Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Na ilość? Egoistyczni rodzice jedynaków vs króliki
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
W tym kontekście i formie, w jakiej M_Monia to przedstawia, to nic więcej niż miałkie propagandowe hasła. Być może z pojedynczego wpisu tak bardzo tego nie widać, ale te dyskusje tutaj ciągną się od lat.
Inna sprawa, że o polityce prorodzinnej faktycznie warto rozmawiać - tylko że to jest cały szereg zupełnie innych i głębszych tematów.
rodzic dzieci bez rozkmin ile wypada mieć
albo nie rodzic dzieci tylko zaangażować się społecznie, politycznie, samorządowo... na lepsze życie dla rodzin wielodzietnych
Pisać farmazony po internetach nic nie wnosi.
A może przeczyta to ktoś, kto teraz stoi na rozstaju w sprawie kolejnego dziecka, i coś co przeczyta, go przekona.
Może nie do wszystkich dotrze argument o demografii czy przyszłości narodu, ale może jak ktoś przeczyta, że naprawdę nie trzeba zapewniać każdemu dziecku oddzielnego pokoju i egzotycznych wakacji, to może pozwoli dojść do głosu wewnętrznemu pragnieniu o kolejnym dziecku.
Powtórzę po raz kolejny - mnóstwo znajomych w wieku 60+ (i nieznajomych, z przypadkowych rozmów gdzieś tam) mówi o tym, że żałują, że nie zdecydowali się na więcej dzieci.
I mówią o tym sami z siebie, nie pytani wprost o jakieś podsumowanie, po prostu jak rozmowa schodzi na tematy ogólnożyciowe. Czyli jest to dla nich ważne.
Więc skoro @M_Monia pisze o dzietności, to w sumie dobrze, bo może uchronić kogoś przed popełnienie błędu życiowego, którego na stare lata będzie żałował.
Poza tym były różne badania na temat, czego ludzie żałują o schyłku życia. Nie zalinkuję, bo nie zapisałam. I zgadnijcie, co było w pierwszej piątce?
Nie wiedzą, jak by ich życie wyglądało, ale jak byli młodzi i podejmowali decyzję, to szacowali przyszłe życie w wersji A i wersji B.
A potem w miarę upływu lat porównywali swoje życie i życie bardziej dzietnych krewnych i znajomych.
I chyba te różnice nie były aż tak znaczne, a może wartości, które za młodu ocenili bardziej, w ostatecznym rozrachunku okazały się nie tak istotne.
To jest temat silnie emocjonalny, a przez to zapadający w pamięć.
Ale ja myślę, że taki osąd ważności tych powodów (że kiedyś były ważne, teraz widać, że nie są), to nie jest tylko jakieś idealizowanie przeszłości, wybiórcza pamięć, tylko wynik jednak doświadczeń życiowych własnych i osób z otoczenia.
Im się przewartościowało po latach, więc może powinniśmy jakąś mądrość z tego wyciągnąć. I zanim zrezygnujemy z dzieci na rzecz czegoś, jeszcze raz przemyśleć, czy naprawdę warto.
I czy naprawdę chcemy za lat kilkadziesiąt stanąć w tym samym miejscu, z tym samym żalem.
A wszyscy akurat kwestię dzieci wybrali jako żal do obwiniania?
Przecież można i na wybór małżonka narzekać, pracy, ścieżki zawodowej, niepójście za pasją, dużo rzeczy. A jednak to o dzieciach mówią.
I właśnie ci starzy żałujący widzą, że inni jakoś dali radę. Oni już to wiedzą. Może wtedy zabrakło im odwagi, a nikt im nie powiedział - dacie radę, dzieci szybko rosną, etap pieluch to etap przejściowy. Dlatego my o tym mówmy innym teraz.
Mi też ciężko było przy dwójce i trójce maluchów poniżej 4 lat. Ale dałam radę, tzn. daliśmy radę ja i mąż. A potem się ogarnęłam organizacyjnie, wymyśliłam system na góry prania, system na to, system na tamto i kolejne dzieci to już było dużo lżej.
Koleżanki rodzice od jej maleńkości kupili za ciężko zarobione pieniądze segment do pokoju, gdzieś zdobyty po znajomości. I trzymali go w piwnicy dla niej, jak dorośnie. I latami blokowali sobie malutką piwnicę w bloku tymi pakunkami. Oczywiście jak ona dorosła i poszła na swoje, to kupiła sobie nowe ładne meble.
Ale wielu ludzi myśli w ten sposób. Mamy dom i mieszanie po babci, więc nie możemy mieć więcej niż dwoje. Teraz mieszkania zastąpiła edukacja. Mamy możliwości zapewnić drogie studia tylko jednemu, więc nie decydujemy się na kolejne. I stawiają to wyżej, niż korzyści płynące z rodzeństwa w dzieciństwie i w życiu dorosłym. A to jest tak samo, jak z tym peerelowskim segmentem.
Masz na myśli pocieszyć?
Ja osobiście nie słyszałam od nikogo na żywo.
Inne żale słyszałam w najbliższym otoczeniu ale to była forma uzalania się nad sobą bo nic nie stało na przeszkodzie żeby przestać żyć z alkoholikiem albo pojechać sobie na wymarzoną podróż.
Każdy z nas opiera się na swoich własnych obserwacjach. @Asiao ; nie słyszała na żywo, żeby ktoś żałował małej liczby dzieci. @hipolit w innym wątku nie spotkała się z ludźmi, którzy wchodzą w związki z nastawieniem na tymczasowość i zakłada, że wszyscy traktują to poważnie, co nie jest prawdą.
Ja z kolei często spotykam się z tym żalem za nieurodzonymi dziećmi, aczkolwiek nie zakładam, że wszyscy małodzietni na stare lata żałują tego. Jednakże jest tego tak dużo, że daje do myślenia.
I ja nie mówię - rozmnażajcie się teraz na potęgę, bo na stare lata będzie żałować. Nie. Ja mówię, zastanówcie się jeszcze raz, nad decyzjami, nad motywami, nad wartościami w życiu, ich hierarchią.
A często jest tak, że ludzie nie wracają już do raz podjętych decyzji, w różnych ważnych kwestiach. Bo nie chcą raz jeszcze przechodzić przez proces decyzyjny. A każdą decyzję trzeba raz na jakiś czas przeanalizować. Czy powody jej podjęcia były słuszne, czy są nadal aktualne, czy decyzja mi służy, czy przynosi oczekiwane skutki, czy idzie w dobrym kierunku.
A decyzja o liczbie dzieci, to dosyć trudna emocjonalnie decyzja i trzeba przysiąść i włożyć w to wysiłek, analizować. I ludzie nie chcą do tego wracać. Już raz zdecydowane i koniec, nie myślimy o tym, idziemy dalej.
Szczerze mówiąc gdybym miała podjąć sama decyzję o każdym kolejnym dziecku, że oto teraz jestem gotowa to raczej skończyło by się na jednym
Szczerze podziwiam branie na siebie ciężaru tej decyzji.