Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Depresja - też to słyszeliście?
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Przyszedł do mnie absolwent z przeprosinami za swoje zachowanie i ",problemy,jakie stwarzal".
Zidentyfikowalam to jako młodocianego ( 15 lat) alkoholika,jak się potem okazalo-uzaleznionego od 12 rz. Rodzice w szoku,bo przeciez nie wychodzi z domu,odwożony do szkoły i do domu,niesprawiający większych problemów, trochę wycofany, trudne relacje z mamą( ma się uczyć,nie szlajać się,być porządnym itp. ) W szkole cichy z opinią ( potwierdzona przez ppp) ucznia o nie za wysokich możliwościach intelektualnych ale raczej chętny do pracy,cichy i spokojny.
Udało się nieźle poprowadzić współpracę z rodzicami,namówić na psychoterapię,terapię rodzinną, leczenie,opiekę psychiatryczna. Generalnie pozytywnie.
Teraz sie okazuje,że to była schizofrenia A alkohol miał tłumić glosy. Dzis ten młody człowiek jest w związku małżeńskim, w remisji choroby nowotworowej,ale współmałżonek coraz trudniej znosi chorobę.
Ja to ja,ale zeby zaden z psychiatrów nie rozpoznał schizofrenii paranoidalnej? Rozpoznał lekarz onkolog zdaje się.
Trochę mną to wstrząsnęło
Dokopywanie choremu mówiąc mu, ze jego choroba to grzech, nie spowoduje ze się szybko otrząśnie, wyspowiada i wyzdrowieje.
Facet mówi ze swojego doświadczenia - problemy z depresją i niepokojem/lękiem, na które leki nie do końca pomagały, skłoniły go do szukania faktycznych przyczyn. Pozjeżdżał sobie świat, pogadał z ludźmi, poczytał i opisał 9 takich przyczyn, z których 2 mają charakter biologiczny.
Wykład jest o w zasadzie o jednej z nich: że się ciągle nie docenia problemu samotności i słabych relacji z ludźmi - co uderza w najbardziej nagradzany "biochemicznie" wytwór ewolucji człowieka - zdolność do kooperacji; w związku z czym kluczowym antydepresantem jest mała społeczność zorganizowana i współpracująca dla osiągnięcia łączących ją celów.
To ma charakter wręcz wiedzy potocznej. Problem z tym, że to mniej więcej wszyscy wiedzą, ale funkcjonujemy w maszynie społecznej, która na każdym kroku rozrywa relacje w zamian oferując własne korzyści jako drogę do samozadowolenia. A właśnie takie osoby (tak myślące, czy funkcjonujące) są najbardziej podatne na depresję.
Facet kończy wypowiedzią, że u niego zaczęło się coś zmieniać dopiero wtedy, gdy zaczął traktować swój stan, nie jako dysfunkcję, ale jako sygnał.
https://www.ted.com/talks/johann_hari_this_could_be_why_you_re_depressed_and_anxious?utm_campaign=tedspread&utm_medium=referral&utm_source=tedcomshare
https://www.polityka.pl/jamyoni/1535883,1,nie-boj-sie-zwolnic-i-zawrocic.read
Ogólnie wyścig szczurów i porównywanie się napędza wszystkie choroby. Mnie przekonuje trend rodzina slow.❤️ Chociaż książka jeszcze nie wpadła w moje ręce.
No chyba że odnosi się to wszystko do naprawdę łagodnej formy depresji czy po prostu obniżenia nastroju, niewłaściwie diagnozowanego jako depresja. Wtedy OK, zgadzam się, każdy czasem bywa smutny.
W tekście m.in.
[...] depresja wyewoluowała jako rytualna forma zachowania w obliczu porażki społecznej. Produkt depresji – tymczasowa psychologiczna niemoc, sygnalizuje uległość względem zwycięzcy konfrontacji. Choć osobnik traci status w hierarchii, to wychodzi z konfrontacji bez uszczerbku na zdrowiu.
