Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Gdy dorastające dzieci odchodzą od wiary
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Moje dzieci jako dorosłe, a nawet jako nastolatki świetnie się odnajdują w kontakcie z ludźmi spoza kręgu. Doskonale funkcjonują w dorosłym życiu.
Pozdrawiam Cię serdecznie.
Myślę że po prostu nie wiesz o czym piszesz. Często jest to coś w rodzaju kolonii tylko z modlitwą, niedzielną mszą świętą, rozmowami o wierze, w różnych aspektach. Rekolekcje są rozmaite, w różnych miejscach, połączone ze zwiedzaniem ciekawych miejsc, niekoniecznie związanych z wiarą, kąpielami w morzu czy w jeziorze, czy wędrówkami w górach.
Mam wrażenie że dla dziecka 10- 14 letniego nie ma różnicy w wypoczynku na rekolekcjach czy kolonii. Różnica jest w tym że mają dostęp codzienny do mszy świętej, spowiedzi, możliwości budowania swojej wiary. Nie wiem co w tym może być zniechecającego.
Nie mam doświadczenia z dziećmi tracącymi wiarę, mimo że najstarsza już dorosła a reszta wchodzi w wiek nastoletni.
---------------
Całkowity zakaz jest łatwiejszy. Nie masz gier w domu, nie musisz kontrolować dostępu. Masz to z głowy i żyjesz wygodniej!
Dlatego wolę głodówkę od diety Dąbrowskiej
A co jest cennego w zajmowaniu się ogródkiem kwiatowym? Ryje kręgosłup. Człowiek się uzależnia, bo sobie myśli, że jak teraz nie przekopie, to nie urośnie; jak nie podleje, to mu wyschnie, jak nie wyplewi, to będą chwasty
Ludzie różne rzeczy robią dla przyjemności. I właśnie o tę przyjemność w nich chodzi.
Z grami u dzieci jak z każdą inną przyjemnością - jeśli się ją ustawia jako nagrodę za coś innego, to ryje beret. I potem dziecko będzie jadło, by dostać cukierka, posprząta, by coś oglądnąć, zrobi lekcje, by wyjść się pobawić poza domem itd. Pomagają ogólne zasady, które nie wiążą przyjemności z czymś innym, np. gramy tylko w weekend 2 godziny.
Z dziećmi gdzieś do 5 roku życia trzeba wziąć wózek.
----------------
Kontakt z naturą, uspokojenie, podziw, świeże powietrze.
Nie mam metod Anieli co do swoich dzieci, ale szczerze to zazdroszczę konsekwencji i wdrażania takowych od wczesnych lat. To jest bardzo trudne; w dzisiejszym świecie o wiele łatwiej ustępować, dawać , rozpieszczać i niczego nie wymagać. O komórkach i kompach nie wspominając. Moje dzieci, jak zresztą wszystkie inne dokoła, nie mogą bez nich żyć a ja walczę z wiatrakami (jednym z takich jest mój mąż, który tez kocha gry i kompy).
Wychowuję mojego syna w środowisku skrajnie niesprzyjającym katolickiemu stylowi życia.
Jest mi trudno, ale jakoś daję radę.
Mój syn, o dziwo nie buntuje się (jeszcze), chce być bierzmowany, codziennie się modli , regularnie się spowiada, na Msze chodzi bez oporów.
O Panu Bogu i o sprawach duchowych rozmawia tak, jak każdy mocno wierzący człowiek.
W sumie nie wiem jak to się stało.
Bo wszystko wokół nas jest na nie. Wpływ środowiska okropny.
Wśród jego najbliższych przyjaciół jest ateista, syn kobiety należącej do ruchu tzw. Humanistów (taki nurt ateistycznej "religii" - ideologii, przeciwny chrześcijaństwu, bardzo prężnie rozwijający się w Skandynawii), drugi przyjaciel to muzułmanin, trzeci to buddysta, a także niepraktykująca protestancka rodzina wielodzietna, która ma dzieci z in vitro.
Mój syn, ponieważ nie ma rodzeństwa, żyje bardzo blisko ze swoimi przyjaciółmi – jest zapraszany na wyjazdy z nimi, nieraz nocuje u norweskich rodzin, często się odwiedzają, razem chodzą na zajęcia sportowe i też niestety grają na komputerze.
Nie wiem jak to się dzieje, ale na razie każdy z nich zachowuje swoje przekonania wyniesione z domu – ateista głosi hasła humanizmu, muzułmanin chodzi z rodzicami do meczetu, konsekwentnie nie je wieprzowiny i obchodzi Ramadan, a mój syn gorliwie się modli i spełnia wszystkie praktyki religijne, do których go zapraszamy.
Można powiedzieć, że mój syn żyje na co dzień Panem Bogiem.
Nieraz ogląda z nami Szustaka, w razie wątpliwości zawsze pyta czy coś jest zgodne z przykazaniami.
W dyskusjach z kolegami mówi: "moja religia mi na to nie pozwala".
Bardzo się identyfikuje z katolicyzmem.
W szkole podstawowej był jedynym katolikiem.
W gimnazjum, w jego klasie po skandalicznych zajęciach z edukacji seksualnej wszystkie nastolatki, oprócz niego, zadeklarowały, że chcą seksu jak tylko skończą 16 lat i , co ciekawe, że ... nie chcą mieć dzieci.
Mój syn był jedynym w klasie, który powiedział, że chce mieć dzieci.
Odkąd pamiętam zawsze mówił, że chce mieć wielodzietną rodzinę.
Nie wiem jak to się stało, że on się nam jeszcze nie zbuntował w kwestiach religii czy moralności.
Wcale nie jest pokorną owieczką, ma charakter i bywa krnąbrny. Zawsze jednak milknie wobec argumentu: "nie postępuj tak, bo to jest grzech".
Czasami mam wrażenie, że w tej naszej trudnej wychowawczo sytuacji zachodzi pewien paradoks: ateiści i muzułmanie niejako pomogli nam wychować dziecko w wierze, tak samo jak kiedyś pod ich wpływem my nawróciliśmy się.
Brzmi dziwnie, wiem.
Ale jakoś tak jest, że jak widzimy ten ogrom nieszczęścia i rozpasania moralnego wśród ludzi żyjących bez Boga to nam wszystkim w rodzinie odechciewa się takiego życia.
Do tego wszystkiego postawa muzułmanów też nas zaskoczyła i dała do myślenia – ich szacunek dla własnej religii, kultywowanie tradycji, przestrzeganie nakazów ... w pewnym sensie muzułmanie nas zawstydzili i dali nam dobry przykład.
Na pewno wolałabym mieć takie warunki wychowawcze, jakie ma Aniela, ale mam, jakie mam, nie ja je wybrałam, musiałam się dostosować do sytuacji, bo tak się życie ułożyło.
I w tych niełatwych warunkach wypracowałam takie metody wychowania dziecka w wierze:
1. Bardzo silna więź – to jest mój podstawowy sposób na to, by mieć wpływ na syna, większy wpływ niż środowisko, w którym wzrasta. Bardzo pomógł mi tutaj fakt, że przez długi czas nie pracowałam, zajmowałam się tylko domem i wychowywaniem syna. Ja po prostu miałam dla niego dużo czasu i mnóstwo godzin spędziliśmy na rozmowach. Udało mi się nauczyć go polskości i katolicyzmu.
Ostatnio sprawy zaczęły się układać tak, że prawdopodobnie mój syn trafi do katolickiego liceum z internatem, w Polsce.
Nie sądziłam, że to kiedykolwiek będzie możliwe ... A jednak.