Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Odkrywca ADHD przyznaje, że to fikcyjna choroba......Upssssssssssssss
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Komentarz
zestawiany jest z SLD i Palikociarnią.... Strasznie nieudolna
manipulacja.
Edit: i sprowadzanie wszystko do tego: dziecko niekarane fizycznie = nie
wychowywane w ogole i brak jakis zasad.
-----------------------
I znowu...
Nie, że uważa inaczej niż ja, ale, że uważa, że kara fizyczna to nieudolność i porażka rodzica. Nic na to nie poradzę, że lewactwo tak właśnie myśli i nie tylko myśli, ale i działa, aby uniemożliwić stosowanie kar cielesnych rodzicom, które wcale nie sa złe.
Nie miałam zamiaru nikogo manipulować, przecież działam jawnie i otwarcie piszę.
Nie przekłamuj, przecież wytłumaczyłam, że wcale nie uważam iż "dziecko niekarane fizycznie = nie
wychowywane w ogole i brak jakis zasad." Może nie doczytałaś.
praca terapeutyczna to nie tylko metody.
Rodzic jak najbardziej może prowadzić terapię, on zna doskonale swoje dziecko.
Edit
@Karolinka dlatego piszę że wskazany acz niekonieczny.
Zbyteczne przypomnienie. Tak, moje opinie świadczą o mnie.
Tak z ciekawości, bo nie spotykam raczej osob, które z przemocy fizycznej uczynily część swojego planu na wychowanie: Córki też bijecie? Do jakiego wieku?
Jeśli, jak piszesz, nie masz nic do ukrycia, to chyba z dumą podzielisz się doswiadczeniami.
No jednak skoro jest schorzenie, to wypadałoby zabrać się za leczenie.
Osoby, które z takimi dziećmi przebywają, choćby nie codziennie, ale w domu, są w stanie powiedzieć więcej, bo widzą sytuację z boku - ile czasu oboje rodziców poświęca dziecku, ile czasu dziecko spędza przed telewizorem / komputerem, czy ma jakikolwiek rytm dnia czy do południa łazi w piżamie, czy idzie spać po dobranocce czy w nocy o północy, czy na śniadanie je batonika, czy w domu panuje jakiś ład, zasady, czy dziecku są stawiane wymagania. Również to, jak rodzice reagują na przeziębienie u dziecka.
BTW osoby, które wypowiadają się tak jak ja to nie zawsze są osoby, które takie dzieci "gdzieś kiedyś" widziały, naprawdę.
Choć przyznaję, że ponieważ mam takie a nie osobiste obserwacje jestem na tym punkcie trochę przewrażliwiona i można pomyśleć, że generalizuję, dlatego po raz któryś powtarzam, że nie neguję istnienia autyzmu etc tylko rozwala mnie częstotliwość diagnozowania tych chorób przez lekarzy, którzy widzą dziecko w gabinecie a nie w domu.
Ale spróbuję odpowiedzieć.
W swojej karierze "miałam" tylko jedno dziecko z ADD, za to kilkoro z rzeczywistym ADHD
Dziecko z ADD o ile wiem, nie było poddane farmakoterapii, tylko terapii psychologicznej, polegającej głownie na pracy nad koncentracją uwagi oraz wzmocnieniem, pracą nad niską samooceną.
Nie podejmę się tłumaczenia, czym jest, a czym nie jest ADHD. Z kilku powodów.
Trudno rozmawia sie z Tobą @Agnieszko63- z góry zakładasz, ze wiesz lepiej, odnosisz się głownie do wyrywkowych doświadczeń, formułujesz tezę, dla udowodnienia której podajesz tylko osobiste argument(doświadczenia), nie przyjmując argumentów tych, którzy nieco lepiej zgłębili temat. Lub mają osobiste doświadczenia inne, od Twoich-te jakos pomijasz milczeniem i nie próbujesz podjać dyskusji z obecnymi tu matkami dzieci z ADHD.
A teraz, tak na koniec-jestem dorosłym dzieckiem, u którego stwierdzono nadpobudliwosc psychoruchową (wówczas znano jeszcze terminu ADHD) przy okazji pobytu w Centrum Zdrowia Dziecka, gdzie wówczas pracowali najlepsi specjaliści dzieciecy, w tym psychiatrzy i psychologowie dziecięcy.
Ja nigdy nie miałam większych problemów z koncentracją uwagi-moim problemem i problemem moich rodziców była moja ogromna impulsywnośc i nadruchliwość.
Doskonale pamietam swe uczucia i to, jak nie panowałam nad swym postępowaniem. Pomimo ogromnej pracy moich rodziców, konsekwencji i trudu-nie udało im sie mnie wytresować tak,żebym była bezproblemowa.
Przy tym uczyłam sie zawsze doskonale, byłam ogromnie aktywna w życiu szkoły, trenowałam, działałam charytatywnie itp. Wszędzie było mnie pełno. Ale nei byłam grzecznym dzieckiem w typowym rozumieniu tego słowa.
