Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Otwartość na życie
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Był już taki, a mimo tego go wybrałam? przy mnie się popsuł?
Moja mama miała złego męża, ale była ostrzegana... Jej wybór.
No wielka mi nowina, naprawde. Bezpieczniej nic nikomu nie dac, nikogo nie kochac, niczemu sie nie poswiecic. Zadnego ryzyka.
Nie mowie teraz, wazna uwaga, o kimkolwiek konkretnym. Bo wierze, ze tu wszyscy sie staraja i kochaja. Ale probuje pokazac, ze zasadniczo zycie jest ryzykowne i takie czajenie sie nic nie zmienia. Ma przyjsc kataklizm, to przyjdzie. A Pan Bog jest nad tym wszystkim, i coraz wyrazniej widze, ze naprawde zakrywa niektore rzeczy przed madrymi i roztropnymi a objawia glupkom i prostaczkom w oczach swiata.
Daruj, że zerżnę bezczelnie fragmenty Twojej wypowiedzi.
http://portal.mamaroza.pl/index.php/2017/05/kwestia-optyki/
Także wychowanie gromadki dzieci może nie gwarantować towarzystwa w starszym wieku z różnych powodów.
Niemniej kilka osób pisało już o tym, że pewne postawy, wartości i kulturę po prostu przekazuje się w domu w dużo większym stopniu niż poprzez uczestnictwo w kosztownych szkołach, kursach, rozrywkach.
Jestem najstarszy z pięciorga rodzeństwa i sytuacja materialna mojej rodziny, w okresie gdy dorastałem, była raczej opłakana. Niemniej generalna postawa aktywności moich rodziców powodowała, że braliśmy udział w bardzo wielu aktywnościach kształcących wszechstronnie. I o ile nie bardzo potrafiłem zarabiać pieniądze (tego uczyłem się już w małżeństwie), to świetnie umiałem gospodarować niewielkimi środkami. Dodatkowo widziałem w praktyce, że można i warto dzielić się nawet niewielkimi zasobami, a z drugiej strony należy przyjmować, gdy ktoś coś ofiarowuje. Wiele razy spotykam osoby, które nie umieją przyjąć czegoś na co nie zarobiły, to jest odwrotna strona nieumiejętności dzielenia się.
Z czasem okazywało się, ze dla osób (instytucji, organizacji) z którymi pracowałem moja aktywność i wkład we wspólne działanie były na tyle istotne, że jako 20-letni student latałem "służbowo" do Paryża na spotkania wspólnoty do której należałem lub byłem zabierany w inne miejsca teoretycznie finansowo dla mnie niedostępne.
Raz tylko w życiu odmówiłem przyjęcia zaproszenia na bal (Czartoryskich bodaj), bo nie miałem kompletnie stroju na taką imprezę, a moja jedyna wtedy marynarka nie nadawała się na taką okazję. Czułem zresztą, że mógłbym się czuć skrępowany nie należąc do towarzystwa.
No to ja mam doświadczenie zupełnie przeciwne. I na podstawie doświadczeń życiowych stwierdzam, że to, na ile wartościowy człowiek wyrośnie, w ogóle nie zależy od tego czy miał wiele rodzeństwa, czy nie miał go w ogóle.
Wszystko zależy OD WYCHOWANIA.
A to potrafią zmaścić zarówno rodzice jedynaków, jak i rodzice kilkorga.
Znam bardzo dobrze jedynaczkę, urodzoną z mocno starszych rodziców, którzy poświęcili dla niej wszystko. Jej mama zrezygnowała z dobrze płatnej pracy, żeby stworzyć dziecku prawdziwy dom, zapewnić jak najlepszą opiekę; chciała sama wychować sobie swoje ukochane dziecko. Nigdy już nie wróciła do pracy na stałe.
W tamtej rodzinie wszystko było podporządkowane dobru dziecka. Wszystko.
Mimo, że finanse w tej rodzinie były zawsze mocno napięte - to dziewczynce nigdy niczego nie brakowało. Jej mama rezygnowała z ciuchów, kremu, kosmetyczki czy standardu w domu, natomiast wszystkie siły i środki inwestowano w wykształcenie i rozwój zainteresowań jedynaczki.
Nauczono jej przede wszystkim zamiłowania do pracy i dyscypliny.
Takie wychowanie dało znakomite efekty, przekraczające oczekiwania rodziców: ich wypieszczona i doinwestowana jedynaczka swoją pracowitością zaszła daleko, zna biegle pięć języków (w każdym rozmawia i pisze), była zawsze najlepsza w klasie, potem świetnie radziła sobie na studiach, zrobiła doktorat. Ciągle fundowano jej jakieś stypendia zagraniczne. Dziś pracuje w międzynarodowej korporacji, nieźle zarabia i ciągle awansuje.
