Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Trafiłem do KNO z komentarzem do ostatniej adhortacji wiadomo kogo
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Komentarz
mam znajomą...wierna mimo niewierności męża...zostawił ją z rocznym dzieckiem, dziś ma inną rodzinę, a ona sama z nastolatkiem walczy o każdy dzień...pozostała wierna, dużą cenę ponosi, ale wie dla Kogo...Były różne momenty w Jej życiu...wytrwała
i znam małżeństwo...po przejściach w pierwszym związku jednego z nich stworzyli kochającą się rodzinę, mają dzieci biologiczne i adoptowanego...więcej takich rodzin by się chciało...przykładne małżeństwo, kochające itd, wierzące, praktykujące...czynnie uczestniczące w życiu parafii...ale nie przystępujące do Komunii...
Po latach ona powiedziała...że gdyby wiedziała kilkanaście lat temu jak bardzo brak jej będzie sakramentów, jak duże poniesie koszty...to nie podjęła by tej decyzji...cierpi, jest rozdarta...
Można powiedzieć..."ok, przecież mogą żyć jak brat z siostrą..." No tak...ale po latach to nie jest takie proste i musi być decyzją dwojga...
p.s.
Mimo to nie jestem za Komunią dla rozwodników, żyjących w nowych związkach...bo to jest ich świadoma decyzja i świadoma rezygnacja...
Ale jak wszystko w życiu - to nie jest tak łatwe jak się wydaje.
I różne są historie życia...bardzo różne...
Natomiast czytać, by wyłapywać niedopowiedzenia, nieścisłości, braki... Pan Bóg rozliczy pasterzy swojego Ludu.
Ja czytam, by się zbudować.
Moją znajomą mąż zostawił, kiedy w ciąży była z pierwszym dzieckiem. Nie dała mu rozwodu. Poniosła wszystkie konsekwencje, również brak wsparcie dla samotnych matek. Trudno, takie czasem jest życie. Nikt nie powiedział, że będzie łatwo. A Kościół nie jest po to, żeby ułatwiając życie na ziemi utrudniał wejście do nieba. Dlatego nie ma zgody na rozwody, aborcję czy eutanazję. Bo to nie jest prawdziwe miłosierdzie.
A treść zmurszałych książek będzie aktualna po wsze czasy.
posłucham
@tylkoMaciek, dzięki za Twoje słowa, mam bardzo podobne zdanie w tych kwestiach
Jeśli chodzi o Franciszka to osobiście bardzo go podziwiam i w wielu kwestiach chciałabym być taka jak on. Postrzegam go jako człowieka niezwykle pokornego, autentycznie kochającego ludzi, bardzo, bardzo bliskiego ludziom, nie uciekającego przed ich zwykłymi codziennymi problemami.
Jest promowany przez media na takiego "wesołka", może dlatego ludzie oczekują że powie coś czego nie mówi, albo próbują wyczytać w jego słowach to, czego nie powiedział. Warto, warto go czytać, bo porusza kwestie wcześniej nieporuszane, trochę inaczej rozkłada akcenty, robi to w sposób bardzo przystępny i praktyczny dla każdego.
Ja nie rozumiem tego przeciwstawiania, które to niby dokumenty są lepsze - trzeba czytać jedne i drugie, żeby nie być ignorantem. Ponieważ wszystkiego nie da się przyswoić, ja staram się przynajmniej być w miarę oczytana w nauce o rodzinie.
A teraz wynurzenie osobiste zrobię -
mimo, że jestem osobą, która stara się dbać o własną formację (w tym - czyta, poznaje, korzysta z sakramentów itd.), to komentarze na naszym forum, kiedy "się okazało", że papież Franciszek to nie Benedykt XVI, i wszystko robi źle (przesadzam, ale celowo) - to ziarno niepokoju i krytycznego osądu zostało mocno zasiane.
Musiało minąć dużo czasu (i modlitwy), żeby powstała u mnie autentyczna więź, i miłość córki do ojca - wobec papieża.