ADHD do końca nigdy się nie "wyleczy", ale można z tego nieco "wyrosnąć".
I jeszcze jedno-tak, jak istnieją choroby typowo somatyczne, które są nieuleczalne, tak istnieją choroby, zaburzenia psychiczne, których nie da sie wyleczyc.
Jesli sie to zapamieta, może latwiej będzie spojrzec na niektóre "przypadki".
nie znam Agnieszki63 osobiście, ani nawet nie śledzę zbytnio wszystkich jej poglądów. Raz mi się podoba to co pisze, raz nie...
jakbyś się tak nie zacietrzewiła, to byś zauważyła, że w poście o chwilę wcześniejszym napisałam, że nie sposób odnieść się do wszystkiego w tym wątku, więc odniosę się do końcówki, a końcówkę stanowiły wypowiedzi Agnieszki i Ireny oraz Maciejki, która zdołała właśnie wtedy dopisać swój docinek.
Jeśli dalej uważasz to za śmieszne, do nie żałuj sobie, pośmiej się zdrowo, wszak mój wpis był właśnie o nadmiarze emocji, a z dwojga złego niech to będzie radość niż jakaś złość, gniew czy jeszcze co gorszego
Dobrej nocy
Moje pytanie było kierowane m.in. do Ciebie, bo skoro dowiaduję się od Ciebie, że jest taka odmiana ADHD, "tzw śpiącego księcia i księżniczki-dziecko po prostu odpływa, jest wybitnie grzeczne, spokojne" (widzę tutaj niektóre moje dzieci) to zwyczajnie chciałabym wiedzieć jak usiłuje sie takie schorzenie leczyć, skoro nazywa sie je schorzeniem, co próbuje sie robić. Nie oczekiwałam od Ciebie innych wywodów.
Pisanie, że ja nie podejmuję dyskusji to zwyczajnie śmiech na sali.
Przyjęłam ostatnio taktykę nieodpowiadania na pytania osób, które przeinaczają moje wypowiedzi, nadinterpretują je i wyśmiewają. Ty do nich również należysz.
Rozmawiałaś z rodzicami tych chłopczurów z ADHD?
Jak ja zwracałam uwagę rodzicom takich dzieci, to byli bezradni, że nic nie mogą swoim dzieciom zrobić, że nie karzą ich bo wg nich stale musieliby ich karać.
Ja rzeczywiscie nie znam dzieci, ktorym niezbedne jest leczenie farmakologiczne, ale nie znaczy to oczywiście, że takich dzieci nie ma.
Myślę, że tak naprawde kluczowe jest wychowanie dziecka z uwzględnieniem jego indywidualnych cech i swiadomość, co negatywnie wpływa na jego zachowanie. Niby oczywistość, ale obserwując niektore osoby w realu mam wrażenie, jakby tego nie wiedzieli. Nie zauważyłam jednak tego, aby ktokolwiek chcial by jego dziecko miało diagnoze ADHD, autyzmu, czy innego poważnego zaburzenia. Przez to ze dysleksja ułatwia życie egzaminacyjne, tu jest inaczej.
Pisałam to juz wielokrotnie, dla dzieci z zaburzeniem koncentracji, zabojcza jest szkoła, dodatkowo gdy są nadpobudliwe, to jeszcze gorzej w takim srodowisku sie rozwijają.
Jedno z moich dzieci zostało skierowane na diagnoze ADHD i co powiedziała doświadczona p. psycholog? "taki jego temperament, niech panstwo robią to co do tej pory, plus proszę zwrócic uwagę na to i na to", gdy dowiedziała sie, że rozważamy ED, powiedziala, ze to dla niego najlepszy wybor.
i wtedy jakoś NIKT jej nie zwraca uwagi - tylko dlaczego za tego NIKT, czyli za wszystkich milczących ja dostałam po głowie jako nieobiektywna (śmieszna i niekonsekwentna) ZNAJOMA OSOBISTA Agnieszki63
I powtórzę raz jeszcze - o emocjach pisałam, o tym jak jeden wpis "odnosi się" do poprzedniego znacznie go nadinterpretowując. Gdyby wziąć jakieś inne dwa po sobie następujące wpisy pewnie byłoby to samo... Żeby nie szukać daleko - choćby to, co napisałaś jako komentarz do mojej wypowiedzi. Skąd Ci się wzięło, że znam się z A63 i jej bronię??? No skąd??? Z założenia! A za tym poszło kolejne założenie mojej złej/dobrej woli do jednych i do drugich. I żeby nie było teraz, nie znaczy to, że nie chcę poznać Agnieszki, TO NIE MA NIC DO RZECZY. "Dręczy mnie" dorabianie gęby jednym przez drugich (w dwie strony).
I o tym, TYLKO O TYM, był mój rzeczony post.