Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Ks. Śniadoch o ograniczaniu potomstwa
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
To jest przecież naturalne, że każdy z nas chce było dobrze ale nie każdy dąży do tego uczciwie i nie zawsze to widać " na pierwszy rzut oka”...
Tutaj dyskutujemy o tym, co wynika z podejmowanych decyzji. Decyzja o tym, by np. chcieć kolejnego dziecka i równocześnie chcieć je wysłać na wakacje lub dodatkowe zajęcia, a wcześniej zajmować się nim w domu (po drodze wysłać ojca dziecka na drugi etat) nie jest przymusowa. Jest własnym wyborem małżeństwa. I nie jest to z automatu zasługująca miłość, skoro czymś trudnym jest zajmować się gromadką dzieci lub pracować od rana do późnego wieczora.
Ja osobiście wolę wrócić do domu o 17, poleżeć z dziewczynkami na podłodze odpoczywając po pracy, wieczorem poczytać im książki przez pół godziny, raz na kwartał zostawić je u dziadków i wyjechać z żoną gdziekolwiek. Szczerze, to się po prostu boję tych wszystkich opowieści o zmieniającym się mózgu panów ok. 40 i próbuję nie przegapić tego momentu, gdy własna rodzina zaczyna być nie w smak. Podejrzewam, że ma to związek ze zbyt długim przebywaniem w pracy
Jednak nikt nie ma idealnie całe życie.
Oczywiscie, ze Pan Bóg chce, żebyśmy byli szczęśliwi, po to nas stworzył, tylko ma „troche” szersze horyzonty i inaczej to szczescie definiuje dla roznych ludzi.
Czytalam kiedys wywiad z matka dziecka, które zmarło kilka godzin po porodzie. Mogła to zamienić w tragedie i traumę do końca zycia, użalać sie na zły los i jeszcze gorszego Boga, który w swym okrucieństwie pozwala na to, zeby tak chore dzieci sie rodziły.
Ale ona mowi cos zupełnie przeciwnego, ze te kilka godzin z tym dzieckiem były najpiękniejsze w jej życiu i jest za nie wdzieczna, ze było dane jej to przeżyć. Ogolnie widać, ze cała ta sytuacje wykorzystała do wzrostu w swoim człowieczeństwie, nie do bycia ofiara losu.
Mnożę wiec warto sie zastanowić przede wszystkim nad swoimi reakcjami na różne sytuacje.
Ale wlasnie tej miłości prawdziwej potrzeba, inaczej to człowiek tylko sie sfrustruje i będzie wiecznie niezadowolony.
A tak naprawdę ta ideologia "keep smiling" przechwycona przez większość katolików, naprawdę jest antychrystusowa. A dla takiego melancholika jak ja, wręcz toksyczna.
Ale mam alergię na ludzi, którzy się obnoszą ze swoimi trudami i wilkiem patrzą na tych, co to mają łatwo, wygodnie i przyjemnie, nawołując, by ktoś się też raczył utrudzić, a nie tak łaził zadowolony jak ciele umajone i wzbudzał zazdrość. I podkreślają, że tak naprawdę to są w duchu szczęśliwi. No po prostu mnie męczą tacy ludzie. Są strasznie myncący, strasznie. Zatruwają swoim szczęściem, umordowaniem i znojem; kiedy im mówisz: "nie", to już z automatu czujesz się winnym, egoistycznym skurczybykiem, nieskorym do poświęceń.
Jeszcze raz wrócę do jednej myśli, którą znalazłem u Anselma Gruna w książce "Sztuka zachowania umiaru". W czynieniu dobra też trzeba mieć umiar, znać swoje granice i możliwości. Przepisując powyższe w tym duchu: jeśli ktoś komuś imputuje, że się za mało stara i trudzi, choć przecież nie zna jego granic i możliwości, to dla mnie znak, że sam nie potrafi ocenić swoich możliwości ani postawić rozsądnych granic w swoim życiu, traktując siebie samego z pewną dozą wyrozumiałości. Nie jest szczęśliwy. Gdyby był, to by co najwyżej odczuwał smutek patrząc na tego, kto nie jest szczęśliwy; a tu są ewidentne wyrzuty typu jak tak można.