Bardzo sobie cenię konkretne i proste nauki o rodzinie, które cały ubiegły rok wygłaszał papież podczas audiencji ogólnych. (poczytać można np. tu: http://www.niedziela.pl/artykul/15736/Kluczowa-rola-trzech-slow---„czy )
Tak, jako piep*** intelektualistka (vide - rysunek Mleczki, który wszedł z hasełkiem do repertuaru naszej rodziny z 2 dekady temu, z ośmiornicami i delfinami - w sieci niestety nie mogę go znaleźć) z pretensjami do wyszukanego języka miałam dużą trudność w czytaniu "tak prostych" (naiwnych?) tekstów.
Trzeba było pychy spuścić dużo, żeby zacząć czytać, myśleć i - próbować zmieniać siebie.
Papież jest ojcem, więc jest człowiekiem, a nie nad - człowiekiem.
Ufam, że Pan Bóg obdarza go potrzebnymi łaskami na ten konkretny czas, tak jak i wcześniej w historii Kościoła.
Łaski nie gładzą różnych cech naszych charakterów (w tym papieża), które się nam mogą nie podobać.
To mi się nie podobają i tyle. Ale - tak jak w przypadku mojego własnego Taty - nie zagłębiam się w nie specjalnie, tylko tym bardziej gorliwie się modlę. I nie rozprawiam o nich publicznie, bo mogę wprowadzić u kogoś zamęt.
(tak samo nie rozprawiam o wadach księży i ich grzechach. Jak trzeba wyjaśnić sprawę - to staram wedle zaleceń Kościoła - w 4 oczy, potem w 6 itd. Jak nie idzie sprawa do przodu - to modlitwa - umartwienie itd.)
Na Sądzie Ostatecznym każdy stanie sam, z tym, co zrobił i czego nie zrobił.
Papieże, Biskupi, Księża, My.
Komu wiele dano, od tego wiele wymagać się będzie; a komu wiele zlecono, tym więcej od niego żądać będą. (Łk 12:39-48)
Zaczęłam od rozdz. IV, i jest bdb.
Do tego punktu o osobach rozwiedzionych nie doszłam jeszcze.
Z komentarzy, tych z mniejszą ilością emocji, wynika, że nic się nie zmieniło ws. Komunii św. dla nich.
Larum jest, że biskupi niemieccy uważają, że papież dopuścił taką możliwość, a że nasi biskupi mają bielmo na oczach twierdząc coś przeciwnego.
Niestety, chyba na Zachód od nas to już się dawno nie przejmują tym, co papież mówi, i robią po swojemu.
Dowiemy się po śmierci, co i jak i po co.
Teraz robię co mogę -
modlitwa - umartwienie - działanie (jeśli się da).
Za siebie, za innych, za Kościół.
Modlitwa - przede wszystkim częsty udział we Mszy św. i ofiarowanie Komunii św. za Ojca Świętego i Kościół. I staranie się, aby w Roku Miłosierdzia wiele osób chciało i skorzystało z sakramentu pojednania.
To ode mnie zależy, więc się tego trzymam.
I - żeby być dobrą żoną i mamą.
k.
Wiele osób ma pretensje do papieża, o to że popuszcza, że jest liberalny,
ale moim zdaniem jest to bardzo wybiórcze spojrzenie, bo Franciszek jest wymagający.
Tylko, że wg tego co on mówi, trzeba wymagać najpierw od siebie, a nie od sąsiada rozwodnika. Trzeba wymagać od siebie - tych uczynków miłosierdzia, tego wyjścia z hojnością poza własne poczucie komfortu, tego powstrzymywania się od narzekania, od plotkowania, od obgadywania... trzeba umieć się uniżyć, umieć oddać to co jest mi potrzebne a nie tylko to co mi zbywa.
Kościół przetrwał mimo fatalnych lub miernych papieży.
Co tam jeden Franciszek.
Bo zawsze łatwiej wymagać od innych, przy okazji czujac sie tak dobrze i satysfakcjonujaco bo przeciez mamy ładnie wszystko poukladane.