Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Gdy dorastające dzieci odchodzą od wiary
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
I mówię to jako zwolenniczka JKM.
Choc nie gram w zadne z nich.
Sprawdź sobie, co się stanie, jak sobie wyznaczysz 2 godziny w weekend na takie przyjemności; może też się szlaban na amen przyda.
A problem zawsze będzie u małych dzieci w takich obszarach, bo nie potrafią odraczać gratyfikacji z łatwością. Usuwanie tego napięcia w postaci całkowitego szlabanu to wg mnie ostateczność. Normalnie to jest okazja dla dzieci, by uczyć się radzenia sobie z intensywnymi emocjami (pragnienie, oczekiwanie), a dla rodziców by uczyć się bycia konsekwentnym bez eskalowania emocji dzieci (czyli empatii po prostu).
Zresztą w świecie gier można też ustalać pewne zasady, np. kończenie gier, nawet jeśli nie są tak ciekawe lub zdają się być zbyt trudne; granie w różne gry; zakaz gier online z uzależniającym systemem gratyfikacji. Problemem, który ja dostrzegam, jest puszczanie takich rozrywek samopas; pewnie dlatego, że często rodzice kompletnie się nie orientują w tym świecie. Zatem jeśli rodzic nie chce się w to angażować, to lepiej faktycznie w ogóle nie wprowadzać w taki świat.
Moi synowie grają w jakaś jedną, na oko wydaje się ok, czas mają limitowany, z resztą wola być na dworze
Jedno z moich miłych wspomnień z dzieciństwa to jak graliśmy rodzinnie na Pegasusie w tetrisa. Mój tata, siostra i ja. I ten, co czekał na swoją kolej stał za plecami dwojga grających i szeptał: "skuś baba na dziada jak baba nie skusi to dziad babę udusi". Śmiechom i dokazywaniom nie było końca
Cechy gier, o szczególnym potencjale uzależniającym (na podstawie badań instytutu KFN prowadzonych przez Floriana Rehbeina):
przydzielanie wirtualnych nagród w zależności od ilości czasu spędzonego na graniu
przydzielanie wyjątkowo rzadkich i dla gracza szczególnie znaczących wirtualnych nagród przy zastosowaniu mechanizmu nieregularnego wzmocnienia
karanie gracza za brak regularnego brania udziału w grze (persystentny czas gry – wirtualny świat gry, w którym akcja gry toczy się nieustannie, nawet wtedy, gdy poszczególni gracze opuszczają go na pewien czas)
skomplikowany system awansowania na wyższe poziomy gry; rozwój „osobowości” danego gracza jest uwarunkowany jego wytrwałym i czasochłonnym zaangażowaniem w akcję przez wiele miesięcy;
rozbudowany i złożony świat gry; odkrywanie go i korzystanie z wszystkich możliwych opcji wymaga intensywnego, wielomiesięcznego grania;
wysoki stopień złożoności zadań, których rozwiązywanie jest możliwe jedynie w grupie zgranych uczestników mających wzajemne uzupełniające się funkcje; w ten sposób umacnia się poczucie obowiązku gracza wobec społeczności, której jest członkiem, co skutkuje zarówno jego większym wewnętrznym oporem (poczucie odpowiedzialności, wyrzuty sumienia) przed opuszczaniem pola gry, jak i narastaniem presji wywieranej przez pozostałych graczy (groźby wykluczenia z gry i zerwania kontaktów)
persystentny czas gry – wirtualny świat gry, w którym akcja gry toczy się nieustannie, nawet wtedy, gdy poszczególni gracze opuszczają go na pewien czas
Czyli akcja gry się toczy w tym wirtualnym świecie niezależnie od tego, czy gracz jest akurat zalogowany, czy nie. Jeśli gracz nie jest zalogowany, to coś, co się tam wydarza go omija.
Wspólne granie w gry komputerowe może być tak samo fajne jak rodzinne granie w planszówki. Generalnie dzieci lubią i doceniają, gdy rodzice wykazują zainteresowanie tym co je interesuje.