Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Kobieca furia
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Zupełnie nie zgadzam się że trauma wychowania dotyczy wielu osób.
Ludzie w większości zdają sobie sprawę ze swego złego zachowania takiego jak wpadniecie w furię. I nie bardzo rozumiem jak dociekanie źródła tego ma pomóc w poprawie zachowania? Poza tym kto tak wychowuje dziewczyny? Nie znam ani jednej tak wychowywanej.
Bo ja piszę o tym, że można sobie poradzić ze swoim życiem, nawet jeśli ktoś nas w dzieciństwie niewłaściwie traktował, a Ty pytasz, czy człowiek ma wpływ na to, jak był wychowany.
Inna rzecz - przeczytałeś linkowany artykuł? Zgadzasz się z tym, że w Polsce tak się wychowuje dziewczynki?
Czy trzeba psychoterapeuty żeby poznać samego siebie, żeby widzieć że w czymś niedomagam? Ja reaguję wściekłością jak ktoś mnie sprowokuje albo jak jestem sfrustrowana bo z czymś nie poradzilam sobie takjak bym chciała. Ale to nie ma wiele wspólnego z wychowaniem.
Ja często swojej 6latce zwracam uwagę, ze zachowuje się niestosownie, ze nieładnie zeby dziewczynka tak swirowala.Rozumiem, ze korygowanie zachowania to wg wspolczesnych standardów krzywdzenie przyszlej wolnosci osobistej.
Tymczasem faktem jest, że wiele kobiet ma syndrom grzecznej dziewczynki, próbują wszystkim się przypodobać, spełniać wszystkie oczekiwania, o własnych potrzebach nie myślą. Boleśnie przeżywają każdą krytykę, bo swoje dobre samopoczucie budują tylko na opinii innych o sobie.
Zgadzam się, że tekst jest poniekąd manipulacją i niezbyt trafnie identyfikuje genezę problemu. Ale nie sądzę też, żeby przyczyną było osłabienie roli tradycyjnej rodziny. To chyba bardziej skomplikowane.
Dziękuję Ci jak niewiem :-) za to poniżej :
"Dokładnie tak samo jak "mit DDA" trafia do wielu ludzi - "wszystkie moje nieszczęścia są spowodowane alkoholizmem w rodzinie". Sorki, wiem, że są tu "fani" DDA Jestem pod złym wpływem "Zakazanej psychologii" i Psycho-kitu"
to w takim razie, gdzie autor artykułu napisał o tym, co mu zarzucasz - czyli, że skoro przyczyny leżą w wychowani, to uniemożliwia to poradzenie sobie z życiem?
Az się boje, ze kiedys dowiem si,e ze ograniczylam jego ekspresje.
Moze nie od niego ale od jakiegos specjalisty
Jasne, że są pewne normy i należy dzieci uczyć ich przestrzegania.
Ale przecież na pewno wychowujecie córki tak, aby umiały bronić swoich racji, umiały odmawiać, umiały walczyć o to, co ważne. Stawały w kontrze do opinii innych po to, by nie wyrzekać się tego, w co wierzą.
Więc nie o takich matkach jak Wy mowa w tym tekście!
http://terapeuci.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=16&Itemid=6&limit=1&limitstart=0
Moja wrazliwosc wydaje mi sie mieścić w normie mojej płci.
i nawet jestem z tego dumna
Kobiety nie potrzebują siły tylko wsparcia
Teksty jak zalinkowany zwyczajnie obsmiewaja kobiecość
@Bagata - bardzo się mylisz oceniając mnie, jako pewną siebie osobę o ugruntowanym poczuciu własnej wartości, niezależną od opinii innych osób na mój temat. Jeśli wyglądam na kogoś, kto tak funkcjonuje, to tylko wskutek własnej wytężonej pracy nad sobą, bo nie wychowano mnie ani w poczuciu pewności siebie, ani niezależności od opinii innych osób. Omawiany artykuł właśnie dlatego tam mnie niepokoi, że łatwo byłoby mi się z opisaną sytuacją zidentyfikować i postawić się w roli biednej ofiary niewłaściwego systemu wychowawczo-moralnego moich rodziców. Na szczęście jestem już na nieco innym etapie rozwoju i wiem, że to ja jestem tą osobą, która ma największy wpływ na moje życie. To, czego doświadczyłam nie da się zmienić, ale to, jak te doświadczenia odbieram zależy wyłącznie ode mnie.
