Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Mama piątki
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Lepsza, gorszA, co kto lubi, co komu pasuje.
Z moimi, to zależy z którymi!
A argument jak najbardziej merytoryczny, skoro przez tyle stron ubolewasz nad losem tej osoby i oskarżasz innych, że nie są wystarczająco wyrozumiali i serdeczni. Skoro współczujesz, to pomóż. Klepanie postów na forum jeszcze nikomu nie pomogło. Tobie zresztą też. Od wielu miesięcy zastanawiam się, jak Ty godzisz macierzyństwo z pisaniem od rana do wieczora.
Wymagania są w stosunku do rodziców kosmiczne. Dziecko przyprowadź zaprowadź, zapewnij języki, konie i fortepian, ma być cicho, dobrze wychowane, bez depresji, uzależnienia od smartfona, sprawne fizycznie, ale nie grać w piłkę pod blokiem
Nie ma miejsca w przestrzeni publicznej na dzieci, wózki, ruch itd. Od małych metraż mieszkań zaczynając, na szalonych kierowcach autobusów kończąc. Jakby było lepiej, mielibyśmy więcej dzieci w Polsce
To jest problem kryzysu wartości. Centrum wszechświata stał się sprawny dorosły człowiek, a nie rodzina. Indywidua nie budują społeczeństwa, przykro mi.
Nawet tu wybrzmiewa - jak się dziecko nie umie zachować to wina rodziców. Jak się dwulatek nie umie zachować to i dziesięciolatek nie będzie umiał...
Serio? - takie opinie wygłaszają ludzie, którzy mają dzieci?
Dzieci mają dni lepsze, gorsze i fatalne. Bardzo mądry i dobrze wychowany sześciolatek może mieć nagłą zapaść psychiczną - imprezy rodzinne sprzyjają takim akcjom, bo jest to wyrwanie dziecka z codziennej rutyny. I dzieciak strzela focha, chce ziemniaka a potem jednak nie chce, chce iść do domu, marudzi. Mózg dziecka się rozwija tak dynamicznie, że dochodzi do wyładowania. Dwulatek cudowny w obsłudze w warunkach domowych, przestymulowany rodzinną wycieczką organizuje klasyczna scenę w restauracji.
W żaden sposób nie świadczy to o rodzicach ani o nim samym. Komentarze typu - to dziecko tak się zachowuje bo rodzice popełniają masę błędów wychowawczych są okrutnie krzywdzące.
Dziecko wychowują rodzice. To oni uczą dziecko jak należy sie zachować, co mu wolno, a co jest niakceptowalne. 5 czy 10 latek to nie małe dziecko, które nie jest w stanie zrozumieć, ze swoim zachowaniem przeszkadza innym. Skoro więc przeszkadza, to znaczy, że tak został wychowany, że mu wolno nie liczyć się z innymi
Idziesz do koleżanki na kawę i nie porozmawiasz jak dwoje dorosłych ludzi bo ona ciągle reaguje na zaczepki kilkulatka ..jakby powiedzenie temu dziecku że "mama teraz rozmawia i zeby nie przeszkadzalo" miało mu zrobić traumę odrzucenia na całe życie.
Masz jakieś metody na powstrzymanie płaczącego dwulatka?
Albo jak nie pozwolić siedmiolatkowi zmienić zdania odnośnie konsumpcji ziemniaka?
W mojej rodzinie jest ogólne przekonanie o tym, że rodzina, najbliżsi to otoczenie, w którym dziecko uczy się być wśród ludzi. Uczy się - a więc czasem coś się nie uda. Wszyscy mamy dzieci, a więc wiemy, że dziecko się raz zachowa w porządku a na drugi dzień - nie.
Dobrze mieć taką rodzinę.
I wśród ludzi, z którymi się spotykam jest to oczywiste, rodzice dbaja o to, by dzieci nie przeszkadzały. Moze mamy wszyscy tak wyjątkowe dzieci, które szybko wiedzą jak się zachować na spotkaniach? A moze to właśnie efekt od małego wychowawania do ludzi? W każdym razie nikt nie ma problemu z 3 latkiem i wyżej, że się źle zachowuje.
Siedmiolatek nie chce, to nie je.
Zwykła rzecz.
Komentowanie, że dziecko takie niewychowane i wszystkim przeszkodziło - nie.
Bo trudno mi sobie wyobrazić.
Dla mnie to już zdecydowanie za duże dziecko było na takie zachowanie.
Ja w takiej sytuacji bym powiedziała, ze tak nie może się zachowywać, że przeszkadza innym. Jakby to nie pomogło, to bym wyszła i tam poza ludźmi porozmawiała ponownie o właściwym zachowywaniu się.
Ja wiem,że każdy tu ma dzieci z różnymi potrzebami, temperamentem i trudnościami ale to nie oznacza,że mówienie o o zwyklych faktach jest zamachem na Wasze rodzicielstwo, krytyka i nierozumieniem sytuacji.
Dzieci są nauczone, że jak tylko pojawiają się w zasięgu wzroku dorosłego to są nieustannie na ich radarze, jak czegoś chcą, to dorosły od razu przerywa swoje czynności i skupia się na dziecku. Nie mówimy o rozdrażnionym, głodnym, przestumulwoanym maluchu. Mówimy o dzieciach np minimum 7 letnich, które nie znaja słowa nie, poczekaj, teraz rozmawiam z panią , nie szarp mojej torebki i zostaw ten telefon.
Swoje dorosłych nie może zamienić słowa, bo dziecko wisi na matce, szarpie ja i krzyczy,domaga się czegoś. Wola ",idziemy już". A rodzice bezwolnie spełnia zachcianki dziecka
W grupie jest podobnie. 30tka indywidualistów i każdy przyzwyczajony,że zawsze osiąga to,co chce a potrzeby kolegi są nieistotne
I naprawdę to widać, nawet jak ten "wychowywany" dzieciak ma jakiś totalny zjazd i odpał a rodzic faktycznie w danej chwili jest na granicy obłędu
@Skatarzyna Oczywiście. Ja myślałam głównie, o jednej osobie, którą znam.