Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Klarcia w szpitalu.
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Czuję się po japońsku - jakotako.
Warunki mam tutaj super. To jest chyba duża różnica między Polską. Dzisiaj dostawili pacjentkę, dużo starsza ode mnie. Kilka razy dziennie wymieniają jej pościel, robią reha na łóżku., karmią.
Dla mnie nadal szukają miejsca w Domu Opieki.
W trakcie załatwiania jest łóżko na pilota, winda do wanny i podwyższenie na sedes.
Koleżanka mówiła, że AOK szuka dla mnie sanatorium w Polsce. Mowiĺam przy zgłoszeniu, że w Polsce chcę.
Mam Internet, to dużo czytam, źle się pisze, jedną ręką na telefonie.
Na razie niby nie ma ograniczeń, są organizowane festyny, tylko w komunikacji trzeba mieć maseczkę.
O tym, że będą mogli odwiedzać mnie w Pflegeheim, mogę zapomnieć.
Nie ma Internetu
Wytrzymam do czasu, kiedy uda mi się samej majty założyć i wieję. kupiłabym sobie nową kartę, ale zanim ją uruchomią, to minie ponad tydzień.
Będę książki czytała. Ech...
Niestety rano znowu upadłam, jestem w szpitalu.
Przekonałam się, że muzułmańscy uchodźcy pracują.
W naszym domu zatrudniono kilka osób, jako pomoc pielęgniarki (odp. polskiej salowej), niestety z niektórymi trudno się dogadać, bo nie znają niemieckiego.
I fatalnie się czułam, gdy młody chłopak z Afganistanu pomagał mi zdejmować i założyć majty.
Obsługi generalnie brakuje, szczególnie rano, gdy jest mycie pensjonariuszy. Dzisiaj uczestniczyłam w Mszy św. celebrowanej w Carlsbergu. Niestety na samym początku zachciało mi się siku. Zostałam posadzona na krzesło/nocnik i.. zostawiono mnie tak na ponad 30 min. Czyli, uczestniczyłan w Mszy siedząc na nocniku.
Starość jest straszna.
Ja tutaj będę tylko do czasu, aż mi ręka i noga wydobrzeją, i wracam do domu.
Na koniec października mam ambitny plan, pomóc 80 l. przyjaciółce, która ma mieć wymianę soczewki, a jej 90 l. mąż ma demencję.
Oni mają troje dzieci, ale wszystkie pracują i nie mogą pomóc. Już widzę, że nie można oddać dziadka do domu opieki, bo by tego nie przeżył. Pensjonariuszy dużo, a personelu - w dzień, na całe pietro (2 oddziały, ok. 60 pensjonariuszy) 1 pielęgniarka i 4 pomoce.
W nocy tylko 1 pomoc na piętro. Pięter jest 3.
Kończą mi się leki, A w tym domu nie ma lekarza.
Powiedziano mi, że powinien przyjechać mój, domowy. Ale on pracuje w innym landzie (60 km. stąd) i nie ma mowy, żeby przyjechał. Głównie dlatego, że ma niesamowicie dużo pacjentów i zwyczajnie nie ma czasu. Gorzej, że jego personel nie reaguje na posłany fax i nie można tam się dodzwonić. Wczoraj próbowałam 115 razy.
Z nogą jest nieco lepiej, więc nie zostaje mi nic innego, jak dowlec się do lekarza. Koleżanka może pomóc mi o tyle, że dowiezie mnie do tramwaju i dalej będę musiała radzić sobie sama. Ona nie wjedzie do Mannheim, bo nie da tam rady poruszać się autem.
To jest już starsza osoba i ma słabą orientację w obcym mieście.
Gdybym była tutaj na stałe, to miałabym lekarza z tego miasteczka.
Znam wielu mężczyzn, dla których praca nie była żadną wymówką, gdy rodzice potrzebowali pomocy.
Zresztą córka sama wymaga opieki praktycznie 24 godz./dob. A syn pomaga, ale naprawdę nie ma czasu.
Wczoraj zawiózł do mojego mieszkania lodówkę, była 0:30, musiał sam tachać ją na III P. , bo o tej porze sąsiedzi już spali. Połączył się ze mną i posługując kamerą spakowaliśmy, co potrzebuję.
