Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Rozeznawanie woli Bożej w kwestii liczby potomstwa
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
To teraz trzeba by udowodnić, że permanentne współżycie wyłącznie w okresie niepłodnym, ma na celu przekazanie życia. To trochę tak, jakby powiedzieć, że ktoś, kto przed prowadzeniem samochodu, wypija ćwierć litra wódki, ma na celu bezpieczne dotarcie do miejsca przeznaczenia. Owszem, może mu się udać, ale że to właśnie ma na celu. Kto by to pomyślał?!
Wg Ciebie współżyjąc po menopauzie popełnia się każdorazowo grzech lekki?
Swoją drogą, wyciągasz wszystkie wnioski z nauki św. Tomasza, które on wyciągał? Właśnie ze względu na skutki grzechu pierworodnego przyjemność seksualna jest postrzegana jako zaciemniająca rozum. Stąd też Tomaszowa argumentacja, by nie współżyć w dni świąteczne, lecz oddawać chwałę Bogu. Tradycyjnie też zakazane było współżycie na 3 dni przed przyjęciem Ciała Pańskiego tudzież w Wielkim Poście. Jeszcze nie spotkałem tradycjonalisty, który by tutaj brał sobie do serca przekonanie o osłabionej ludzkiej naturze w dziedzinie współżycia.
Oczywiście można się tym nie przejmować. U św. Tomasza jest fajny passus o tym, dlaczego trędowatych dopuszcza się do małżeństwa. Mniej więcej w ten deseń, że lepiej urodzić się trędowatym niż wcale.
Jestem ciekawa czy chec na kolejne dziecko kiedys mija definitywnie? Przeraza mnie ciaza jako zbior wszelkich mozliwych przypadłosci gastrycznych ale po kilkunastu/kilkudziesieciu miesiacach tam w glowie gdzies z tylu budzi sie tesknota za kolejnym malenstwem (egoizm czy hormony?)
Pracowalam z ludzmi w podeszlym wieku i o ile jeszcze rodzice jedynakow zalowali ze nie mieli wiecej dzieci to rodzice dwojga czy trojga nigdy. Z reguly jak napisala @jukaa zalowali jakosci relacji nie ilosci dzieci.
a jesli umiera samotnie to czy mysli o tym ze szkoda ze ma takie relacje z dziecmi ze z nim nie sa czy zaluje ze ich wiecej nie splodzil?
Moja babcia miała dwoje dzieci, ale doczekała takiego wieku, że miała też wnuki, prawnuki, żony i mężów dzieci i wnuków.
Była dobra, kochająca osobą i kiedy była śmiertelnie chora,nie było problemu, by stale ktoś przy niej czuwal.
Ja nie akceptuję jednostronnego przenoszenia pewnych wzorców z przeszłości i traktowanie ich dogmatycznie, z drugiej strony nieświadome przyjmowanie współczesnych wzorców, co razem daje niezbyt fortunną mieszankę.
Otóż przed wiekami status społeczny dzieci był bardzo niski; ludzie w tym temacie byli do bólu pragmatyczni. Więcej była warta krowa (co to mogła mlekiem wykarmić kilkoro dzieci), niż kolejny dzieciak. Nie płakano nad poronionymi płodami (oczywiście oprócz ludzi niepłodnych). Połowa dzieciaków po prostu umierała. Nikt nie zajmował się terapią autystyków czy dzieci z porażeniem mózgowym. Czy historie z tego wątku o oddawaniu najmłodszego dzieciaka do wujków.
Nie istniało coś takiego jak wychowanie!!! To jest nawet stosunkowo nowe słowo. Dawniej dzieci trzeba było odchować, tj. wykarmić i ubrać. Wychowanie to jest pojęcie, które przyszło wraz z edukacją szkolną.
Dziś jest totalnie inna kultura. Traktujemy dzieci po partnersku, tj. jak ludzi równych nam. Nie chodzi mi o metodę wychowawczą, ale o wartość w naszych oczach. Czujemy się odpowiedzialni za poronienia, śmierci noworodków, alergię na mleko, znajomość języków, dysleksję, krzywy kręgosłup, wyniki w szkole itd. Nie mówię nawet o całym praniu mózgów związanym z kwestiami zapewnienia komfortu psychicznego, traumami z dzieciństwa.
I teraz są ludzie, którzy łapią w tym balans: są wyjątkowo sprawni i potrafią pogodzić wysokie wymagania w kwestii wychowania z dużą liczbą dzieci; nie są tak sprawni, ale dzieci nie były wymagające; nie są tak sprawni, ale udało im się zmienić sposób myślenia i wyzwolić ze schematów naszej kultury i, jak napisałaś, odpuścić sobie.
Ale nie ma co się łudzić, większość ludzi nie potrafi ot tak wyjść poza to, jak zostali uformowani. W swoim sumieniu uznają, że są zobowiązani do takiego życia i takiego planowania. Nawet, jeśli widzą już ograniczenia i chcieliby inaczej, to nim pójdzie za tym sprawność uczuć, droga długa.
