Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Aborcja - czyli od Annasza do Kajfasza
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
natomiast zakładanie ze skrajne wczesniactwo i zaawansowany wiek to czas na umieranie to skreślenie tych osób na starcie - to przykre potraktować babcie czy dziadka na zasadzie ze ty tok masz tylko czas na umieranie
moge napisać bo takie jest u mnie w rodzinie doświadczenie w zaawansowanym wieku mozna cieszyć sie życiem i nie zakładać Ze jedyne co zostało to czekać na smierć
Pomoc Państwa? Oczywiście. Mieszkanie na II piętrze, w starej kamienicy bez windy, dla mamy z 12 letnim synem z mpd na wózku...
Walka o alimenty, biurokracja.
Przyznam szczerze, że obraz tych najciężej doswiadczonych rodzin, mam do dziś przed oczami i pamiętam, że czesto z ulgą wychodziłam z tamtych domow.
Zespół Downa to przy wielu schorzeniach to niemal sielanka.
Ola najprawdopodobniej była głęboko niedotleniona okoloporodowo-95% przypadków MPD. Tego żadne badania nie pokażą.
Wszystkie stowarzyszenia prolife, całe rzesze wolontariuszy mogą sobie robić wiele aż do urobienia się po kokardą, jeśli nie będzie rozwiązań systemowych, systemowego wsparcia od Gdańska po Zakopane, we wszystkich pipidówkach to guzik to da.
Do rodziców Oli i podobnych osób chciałbym docierać z przesłaniem, że ich praca jest cenna i jednocześnie, że mogą i powinni prosić o pomoc. Wiele razy o nią proszę. W domu w Kościele, tu na forum. I batdzo dużo otrzymuję tej pomocy. Jeśli nie proszę, to jak ktoś ma się domyślić, że jej potrzebuję. Przecież "tak świetnie sobie radzę". I prosić ludzi, a nie instytucje. Ew. ludzi w instytucjach, ale jako ludzi. Nie wiem czy jasno piszę, ale próbuję opisać to co czuję.
https://oko.press/bezocze-mozg-poza-czaszka-zarosniecie-przelyku-brzydkie-dzieci-wadami-wrodzonym/
Znasz problem od drugiej strony wiec wiesz, że rodzice w podobnej sytuacji niechętnie proszą o pomoc, bo w naszym kraju trzeba znieść wiele upokorzeń, przechodząc wiele etapów batalii o jakiekolwiek grosze.
Nie ma specjalistycznych placówek, nie ma sierocincow dla głęboko uszkodzonych dzueci. A te co są to.... cóż, dramat.
I często nawet nie chodzi o same dzieci, bo w wieku wypadkach (tak, zabrzmi to okrutnie) niewiele można zrobić by poprawić ich stan-ale o pozostałych członków. By nie oszaleli ze zmęczenia, bezradności, rozpaczy.
Echhh
Długo by pisac
I chyba jako katolików boli bardzo ich to, że żaden duchowny nie "dostrzegl" ani ich ani Oli
O innych miejscach piszą: nikt nam nie zaproponował.
Znamy na forum dziesiątki sytuacji trudnych w rodzinach.
Za każdym razem ktoś pisze: Można Wam/Tobie jakoś pomóc?
Wiem, chciałoby się by otwartości było więcej. I wychodzenia z pomocą bez proszenia, bo czasem ciężar człowieka przerasta.
Natomiast ws. ustawy chodzi jednak o państwową, urzędową zgodę na śmierć. Nie chcę tej zgody.
Pamiętam 1993 rok. Liczba aborcji spadła nie tylko w statystyce. I świadomość społeczna zmieniła się. I chciałbym kolejnego kroku na tej drodze.
Pis mial duzo czasu by poprawic syatemowa pomoc dla niepelnosprawnych. A tak to wyglada na to ze kobiety maja todzic ciezko niepelnosprawne dzieci, a pozniej same sobie radzic...Obludne to wszystko. I dlaczego ratowac tylko dzieci ciezko uszkodzone genetycznie a te z gwaltu majace szanse na zdrowe zycie w innych rodzinach mozna zabijac? Jeden wielki fałsz.
Piszę to licząc sie z tym że go podzielę. Jednak widzę jeden problem poruszając ten temat w dyskisji o aborcji.
Każdy rodzic, zawsze walczy o dziecko na początku, liczy na lekarzy, rehabilitacje, cud i mocno wierzy że bedzie dobrze. Potem różnie bywa ale nigdy nie wiadomo co bedzie bo pewnych rzeczy nie da się przewidzieć.
