie z dojazdami mialam wrazenie ze zajmuje sie wychowaniem dzieci i prowadzeniem domu zaocznie, od weekendu do weekendu...No i mialam "tylko" dwoje dzieci.
Nie wyobrażam sobie, żeby jeden facet drugiemu wytykał, że jest leniem, bo za mało pracuje / że zaniedbuje rodzinę, bo za dużo pracuje / że nie dość dobrze się zajmuje dziećmi / że się nie rozwija / że nie dba o siebie / że ma tłuste włosy
To my same robimy sobie nawzajem tę krzywdę. Swoim sąsiadkom, koleżankom, bratowym i synowym.
dzietnej nie mozna powiedziec ze jest lenien bedac w domu bo to zaprzeczanie faktom. Ale juz kobieta ktora nie musi pracowac a zostawia z obcym swoje jedyne polroczne dziecko bo jej sie teskni do pracy to nie jest normalne dla mnie, podobnie jak nagminne wsrod znajomych oddawanie 1 dziecka do zlobka z chwila narodzenia sie drugiego, kiedy matka jest w domu. Te sytuacje sa dla mnie nienormalne i swiadcza o lenistwie. Tak jak chore jest pytanie matki dziecka do lat 3 " no kiedy wracasz do pracy?" Poza tymi sytuacjami uwazam ze wszystko jest kwestia decyzji indywidualnych. Nigdy nie smialabym komus powiedziec ze powinien wrocic do pracy czy z niej zrezygnowac, nie moja sprawa.