Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Tęczowi i my
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
A jak często na rekolekcje formacyjne jeździłaś?
Od kilku lat trzymam się jak najbardziej z dala od wspólnot żywej wiary.
Nie ignorując spotkań otwartych.
Przed covidem regularnie, ale w sumie byliśmy kilka razy. Wakacje przed covidem byly jakies trudne dla nas i nie pojechaliśmy. Potem były covid owe, gdzie odwołali. W te się zapisaliśmy, ale sytuacja życiowa się zmieniła drastycznie i nie będzie nas.
Na rekolekcjach widziałam faktycznie ludzi żyjących wiarą. Ale dwutygodniowy wyjazd z mega obciazajacym programem traktuje jednak jak przeżycie religijne niż coś więcej.
Raczej "jak oni się miłują"
A teraz ogólnie to bardziej cieszą mnie wyjazdy z dziećmi np. nad morze.
W ramach rekolekcji to sobie chadzam od czasu do czasu na otwarte dni skupienia. Lubię np do OD, bo tam jest dużo modlitwy, spokoju i naucza tylko ksiądz. I nikt nie epatuje świadectwami życia.
mi osobiście odpowiada to, ze ksiądz ma w DK role poboczna. I lubię słuchać o tym, jakie rzeczy czyni w życiu innych Wszechmocny
Ludzie byli inni na rekolekcjach a po wyjściu ani pogadać, ani nic. Z drugiej strony, nie znam ich na tyle bo może być tak że mylę się w swojej ocenie.
.
Ja byłam tylko u charyzmatyków więc o DK nic nie wiem, ale może stamtąd wychodzą dobre owoce.
Ja nie wiem czy chcę i mój mąż nie wie czy chce.
Oby i wam się udało, po dłuższej relacji i z większą relacja z Panem znowu ułożyć sobie życie.
to, o czym piszesz, to mam wrażenie jeden z głównym problemów w Kościele. Ludzie zachwyceni swoją świętością (Koloryzuje) głoszą innym swoją chwałę.
Tyle modlitwy, że nie sposób było schować się przed Panem Bogiem
Najlepiej wspominam właśnie dwutygodniowe
Także ta postawa ludzi Kościoła, zgodna z zasadami światowej propagandy, czyli wrogo nastawiona do inaczej myślących, powinna mocno zastanowić osoby kochające Boga i Bliźniego.
Dla mnie liczy się najbardziej wspólne spędzanie czasu i bycie dla siebie na pierwszym miejscu, po Bogu.
Ciężko mi się jakoś do tego ustosunkować bo nie wiem, @Tomasz i Ewa moze Ty wiesz może?
Posiadając na etapie bycia w DK troje małych dzieci plus bycie w ciąży z czwartym życie było bardzo wyczerpujące i dodatkowe elementy jawiły mi się jako zbędna komplikacja. Aktywność w kościele czy parafii zawsze wtedy odbijała się na nas kosztem wspólnego czasu w małżeństwie. Bo powinniśmy byli być przede wszystkim dla siebie a nie dla reszty świata.
Zwłaszcza że żadne z nas nie pracowało w spółkach skarbu państwa i na dorobku najważniejszy był zapier...
Przy gromadzie dzieci i codziennym zapieprzu ledwo byłam w stanie wcisnąć jakiś akt strzelisty do Pana Boga. A brak realizacji zobowiązań wywoływał czasem spore poczucie winy.
Piszę z pewnego dystansu teraz, bo wiem że wiele rzeczy nam zabrakło i skupiliśmy się nie na tym co trzeba.
W życiu oprócz modlitwy i pracy potrzebna jest zabawa. Wspólna. Z mężem i dziećmi.
Zważywszy na to że mój mąż wstawał o 5:00 i wracał z pracy o 19:00, a ja cały dzień zajmowałam się domem, dziećmi, zakupami, finansami, to jeszcze dowalanie sobie kolejnymi obowiązkami zamiast wspólnym byciem razem, choćby nawet na ławce z piwkiem czy bez, na spacerze, na grzybach, na basenie było wręcz zabójstwem.
Człowiek potrzebuje relaksu i odprężenia. I zapomnienia że non stop ma obowiązki.
Czasem trzeba rozsznurować gorset. Dlatego np dziś wybieram saunę z masażem w knajpie obok. Z mężem jeśli zechce mi towarzyszyć niż różaniec i aktywizowanie się w dziełach miłosierdzia. Bardziej nam to pomaga.
I owszem, bywa różnie. Ale nie widzę lepszości wspólnot nad zwykłym życiem.
Doszłam do wniosku że w wielu przypadkach jest to kwestia priorytetów. Dla kogoś ważny jest kościół i jego dzieła, dla kogoś innego zwykłe życie.
Bóg jest wszędzie ten sam.
Wszystko jak wspomniałam wcześniej zależy od tego czy mocno się stoi w prawdzie o sobie i o swoim małżeństwie. Póki tego nie ma, a często dochodzi się do tego po latach bycia razem, nie ma co wpakowywać się w jakiekolwiek wspólnoty. Bo obraz siebie łatwo sfałszować, nawet przed sobą.
Od czasu do czasu widuje kobiety z Opus Dei. Nie twierdzę że wszystkie, ale sporo z nich zachowują się jakby miały założony gorset, jakby bycie sobą było przeszkodą w drodze do świętości. Jakby powtarzały wzorzec kobiety idealnej. Podobne obserwacje mam odnośnie kobiet z nurtów tradycyjnych. Oczywiście generalizuję.
Czasem wspólnota działa tak, że stwarza pewien szablon akceptowalnych zachowań i cech osobowości.
Podobne rzeczy widziałam u baptystów i zielonoświątkowców.
Może dlatego, że nigdy nigdzie nie pasowałam i usiłowałam się dopasować i nigdy mi to nie wychodziło, bo mam zbyt bujny temperament takie rzeczy dostrzegłam. Może też się mylę, ale nie sądzę.
Z Międzywyznaniowego Seminarium Biblijnego usunięto mnie właśnie z powodu że osobowościowo nie pasuję do ideału studentki.