Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Otwartość na życie
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Najgorsza wersja to parszywy charakter plus brak manier i ogłady
Takiego to przynajmniej szybko rozpracujesz i w żadne zażyłości nie wejdziesz.
Bez Boga i Jego Łaski przyjmując kolejne dzieci będziemy się unieszczęśliwiać, bądz jak kto woli, uszczęśliwiać na siłę. Tylko z Bogiem możemy ptzyjmować kolejne dzieci i być szczęśliwi,naprawdę szczęśliwi, bo przyjmujemy Jego Wolę i zgadzamy się na to aby przyjmować kolejne dzieci. Albo jeszcze inaczej - tylko pełniąc Wolę Boga możemy być prawdziwie szczęśliwi.
Czy teraz zrozumiale napisałam? (jakoś face to face inaczej da się pewne rzeczy wyłożyć, przez klawiaturę czasem mi nie idzie, żeby odbiorca mnie zrozumiał się muszę namęczyć
Jak się schrzani fundamenty to niestety dom runie.
To są lata,w ktorych nabywa się schematy zachowań i niesie się je przez cale życie.
Już to tych lat nie da się cofnąć i nie da się zbyt dużo korygować tym bardziej im gorszy był start dziecka. Im gorsze wzorce,traktowanie małego czlowieka.
Czasem to są takie zmiany,ktorych nic prócz cudu nie jest w stanie naprawić.
Odpowiedzialność rodziców jest ogromna.
@Maciejka, Z moich obserwacji wynika że brak dbałości o siebie jeśli w ogóle występuje, to jest raczej problemem matek malodzietnych(do 4), takich, co to chcą być super matkami. Matki wielodzietne raczej nie mają tych problemów -wiedzą, że nimi są. Osobiście nie znam matki wielodzietnej, która zapomniałaby o sobie. To dla niej oczywiste że powinna być w miarę sprawna, by ogarnąć towarzystwo. Na forum to w ogóle większość matek wysportowana i spelniona.
Co do ilości dzieci, to owszem, liczba ma znaczenie globalnie. Jednostkowo jest to bardzo krzywdzące dla tych, którzy niezależnie od siebie wielodzietni być nie.moga.
I wcale nie jest gorszy od tych kulturalnych i wykształconych z dobrych domów.
Przeczytaj np. Silniejszego od nienawiści, Tima Guenarda.
jak to zwykle bywa z pisaniem przez Internety
Czyli Twoją wypowiedź rozumiem teraz tak:
- są takie sytuacje, że nie chcesz by się urodziło kolejne dziecko (myśl, że urodzi się kolejne dziecko unieszczęśliwia Cię),
- ale uważasz, że współżycie z chęcią uniknięcia poczęcia jest czynem wbrew woli Bożej (bo może Bóg miał plan, by się akurat dziecko poczęło),
- myśl (poczucie), że pełnisz wolę Bożą jest ci milsza, niż myśl (poczucie), że unikniesz poczęcia; lub odwrotnie: niechęć jaką czujesz do sprzeciwienia się woli Bożej jest większa niż niechęć jaką czujesz w odniesieniu do powiększenia rodziny.
Ja osobiście tak tego nie przeżywam.
Nie wierzę, że Bóg kreśli nieskuteczne plany typu: "fajnie jakby Państwo X współżyli wtedy, to bym im dał dzieciaka; no i pokrzyżowali moje plany, bo chłop poszedł z kolegami na piwo / bo nie chcą dzieciaka, więc nie współżyli wtedy".
Do mnie przemawiają argumenty z natury: najnormalniejszą w świecie rzeczą dla kobiety jest rodzić dzieci a dla mężczyzny być ojcem. A żyjemy w czasach gdzie kultura kompletnie wypacza te naturalne instynkty. Traktowanie kolejnych dzieci w małżeństwie jako naturalnej kolei rzeczy jest zdrowe.