I żeby jeszcze raz wyartykułować mój pogląd: uznaję, że obie strony mają swoje racje, które mieszą się w granicach "rozumności". To są decyzje w warunkach niepewności, nie idzie określić, czyj wybór jest obiektywnie lepszy.
Otóż przed wiekami status społeczny dzieci był bardzo niski; ludzie w tym temacie byli do bólu pragmatyczi
-----------------------------
Wcale nie takie przed wiekami tylko moja 92 letnia babcia wiele razy opowiadała że 3letnie dziecko to było już odchowane" i zostawione w chałupie z 4letnia siostrą i samemu szło się w pole.
Kobiety które nie miały już co do garnka włożyć skaly ze stołu na brzuch ciążowy i tak oto domowym sposobem ciąży się pozbywały. Zdarzało się że i przy okazji własnego życia.
domyślam się, że jesteś w miarę elastyczna (w miarę charakteru
Raczej młodzi ludzie, decydujący się na dzieci ,rzadko widzą siebie jako zniedołężniałych staruszków wymagających opieki, a dzieci jako swoich opiekunów...
z tą miłością, to jest ciekawie. Ostatnio czytałem Dunbara o miłości i zdradzie: cytuje badania, które pokazują (społeczeństwa Wschodu), że aranżowane małżeństwa są trwalsze i szczęśliwsze. Wybiera się pragmatycznie, a natura załatwia resztę.
Myślę, że w kwestii dzieci działa podobny mechanizm. Przez wieki dzieci były traktowane przedmiotowo i nie wiem, czy to było z negatywnym skutkiem dla ich rozwoju, w tym rozwoju emocjonalnego. Coraz bardziej zaczynam podejrzewać, że to są po prostu samospełniające się proroctwa naszych czasów. Zabawa rozbija się o rozjazd pomiędzy tym, co uważamy, że powinno być, a tym co jest. Gdybyś chłopowi sprzed 150 lat zaczęła perorować, że jego rodzice powinni go kochać bezwarunkowo i okazywać mu miłość, a byłby szczęśliwy jako dorosły... pewnie nawet nie byłby w stanie zwizualizować tego, co mówisz.
A propos 'nowości' wychowania, Św. Tomasz pisze niemal 800 lat temu w "Sumie teologicznej", przywołując Arystotelesa (umarł ponad 300 lat przed Chrystusem): "Natura bowiem zmierza nie tylko do zrodzenia potomstwa, ale także do utrzymania go i pobudzania go w dążeniu ku pełnej dojrzałości człowieka jako człowieka, polegającej na usprawnieniu się w cnotach. Toteż - według Arystotelesa — zawdzięczamy rodzicom trzy rzeczy: istnienie, wykarmienie i wychowanie. Do wychowania zaś oraz do wykształcenia dzieci są potrzebni rodzice posiadający pewne określone przymioty, których nie mogą mieć bez więzi wzajemnych zobowiązań mężczyzny i kobiety, czyli bez związku małżeńskiego"
1 matka + 1 ojciec = 2 osoby
2 pokolenie
1 dziecko = 1 osoba
Jeśli 2 przechodzi w 1, to można to nazwać redukcją o 50%, bo rozmnażaniem na pewno nie.
Nauka Kościoła jest niezmienna, ponieważ Bóg jest niezmienny. Nauka aktualna musi być więc zgodna z nauką dawną, a jeżeli nie jest, to znaczy, że nie jest nauką Kościoła.
Fakt, że niezmienna nauka Kościoła Tobie i bardzo wielu innym osobom nie odpowiada, to zupełnie inna kwestia.
Współczesne dokumenty Kościoła mówią to samo co dawne, ponieważ Bóg jest niezmienny, a zatem i nauka Kościoła jest niezmienna. Jeżeli widzisz w nich zaprzeczenie nauki Kościoła, to najwyraźniej coś musiało Ci się wydawać.
"Czy chcecie z miłością przyjąć i po katolicku wychować potomstwo, którym was Bóg obdarzy? Chcemy"
"Przyjąć" i "obdarzy". Dodawanie tu jakichś komentarzy to już interpretacja.
O ile zaludnienie ziemi jawi mi się radośnie i rajsko to zaludnienie 60mkw mieszkań w blokowisku nie jawi mi się radośnie i błogo
w odniesieniu do wychowania, nie chodziło mi o naturalną funkcję, którą realizuje każda rodzina (nieświadomie), choćby wtedy, gdy zabierała dziecko do pracy w polu. Chodziło mi o świadomy namysł nad tym, jak postępować w stosunku do dzieci, by je dobrze wychować. To jest novum, które przyszło wraz z edukacją społeczeństwa, XIX wiecznymi poradnikami itd.
A odpowiesz na pytanie z wcześniejszego postu?