Rodzice Oli napewno też walczyli i liczyli że się udajej pomóc, teraz są zmęczeni i potrzebują pomocy ale czemu ma służyc taki opis w dyskusji o aborcji? Czy przypadkiem nie przestraszeniu matki która w ciąży słyszy złą diagnozę?
Mam bardzo chore dziecko i wiem co to znaczy. Koszty powalają sprzęty do rehabilitacji są tak drogie, myśle że gdyby nie to że kupujemy, dostajemy używane to w wypadku konieczności kupna nowych to już byśmy mieli za ich równowartośc nowy dobry samochód. A na samą rehabilitacje wydajemy 1200miesięcznie. Nie licze leków, suplementów, wizyt lekarskich itp.
Znam uczucie samotności, niezrozumienia, niewyspania, permanętnego przemęczenia, poczucia beznadziejności, nie ma dnia żebym nie myślała co bedzie dalej.
Przez rok trójka dzieci była bez mamy byłam z jednym w szpitalu, o córce więcej wiedziały babcie i niania niż ja, nie widziałam jak zaczyna chodzić, nie słyszałam jak mówi pierwsze mama, a jak tata wychodził z domu to nie chciała ze mną zostawać.
Starsze dzieci przerzucane były ze świelicy do babci, niani, było tak że zaaferowani krytycznym stanem dziecka zapomnieliśmy 7latki odebrac ze szkoły do 17.30.
Ale w tym wszystkim najgorszy był jest strach o dziecko, jak trzymam syna w czasie 20minutowego ataku padaczki i nie mogę nic tylko być z nim.
Nie wiem jak przetrwaliśmy te lata, diagnozy jedna za drugą które były śmiertelne, lekarzy którzy nie wierzyli że przeżyje. Teraz mówią że to cud że jest w takim stanie, pomimo że nie chodzi i nie mówi. Cud był i jest Bóg nas prowadzi i daje siłe, ale to my syna klepaliśmy godzinami gdy płuca zalewały sie wodą, i leki nie działały, uczyliśmy go kaszleć i połykać, siadać i cieszyliśmy sie z każdej kupy bo nawet ze zrobieniem miał problem. Przez 4 lata codziennie od poniedziałku do pt jeździłam na rehabilitacje i na korytarzu słuchałam jak moje dziecko płacze w czasie ćwiczeń. A w tym czasie reszte dzieci upychałam po placówkach albo z kim popadnie.
To rodzeństwo musi w przedszkolu i szkole opowiadac czemu ich brat jest taki, muszą czekac aż bedę miała chwile i nie bedę potrzebna ich bratu, muszą sie liczyć z tym że nasze plany zawsze mogą ulec zmianie, że niegy razem całą rodziną nie robimy tego co dla innych jest naturalne np wyjście na łyżwy, czy na wierze kościła by razem podziwiać widok.
Mimo to kochają go ogromnie i akceptują go w pełni.
To ja sie mierzyłam z ignorancją lekarzy którzy w dupie mieli moje uwagi i traktowali jak głupią gęś a nie kogoś godnego rozmowy.
Sami musimy znajdywac sposoby leczenia syna bo nikt nie jest zainteresowany żeby zrobic cokolwiek więcej niz przewidują procedury dla danej jednostki chorobowej.
Gdybym to wszystko opisała, podając wadę mojego syna i pisząc że każdy ma prawo wyboru bo życie z takim dzieckiem jest właśnie takie, zepewne matka która słysząc tę diagnozę w ciąży przerażona tym co nas spotkał stwierdziłaby że nie podoła i usunęłaby.
A ja wiem jedno było i jest strasznie ciężko ale nawt ułamka sekundy bym się nie zastanawiała gdybym jeszcze raz stanęła na początku tej drogi. Bo warto, matka musi być przy dziecku i o nie walczyć, to nie jest sprawiedliwe że niektórzy tak mają ciężko ale nikt nie obiecywał że bedzie lekko.
Bo możliwie że mam mylny obraz ale wygląda to tak że diagnozowane są wady anatomiczne które modą być leczone typu wady serca takie które upośledzają ale da się życ typu brak palców , i te śmierelne typu brak płuc albo mózgu, oraz wady genetyczne letalne oraz oraz wady geneteyczne które umożliwiają życie typu ZD lub ZTurnera.
Ile z tych zdiagnozowanych w czasie życia prenatalnego chorób niesie za sobą ryzyko cięzkiego niedorozwoju i upośledzenia do dorosłości?
Czy poruszanie tematu trudej sytuacji rodzin z dorosłymi chorymi dziećmi w kontekście aborcji nie jest nadużyciem?