Gdybym miała w skrócie streścić program wychowawczy jej rodziców, to powiedziałabym: ogromna miłość i akceptacja dziecka, wymagania, nauczenie dyscypliny i pracowitości oraz tego, że wykształcenie jest bardzo ważne.
Ta jedynaczka wykorzystała swoje talenty.
Przyjaźniłam się w dzieciństwie i młodości z wielodzietną rodziną, był czas, że troszkę żyliśmy prawie jak rodzeństwo (w sensie, że ja i moja przyjaciółka, która miała pięcioro rodzeństwa, byłyśmy jak siostry-nierozłączki).
Bieda tam była straszna, bo zabrakło ojca, zmarł.
W dorosłym życiu nic z tego, o czym tu nieraz piszecie - nie sprawdziło się.
Nie wyrośli ani na niesamowicie zaradnych ludzi, ani (poza jedną siostrą) nie pokończyli nawet wyższych uczelni.
A szkoda, bo dzieciaki super zdolne były, dziewczyny pokończyły niezłe licea.
Moja przyjaciółka była lepsza ode mnie w szkole a nikt jej nie pomagał, nauka przychodziła jej z łatwością.
W dorosłym życiu jednak to ona zaczynała jakieś (łatwe i bez egzaminów wstępnych) kierunki, nigdy ich nie skończyła, miała trudności ze znalezieniem pracy.
A ja, z małodzietnej rodziny, utrzymując się na studiach w połowie sama, często jeszcze pomagając finansowo mamie i bratu, jak nie mieli akurat pracy albo mama chorowała - zdołałam ukończyć prestiżową uczelnię, rok w rok z najwyższym stypendium naukowym i otrzymałam nawet nagrodę rektorską za wyniki w nauce.
Panny z wielodzietnej rodziny miały problemy z utrzymaniem samych siebie, ja z małodzietnej rodziny musiałam pracować, studiować, dbać o wyśrubowany poziom ocen, bo inaczej nie miałabym stypendium, i jeszcze był czas, że pomagałam rodzinie.
Ja nie wiem skąd Wy bierzecie takie przykłady, ale ja w moim życiu widzę, że jednak doinwestowane i odpowiednio wychowane dzieci z rodzin jedno - dwudzietnych radzą sobie bardzo dobrze i nie marnują talentów. I mam na myśli trochę więcej przykładów niż te powyżej.
Nie. Odniosłam się tylko do tematu dotyczącego wykształcenia, bo o tym zaczęłam rozmowę, ten temat mnie interesuje.
Ale nadmienię, że jedynaczka, o której pisałam jest też po prostu świetnym człowiekiem.
Oczywiście moi przyjaciele z rodziny wielodzietnej też są bardzo fajnymi ludźmi.
Tylko, że ja jakoś nie widzę u nich zaradności, która ponoć u wielodzietnych jest niejako z automatu...
Ale ich przyklad jest po prostu spektakularny, tak roznych ludzi pod kaudym wzgledem chyba w zyciu nie widzialam.
Ot choćby moje córki, ledwie rok różnicy, nawet podobne zainteresowania mają, a bardzo się różnią i w dorosłym życiu raczej inaczej ich domy będą wyglądać.
No i bardzo dobrze. Jestem zdania, że o ile od syna trzeba wymagać przedsiębiorczości, o tyle córkę powinno się więcej wspierać. Również finansowo. Kobieta ma po prostu mniejsze możliwości w życiu, bo ma inne zadania, równie ważne jak zarabianie pieniędzy. Bardzo mi się podoba dawny zwyczaj wyposażania córek w tzw. wiano.
Zwykle ojcowie stawiali sobie za punkt honoru przygotować swoim córkom jakiś posag.
Mój mąż jest zaradny, chociaż wychowywał się właściwie jak jedynak.
Ja miałam rodzeństwo, nawet w podobnym wieku i finansowo nie jestem zbyt zaradna. Mogłabym to zwalić na dzieci, ale wiem, że niezaleznie od tego, drugim Bilem Gatsem nie zostanę
Sprawa w teorii jest prosta- trzeba nauczyc dzieci pracowac nad rozwojem cnot, a wykorzenianiem wad. Jak nie ma pracy nad cnota, wyrosnie wada, szybko i przemyslnie jak perz. Czy to w malej, czy wiekszej rodzinie.
Ale jak wychowywac w cnotach, to juz watki byly.
Moja kolezanka, ktora przyjechała na studia z malej miejscowosci, mająca większą rodzinę powtarzala nie raz: mam dwie ręce, umiem pracować, na pewno sobie poradzę. I patrzac na jej animusz i optymizm nikt w to nie wstąpił. Jasno mowila, ze w pakiet 'zaradnosc/pracowitosc' wyposazyli ja i jej rodzenstwo rodzice.