Podrzuci mi to dzisiaj, albo jutro, też pewnie koło północy. W dzień nie ma wolnych przebiegów, nie ma możliwości zawiezienia mnie do lekarza - potrzebował by na to ok. 4 godziny.
Na Zachodzie łatwo nie jest. Ja obiecałam pomoc moim przyjaciołom (do tego czasu muszę mieć choćby w części sprawną rękę), bo chociaż mają troje dzieci, które wychowywali w znacznie lepszych niż ja warunkach, to też nie mogą na nie liczyć.
On ma 90 lat i demencję, ona 80 i musi mieć wymianę soczewki. Po tym, przez 2 tyg. nie będzie mogła nic robić. Ich dzieci pracują od rana do wieczora, studiujące wnuki są za granicą. Mieszkanie jest zbyt małe, żeby wynająć całodobową opiekę. Ja będę z dziadkiem spała w sypialni, żona w gościnnym pokoju. Jemu się zdarza wstać w nocy i np. nasikać na podłogę. Jej absolutnie nie będzie wolno się schylać.
Tak więc - mnie pomagają jedni, a ja pomagam innym.
Ja nie pracuję zawodowo.
Mam czas na sprawy rodzinne. Na tę część rodziny, która jest zależna ode mnie.
Tu.
W ubiegłym tygodniu odwiedziłam moją matkę staruszkę. Tylko odwiedziłam i zaraz musiałam wracać.
Na co dzień opiekuje się nią mój najstarszy brat. Mieszka blisko i nie ma małych dzieci. Ani niepełnosprawnych.
Ja mam do mamy 350km.
Nie przeskoczę.
Za to mam wygodny dom i jesli mamie będzie potrzebna opieka całodobowa bo jej stan się pogorszy, wtedy bez wahania przywieziemy ją do nas. Chyba, że wolałaby do mojej siostry.
Kto wie?
Zresztą w Niemczech, do Domu Starców trafiają osoby, w większości mające dzieci. Nie są to dzieci żyjące z socjalu, ale mocno zapracowane, nie mogące sobie pozwolić na rezygnację z pracy.
Wracając do mojej skromnej osoby - potrzebuję opieki 24/7. Nawet majtów sama nie założę. Nie umyję się samodzielnie, nie posmaruję chleba, nie ugotuję, a nawet nie pokroję mięsa na talerzu.
Pobyt w DS niemało kosztuje, rodzina musi dopłacać.
Inni pensjonariusze też są w podeszłym wieku, ale ich rzadko ktoś odwiedza. Jest też jeden mężczyzna sparaliżowany, nie wygląda na starszego ode mnie.
On ma przerąbane - widziałam odleżyny, gdy woła o pomoc, to przychodzą po godzinie, albo i później. Gdy chciałam mu pomóc, to dostałam ochrzan, bo "nie chcą odpowiadać, jak mi się coś stanie".
Takie jest życie - żebyś się nie zdziwiła Monia, jak też wyladujesz w Domu Starców.
a nie dałabyś rady schudnąć?
sam zostałem oddany do przedszkola w wieku 3 lat (wspominam to fatalnie),
potem ojciec umarł, mama musiała pracować, potem wyszła powtórnie za mąż
i do końca Jej życia byłem na każde skinienie
więc to raczej brak miłości i troski ze strony rodziców, może ich egoizm
A Twój syn jakby 4h jednego dnia nie przeznaczył na pracę ale na pomoc Tobie, to by wpadł w biedę? Wierzysz w to?!
Może mnie poślą, jak ich tutaj będę drogo kosztować.
W tym miesiącu już ok.10 tys. za szpital i DS.
Gdy wrócę do domu, dostanę pomoc do ubierania, i pieniądze na opiekę, szpital złożył wniosek o 1 stopień wyżej, to by było 560€ dodatku i wiele innych ulg, m.in. bezpłatna komunikacja. Raz w roku należy się ponad 2 tys. ekstra dodatku na opiekę.
Teraz kasa załatwia mi sanatorium w Polsce, ale będę chciała po nowym roku pojechać, bo grudzień do połowy stycznia chcę spędzić w Carlsbergu.
Dorośli wnukowie są często u babci. Ten, który został lekarzem szczególnie.