A że dobrze wychować dziecko nie jest łatwo - to fakt.
Jak napisałam już w pierwszej wypowiedzi w tym wątku - groźne w tym tekście jest właśnie to, że wiele kobiet może się z nim zidentyfikować. A taka identyfikacja nie przybliży ich do poradzenia sobie ze swoją furią. Jedynie "wskaże im winnych". Ale to do niczego nie prowadzi. Poza jeszcze większą frustracją i usprawiedliwieniem własnej furii. To temat, który wielokrotnie wałkuję z moim pierworodnym, który jest teraz w trudnym okresie dojrzewania i miewa tendencje do pogrążania się w myślach typu: "nikt mnie nie kocha, nikt mnie nie lubi, wszyscy się nade mną znęcają, mam gorzej niż inni". Smutne jest to, że wielu dorosłych ludzi dało się zatrzymać na tym etapie rozwoju i zamiast szukać konstruktywnych rozwiązań (w sobie), lubują się w poszukiwaniu winnych. To, co przeżyliśmy się stało i się nie odstanie, ale to, jaki z tych doświadczeń zrobimy użytek jest wciąż tematem otwartym i zależy wyłącznie od nas. Jest Osoba, która może pomóc trudne doświadczenia uporządkować i konstruktywnie wykorzystać, ale nie jest to żaden z modnych psychoterapeutów.
A nie jestem. I furię też czasami mam, aż do czerwonej płachty przed oczami.
Po pierwsze, logika:
jeśli ktoś był tak wychowany, to jest furiatem
z tego nie wynika, że:
jesli ktoś jest furiatem, to był tak wychowany; mogą być też inne przyczyny.
Po drugie, nawet jeśli wychowanie byłoby wg tego pana jedyną przyczyną nieradzenia sobie, to dalej nie idzie wnioskować, że człowiek jest bezradny wobec swojego nieradzenia sobie. A to zdajesz się sugerować.
Artykuł może stać się zachętą do tego, by będąc świadomym złych wzorców myślenia i odczuwania (skutek przywołanego wychowania), coś z tym zrobić. Dla kogoś innego może stać się zachętą do ugruntowania w bierności.
poza tym myślę, że mówienie, że autor chce ośmieszyć kulturę patriarchalną (czy jakoś tak) jest sporym nadużyciem
sami krytycy tekstu mówią, że opisuje on patologię tej kultury, więc w czym problem? Może w osobie autora. Ja go nie znam.
a co do wychowania, bierności itd. - cóż, trudno się stać dorosłym, jeśli nigdy nie było się dzieckiem.
@Odrobinka chyba pytała, po co to analizować, kto zawinił, kto zranił - moje osobiste zdanie na ten temat, że warto znać historię swojego życia, poznać samego siebie. Być takim spójnym - jestem ciągle tą samą osobą, którą byłam 10, 20 lat temu. Niektórzy potrafią dokonać takiej introspekcji samodzielnie, niektórzy potrzebują przyjaciela, inni psychoterapuety.
a co do "sensu grzebactwa" - leczenie wymaga poznania przyczyn choroby. Jeśli przyczyny furii są takie, jak w artykule, można się skonfrontować jako dorosła osoba z takimi "przekonaniami". Można pozwolić sobie kilka razy nie postąpić zgodnie z tymi "przekonaniami" i sprawdzić, co się stanie. Jeśli przyczyną jest co innego - można wyeliminować inną przyczynę.