Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Wątek Modesta
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Ogólnie córka chyba nawet nas lubi, bo jak się razem bawimy, to się śmieje i zaprasza do zabawy. To już stwierdziliśmy, że jak mamy za nią uganiać, żeby nie otwierała okna, zrzucała telewizora itd., to lepiej ,,poświęcić" jednego dorosłego do wymyślania zabaw, aby drugi mógł coś zrobić. Ciągle jeszcze się boimy zostawać w pojedynkę z córką i staramy się być obecni oboje w mieszkaniu.
Paradoksalnie też pomogło pocieszenie ,,na Polaka", czyli, że ktoś ma gorzej. Podczas rozmów świątecznych okazało się, że w dalszej rodzinie pojawiło się niemowlę, które śpi po 15 min., wyłącznie wtedy, kiedy matka siedzi w fotelu do karmienia i tak od 9 miesięcy. To dziękujemy w sumie Bogu, że aż tak źle u nas nie było
@Modest189 mam znajomego, który też chciał by jego dziecko było kontaktowe i zupełnie go nie rozumiał. Gdy było małe- dawał mu tablet na nocnik, tablet do jedzenia itd. a gdy płakało, zakładał słuchawki na uszy.
Tyle, że on chciał się uczyć o dzieciach, słuchał tego, jak my sprzedamy spędzamy czas z dziećmi i dlaczego tablet nie jest rozwiązaniem, zwłaszcza w tym wieku.
Teraz dziecko ma 7 lat, umie płynie czytać (jeśli dobrze pamiętam do od dwóch lat), liczyć, gra w szachy. Bardzo bystry. Co zrobił ojciec? Zaraz po powrocie z pracy spędzał z nim cały swój czas. My byliśmy w szoku, że tak można! Aż do jego pójścia spać. Potraktował swoje ojcostwo bardzo zadaniowo. Razem się bawił, razem liczył, uczył itd.
Jego syn miał zdiagnozowane spektrum autyzmu, czy Aspergera nie znam się. No i jak byli u lekarza, to lekarz stwierdził, że się cofnęło. Że tego nie ma. A ponoć tej choroby nie da się wyleczyć. To może tego wcale nie było? Nie wiem. Wiem, że jemu było bardzo trudno syna zrozumieć, a poszło w bardzo dobrym kierunku.
Niestety, Ty nie chcesz korzystać z porad, bo była osoba, która się zaoferowała, a Ty to odrzuciłeś. Pisanie, że po covidzie jest okłamywaniem samego siebie, skoro Twoje dziecko chodzi do żłobka: bo chorzy mogą być rodzice tamtych dzieci, nauczycielki, dzieci itd...
Nie chcesz, to nie. Wasze życie- Wasze decyzje. Wasze konsekwencje.
@Kaane, dzięki za świadectwo. My też jesteśmy z Domowego Kościoła.
Czy decydując się na większą liczbę dzieci rodzice zakładają, że starsze rodzeństwo będzie zajmować się młodszym i przez to uczyć się odpowiedzialności itd.?
Czy raczej decydując się na większą liczbę absolutnie nie powinno się obarczać starszego rodzeństwa opieką, aby nie odbierać im dzieciństwa itd.? (chyba, że decyzję o kolejnym dziecku podjęto rodzinnie i się rodzeństwo zobligowało do opieki).
Ale skoro pomoc w opiece nad dzieckiem (np zabawa z chowanego z młodszym rodzeństwem, powożenie chwilę wózkiem czy popatrzenie czy maluch raczkujący nie robi sobie krzywdy) podczas gdy mama pójdzie podłożyć do pieca odbiera im dzieciństwo to niechce myśleć co by można było powiedziec o posiadaniu własnego zwierzątka przez dziecko - gdzie cała opieka spada na dziecko? A co ze szkołą? Czy też nie odbiera im dzieciństwa? W końcu też zmusza dziecko do różnych rzeczy, nakłada obowiązki.
A zapędy do sexedukacji w przedszkolu nie zabierają dzieciństwa?
Tak sobie głośno myślę...
W sensie takim, że zastępuje częściowo rodzica, a nie miał wpływu na tę decyzję i czy to jest fair?
To wynikało z tego, że dzieci się bałam bo nie wiedziałam jak się nimi zająć a dzieci nie. Szczęśliwie mąz był pewien, że chce więcej dzieci i że ja będe dobra mamą. Wraz z pojawieniem się dzieci nagle pojawiły się umiejętności, miłośc, i chęc bycia z dziecmi. Jakaś Boska interwencja chyba.
Serio???
Naprawdę dziwny jest ten świat jak śpiewał Niemen:)
praktycznie wszyscy wielodzietni i multiwielodzietni 7-9 dzieci, których znam, żyją w jednym miejscu i w większości mama jest w domu.