Tylko, że nagle cała "nienaturalność" naszych czasów nie znika, gdy zacznę się spontanicznie rozmnażać. Dalej mam w sobie bagaż doświadczeń/wychowania/kultury anty. Dalej otoczenie jest wrogie. Dalej nie ma solidarności z innymi rodzinami, bo kobiety siedzą w pracy, a dzieciaki są w żłobku/przedszkolu. Dalej kobiety zostają same z wychowaniem, skoro mężowie muszą spędzić więcej czasu w pracy itd.
Dlatego spokojnie próbuję dostosować swoje życie do wymogów życia rodzinnego. Lub innymi słowy - pracuję nad tym, by być dobrym mężem i rodzicem. Wierzę, że to jest moje miejsce i tu mogę być szczęśliwy, więc dążę do tego, by tak było. I mi wychodzi, że aby moja rodzina była szczęśliwa, to zdałoby się jeszcze, daj Bóg, urodzić kolejne dzieci.
Może i te uwagi zaczynają mnie męczyć, ale wiesz, co widzę? Ci ludzie naprawdę nie mieli szczęścia spotkać na swojej drodze ludzi czekających na kolejne (nie pierwsze i drugie) dziecko z zaufaniem i radością. I ta postawa jest im tak obca, że z reguly, kiedy ją bez ataku a z radością zwerbalizuje, to zostaje im tylko opad szczęki. Nie trzeba pyskować.
Chodziło mi o to,że rodzice są odpowiedzialni za to w jakie "narzędzia" dzieci wyposażą,a nie za to co dzieci z tymi "narzedziami" zrobią.
Jak ktoś bedzie miał te "narzędzia" marne to o wiele wiecej wysiłku bedzie musiał włożyć aby sobie życie "wyrzeźbić". I nie myślę tutaj o pieniądzach,szkołach,korepetycjach itp. ale raczej o zdolności budowania relacji,postrzeganiu siebie,innych,jakimś kręgosłupie moralnym,zdolnością podejmowania i przestrzegania zasad itd.
Oczywiście za to czy coś zrobi,osiagnie czy też bedzie leżał i pachniał (albo tylko leżał) on sam ponosi odpowiedzialność.
Inna rzecz,że są takie patologie (nie piszę o normalnych rodzinach, rodzicach),że potem czlowiek idzie w życie tak pokaleczony iż nie jest w stanie nic z tym zrobić zrobić.
Czyli jest możliwe zrąbanie komuś życia.
Tak jak odpowiedzalny jest kierowca,ktory powodując wypadek sprawi,że inna osoba jest sparaliżowana,w śpiączce.
Podobnie,jeśli chodzi o psychikę-złe dzieciństwo może zniszczyć całe życie.
A na pewno ma na jego jakość ogromny wpływ.
Piszę z tel, więc tak skrótowo, ale mam nadzieję że w miarę udało mi się ująć co miałam na myśli
@Anawim - no nie rozumiemy sie
Ty caly czas piszesz od strony ludzkiej a ja patrzę jak to widac ze strony wiary.
nie rozumiem co to znaczy rozmnażać sie spontanicznie???? Matko, jakas niedouczona jestem.
zdaje mi sie ze Ty musisz miec wszystko rozłożone na czynniki pierwsze tak aby kazda czesc byla zrozumiala tak po ludzku. A tak się nie da, zdaje mi sie ze zbyt filozujesz
Natomiast nie uważam że inwestowanie w jedynaka zamiast rodzenia kolejnych dzieci i wychowywania ich na odpowiedzialnych za siebie ludzi jest czyms lepszym. Tak łatwo chcecie oddać Europę i jej wartości innym kulturom? Przecież żeby nastąpiła prosta zastępowalność pokoleń dzieci powinna być minimum trójka w rodzinie.
I nie czepiam się ludzi którzy z rozmaitych powodów nie mogą mieć więcej niż jedno\dwoje dzieci, tylko w wielu przypadkach nie chcą, bo im się wartości poprzestawiały.
No już taką mam naturę... ludzką
Spoko, nie cisnę. Lubię po prostu dokopywać się do faktycznych motywacji ludzkich. Zwykle są zdecydowanie bardziej inspirujące (lub demotywujące), niż to, co jest zawarte w słownych deklaracjach.