Depresja to nieświadomy, niepodlegający wolicjonalnej kontroli program, ułatwiający zaakceptowanie porażki w rytualny sposób, a następnie oswojenie się z obniżeniem społecznej rangi. Zły nastrój sprzyja refleksji i wprowadzeniu stosownych korekt do obranego przez siebie kursu życiowego.
Antydepresanty pomagają wytrwać w wyścigu szczurów. Dzięki nim pacjenci znajdują w sobie siłę, żeby, jak to trafnie ujął Nigel Marsh (autor książek, coach, marketingowiec), spędzać życie w pracy, której nie znoszą, by móc kupić rzeczy, których nie potrzebują, żeby zrobić wrażenie na ludziach, których nie lubią.
Zupełnie nietrafione, jak dla mnie.
Znane mi przypadki depresji wiążą się z wielkim cierpieniem, które pociąga za sobą nieraz inne problemy zdrowotne. Człowiek w depresji nie jest w stanie "wprowadzić stosownych korekt do obranego przez siebie kursu życiowego", bo często nie jest w stanie nawet w stać z łóżka. I bierze antydepresanty nie po to, żeby "spędzać życie w pracy, której nie znosi, by móc kupić rzeczy, których nie potrzebuje, żeby zrobić wrażenie na ludziach, których nie lubi" tylko żeby po prostu żyć.
No i nie zrozumiałam, w jaki sposób eksperyment z podłączeniem mózgu do elektrod dowodzi "istnienia modułu depresji ukształtowanego w czasach, kiedy ludzie żyli w małych grupach, liczących pomiędzy 20 a 150 osób".
https://www.hellozdrowie.pl/czlowiek-aby-sie-rozwijac-potrzebuje-wyzwan-adekwatnych-do-wieku/
Bo tutaj chodzi o bagatelizowanie objawów czy raczej ignorowanie sygnałów, które daje organizm na długo przed tym nim się rozwinie kliniczna depresja.
Ja to odniosę przewrotnie do przemęczenia matki wielodzietnej, która ignoruje sygnały wysyłane przez ciało i prze dalej więcej lepiej.
Tylko chodzi o zadbanie o siebie , postawę miłuj bliźniego swego jak siebie samego, czyli nie tylko mąż i dzieci ale potrzeby matki.
Matka nie musi, lepić pierogów może podać makaron z serem, nie musi wozić dzieci na zajęcia dodatkowe, nie musi prasować i nie musi mieć porządku w każdym kącie i nadal jest super matką.
Ale trudno sobie to poprzestawiać w głowie, że dbanie o siebie , swój komfort i prawo do odpoczynku jest tak samo ważne jak zdrowe żywienie dzieci czy wizyta u ortodonty.
Proszę, nie przekręcaj!
Teoria dezintegracji pozytywnej Kazimierza Dąbrowskiego jest mi znana od wielu lat. Książeczka "Trud Istnienia" wydana została chyba jeszcze w latach 80 tych i często do niej wracam, jest bardzo pomocna - potwierdzam że pozwala przechodzić obronną rękę przez wiele kryzysów. Poza tym jest w niej zawarta myśl chrześcijańska.
Ale żyjemy w kulturze, która mówi, że ten ból i cierpienie to są tylko mentalne granice, które możesz (musisz!) przesunąć. W sosie katolickim to się niekiedy wyraża złowieszczym: boisz się, bo za mało ufasz. Jakbyś ufała, to byś zrobiła jeszcze to i to i tamto.
To jest inna twarz konsumpcjonizmu; czerpanie satysfakcji życiowej z porównywania się z innymi; w takiej kulturze nie ma miejsca na proste stwierdzenie: nie mam psychicznych możliwości, by to zrobić, więc tego nie robię. Ludzie się tego boją, że wtedy się rozsypią jak domek z kart, ich życie straci sens; cały czas na adrenalinowym haju.