Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Rozeznawanie woli Bożej w kwestii liczby potomstwa
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Ale że się nie da?
Idąc tym tokiem myslenia to dzieci powinni miec tylko ci, co to im powierzchni mieszkalnej zbywa.
Szczerze? Przeraża mnie takie myślenie!
Bo stąd prosta droga do aborcji czy eutanazji...
Zresztą taka jedna publicznie przyznała się do aborcji, bo...metraż mieszkania za mały.
A jak tylko pojawi się ktoś, kto pisze o małym metrażu, ciasnocie to zaraz zarzuca mu się wygodnictwo i jest zalew postów jak to kiedyś na kupie się extra mieszkało. Albo ze sami aktualnie maja (jednak maja) większy metraż ale dzieci lubią być w „kupie”.
Wiesz...pragnienie dziecka zaczyna się w sercu jeszcze przedtem zanim sie to dziecko pocznie. Miłość do dziecka zaczyna się wpierw zanim ono zaistnieje pod sercem matki.
Chrzescijanscy małżonkowie zobowiązują się przed Bogiem przyjąc kazde dziecko jakim Bóg ich obdarzy. Bo dziecko jest DAREM. Nie wynikiem naszych kalkulacji czy nas na nie stac, czy mamy ochotę meczyc sie z jego wychowaniem, czy mamy odpowiedni metraz na głowę...
Bog powolując dziecko do istnienia doskonale wie, czego mu potrzeba. Bog sie nie myli.
Bog nie kalkuluje tak jak człowiek.
Na szczęście...
Popatrz na Świętą Rodzinę. Czy Jezus urodził się w pałacu?
Chodzenie w piżame i okres... eee szczerze nie wiem w czym problem. Jakoś to takie normalne dla nas było.
Dlatego też dla mnie po tych doswiadczeniach nie jest straszna wizja wspolnego pokoju dzieci różnych plci, gdy nie da sie inaczej.
Ja nawet gdybym miała ogromny dom i dużo pokoi to chcialabym by dzieci miały sypialnie przynajmniej po dwoje. Oni nie lubia być w pokoju sami, zawsze szukają towarzystwa, ojazji do rechotania razem. U nas dziewczyny starsze, chlopcy mlodsi wiec pewnie tak kiedys będzie taki naturalny podzial.
@mader fajnie to napisałaś. Podpisuje się.
A jednak wszyscy przeżyli. Ba niektórzy nawet sobie to chwalą.
Czyli jednak się da.
W ramach solidarnosci...
Ile dzieci mozna było wychowac w przysłowiowej jednej izbie?!
Tylko, ze dziecko traktowano w ówczas jako znak Bożego błogosławieństwa.
Nie ma prostego przełożenia, że jak każde dziecko ma osobny pokój, to wspaniale, bo teraz mu dobrze i ma takie wspaniałe warunki. A dzieci mieszkające razem w jednym pokoju to mają tak źle. Jedni zaczną coś robić, myśleć, uczyć się kombinować, inni będą całe życie czekać i płakać bez względu na warunki w domu rodzinnym. A trudności, tak teraz traktowane z pogardą, mogą dobrze ukształtować charakter. Dzieci, które mają wiele, nic nie muszą, nie zawsze w życiu dają sobie radę. One nic nie musiały, wszystko miały na wyciągnięcie ręki.
I nie mam odwagi powiedzieć im, ze marudzą a nic nie robią.
Ciasny metraż nie zawsze kształtuje dobrze charakter, tak jak nie zawsze zamknięcie w osobnym pokoju daje luz.
Kazda rodzina jest inna. Każdy człowiek dorosły, każde dziecko jest inne.
I wiesz Aniu, nie zawsze można wszystkich wsadzić do wora z napisem „nam było dobrze tak czy siak wiec i tobie tez musi”
nie musi, bo się wszyscy różnimy.
a osobny pokój, danie go dziecku nie jest równoznaczne z tym ze daje się mu się wszystko, na nic nie musi zasłużyć, zapracować, bo ma wszystko podane na tacy...
pomiedzy „ciasnota/wspólne pokoje kszałtuja dobrze charakter” a „osobny pokój to rozpieszczanie dziecka, które nic robi a jest tylko roszczeniowe” nie ma pustki.
Bo to nie jest tak ze jest albo czarne albo białe.
Nie chodzi mi o to, że jak komuś było dobrze przed laty w ciasnocie, to teraz wszystkim musi być dobrze. Ale można smędzić, że trudno, ciasno, beznadziejnie. A można samemu się otworzyć i dzieci od małego uczulać, że można coś robić - patrzeć, uczyć się, poznawać, testować, pracować, zaczynać cokolwiek robić, szukać, szukać, szukać. Jak mam mało pieniędzy i miejsca - to szukam zajęcia pod te warunki, jakie mam. Tylko przyzwyczajenie, że ktoś mi da, że ja nauczyłam/łem się tego jednego i tylko to mogę robić, to mogiła.
Ja tam wolę trudniejsze warunki dla dzieci, bo uważam, że wtedy łatwiej ciosać charakter i popychać dzieci do działania i elastyczności. Co nie znaczy, że w domu, gdzie jest sporo pomieszczeń, tego nie będzie - bo tam pracy może być tyle, że więcej nie trzeba szukać.