Od innych znajomych słyszałam (od rożnych nie od jednych) - zrealizowaliśmy nasz obowiązek i mamy parkę, żądnych dzieci więcej już nie będzie, dwóje stanowczo wystarczy itp.
Tak więc nie trzeba specjalnie pytac jak się kogoś zna trochę bardziej niż z ulicy i o dzieciach gada to zwykle to wychodzi wypowiedzianie lub nie.
Wśród tych, których czas minął jest też mierzalna (chociaż nie liczna) grupa takich, którzy deklarują żal z powodu przeszłych decyzji.
Ja jeszcze tak gwoli uzupełnienia.
Wg mnie te dobre maniery i ogłada są ważne, ale ja nie mam na myśli umiejętności jedzenia nożem i widelcem, wiedzy jaki kieliszek służy do szampana, a jaki do wina czerwonego wytrawnego, ani też tego czy dżentelmen nosi przy sobie chusteczkę.
Mnie chodzi o całkiem inne przykłady: jak uczyłam się w liceum, to w naszej humanistycznej klasie było tylko kilku chłopców i żaden nie usiadł w towarzystwie dziewczyn, jeśli krzeseł było mało w jakimś pomieszczeniu; zawsze czekali przed drzwiami aż wszystkie dziewczyny wejdą do klasy pierwsze; nie używali przy nas wulgarnych słów, to było nie do pomyślenia..., nie odpowiadali nam gburowatym tonem.
Pamiętam, jak na przerwie koledzy siedzieli w klasie i kiedy podeszłyśmy do któregoś z jakąś sprawą - to zaraz wstawał na równe nogi, bo nie będzie rozmawiał z dziewczyną na siedząco, kiedy ona przed nim stoi. To była norma i oczywistość.
Chodzi mi o takiego typu przykłady, jak np. ustępowanie miejsca starszym w tramwaju, czy życzliwość i grzeczny ton w urzędzie, w sklepie, w przychodni, w ogóle w miejscu pracy.
Zresztą, kiedyś w katolickiej prasie czytałam, że savoir-vivre wyrósł na bazie kultury chrześcijańskiej, jako katolicki sposób regulowania relacji międzyludzkich. Taka chrześcijańska grzeczność po prostu, mająca swój początek w miłości bliźniego, we wrażliwości na drugą osobę.
Popatrzcie, że TYLKO w naszej kulturze kobieta była wyniesiona tak wysoko, była damą, której (jak to mnie uczono w liceum) średniowieczni rycerze całowali z czcią rąbek jej szaty. Tylko w chrześcijaństwie takie rzeczy...
Szkoda to zatracać nie ucząc chłopców dobrych manier i szacunku dla kobiety.
Jestem przekonana, że kobiety dobrze i z szacunkiem traktowane przez mężczyzn będą automatycznie milsze i bardziej kobiece wobec nich. I będą się starały tego szacunku nie utracić.
No i jestem też przekonana, że dobrze i z szacunkiem traktowane kobiety, mające kulturalnych i dojrzałych mężów z większą chęcią pomyślą o kilkorgu dzieciach, zamiast o jednym.
Zresztą ... mówcie sobie co chcecie, ja mojego jedynego syna, którego Pan Bóg nam dał, zamierzam wychować DLA PRZYSZŁEJ ŻONY i to tak, żebym wreszcie mogła zobaczyć spełnioną, szczęśliwą i kwitnącą kobietę u boku odpowiedzialnego mężczyzny-przyjaciela, bo zbyt dużo w życiu widziałam takich sobie mężczyzn i zgaszonych, smutnych żon.
Modlę się, żeby mi się to wychowanie udało. Zwłaszcza Matkę Najświętszą proszę o tę pomoc.
I uważam, że matki mogą bardzo dużo zrobić w zakresie wychowania synów właśnie. Mój mąż spełnia swoje ojcowskie zadania, wychowuje naszego syna po męsku, bierze go na treningi, na polowania, uczy ciężkiej pracy, a ja mam za zadanie uwrażliwić go na drugiego człowieka a zwłaszcza nauczyć go dobrego traktowania dziewczyn i kobiet.
I służby. Tak, macie rację - służby drugiemu.
Ja tak pojmuję dobre maniery i ogładę.