Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Rozeznawanie woli Bożej w kwestii liczby potomstwa
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Jakbym miała teraz wrócić do noemowlaka to nie nienwiem...nie chce mi sie
To nie takie głupie rodzić jedno za drugim w małych odstępach
A patrząc na moje dzieci i moje życie to widzę ogromną wartość dużej rodziny i nie chciałabym mieć mniej dzieci, innego życia... No nie zamienilabym się z nikim.
Malgorzata powiedział(a):
Być może to podlega zmianie i, nawet jeśli kobieta tak nie miała, to z czasem się to zmienia. Przykładów z tego forum jest pewnie sporo.
Ale są też przypadki, gdy to nie ulega zmianie i kobieta staje okrakiem. Jedne wtedy mają ciągłe wyrzuty sumienia, że albo za mało tu, albo za mało tam. A inne znajdują jakąś równowagę między karierą poza domem i karierą w domu
Najfatalniej mają te, które poza domem i żałują, że nie mają (nie mogą już) mieć dzieci. Albo w domu i już rzygają tęczą i zazdroszczą tym poza domem.
Myślę, że słowo-klucz tutaj to wsparcie mężczyzny. Zdecydowanie podnosi chęć (czy też zmniejsza niechęć) do dzieci.
ale jedno z moich dzieci wymaga szczególnej opieki i nigdy nie będzie samodzielne. Mysl o tym że kolejne dziecko też mogloby się takie urodzic wywołuje właśnie takie mysli : "Panie Boze oszczędź mi tego bo nie wyrobię..."
Tak wiem że zaufanie Bogu u mnie szwankuje.
Sama po sobie widziałam, ze jak jest gorzej w naszych relacjach- to kolejne dziecko by mnie mega przygniotło psychicznie i to była ostatnia rzecz której pragnęłam.. A jak jest dobrze to mogę rodzic i co roku i pojawia się tęsknota za kolejnym
u mnie w rodzinie kuzyni nie chcą. A mogliby. Jedni „skończyli” na jednym inni na dwójce.
Bóg daje nam pewne zdolnosci by je realizowac, czasem dla rodziny, czasem w sluzbie innym.
Teraz pewnie znow co niektorzy sie obraza ale dla mnie takim kryterium jesli chodzi o liczbe dzieci jest tez to czy jestem w stanie poswiecic kazdemu tyle czasu, uwagi czyli zabezpieczyc ich potrzeby emocjonalne i materialne oraz moja kondycja fizyczna i psychiczna(w tym wiek). Widocznie mam ograniczone mozliwosci i talenty bo rozeznalismy z mezem ze troje bedzie odpowiednia liczbą.
ta dyskusja wraca jak bumerang
ja tylko chciałam napisać, że choć może dla niektórych to trudne do wyobrażenia, są kobiety, które nie chcą być definiowane tylko przez macierzyństwo, moja praca to bardzo ważna cześć mojej osoby i mojego ja, jestem prawnikiem i nie chcę żeby ktoś mnie uszczęśliwiał nakazując mi zostać w domu, chcę wykonywać moją pracę bo to ważna część mnie - podobnie jak ta część dotycząca bycia matką, tylko ekstremalne i trudne życiowe sytuacje mogły by zmusić mnie do porzucenia tej części mojej osoby i byłoby to dla mnie dotkliwe i przykre
mam wrażenie, że nie jestem w tym odosobniona
a po drugie jestem sobie w stanie wyobrazić, że są kobiety zupełnie inne ode mnie, które chcą być w domu i to jest ich życie i powołanie i dobrze, uważam, że powinny w takiej sytuacji robić wszystko by być w zgodzie ze sobą i w tym domu z dziećmi być oraz że dla nich przykre i dotkliwe jest to, jak sytuacja życiowa zmusza je jednak do pójścia do pracy
natomiast nie zgadzam się z wyśmiewaniem jednych przez drugich bo to absurdalne, wystarczy zrozumieć się nawzajem
Na pewno trochę inaczej wygląda to wśród mam wielo, ale mamy 1-2 dzieci, pracują, nawet gdy sytuacja materialna tego nie wymaga
nie wiem dlaczego nazywać pracę fanaberią? albo odskocznią?
dla niektórych to ważna część życia
a fanaberią i odskocznią, to są triathlony w kryzysie wieku średniego podczas, gdy w liceum nie chodziło się na wf