Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Wątek Modesta
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Dzieci płaczą
Wychowanie dziecka polega na tym, że raz jest przyjemnie a innym razem leją się łzy.
To okres kiedy dziecko dowiaduje się że nie zawsze będzie jak sobie wymyśliło.
Na początku to złości.
A karanie to nie terror.
Oczywiście w pewnym wieku większość nastolatków dąży do dużej autonomii i jak robi coś co nie jest akceptowane przez rodziców to to ukrywa. Świadczy to o podstawowej inteligencji. To nic nadzwyczajnego, zwierzęta też tak robia..
Ale te okres mija i wtedy podsumowuje sobie ten młody człowiek co wolno a co nie. Tak naprawdę. Już bez buntu.
Nie chcesz karać, wasze dziecko wasze decyzje.
Tylko pamiętaj o tym, że jeśli nie nauczysz jej zasad życia w społeczeństwie to społeczeństwo ja ukaże bardzo szybko i bardzo dotkliwie.
Długo jej chronić nie dasz rady bo w życiu społecznym będzie uczestniczyła sama. Zresztą już uczestniczy i wierz mi ale w żłobku na pewno doświadcza kar (uderzy jakieś dziecko to nie bawi się dalej, wywali jedzenie z talerza to nikt nie daje jej kolejnej porcji bo najczęściej jej nie ma, nie ubierze się odpowiednio szybko na dwor to będzie na nim krócej bo dzieci wracają na 12 na obiad).
Rozumiesz czym jest kara?
To nie klęczenie na grochu przez 3 noce w zimnej piwnicy
Nie przerzucam swoich traum na wychowanie swojego dziecka.
I pamiętaj, świat jest teraz dużo gorszy niż był za naszego dzieciństwa. Zagrożeń społecznych jest dużą więcej (chocby cyberprzemoc). To jest wielkie wyzwanie dla rodzica i nie można bać się że nasze dziecko będzie niezadowolone z naszych decyzji. Bo to doprowadzi prosta linia do tragedii.
Mówię tamtemu dziecku, żeby wstało, bo muszę przejść do domu. Dziecko wstaje. I co robi ojciec... zamiast wykorzystać sytuację ruszenia się 2-latka, dalej siada z nim na zimnych schodach i wraca do niekończących się rozmów.
Tu nie chodzi nawet o kary, konsekwencje. Tylko o abdykację ze swojej roli rodzica i obarczenia rolą przewodnika dziecka. O umiejętność wydawania poleceń.
Nigdy nie powiedziałem, że miałem traumatyczne dzieciństwo, bo nie wychowałem się w patologii, nie byłem molestowany itd. Odnosiłem się tylko do tego, że kara = pas na dupie.
Jakbyś zwróciła uwagę na częstotliwość postów, to teraz jestem na zwolnieniu, a wieczorami piszę mniej odpowiedzi.
To co piszesz jest dziwne i mam wrażenie że nas wypuszczasz na porady.
Co za różnica poza nazwą między karą a konsekwencją? Dla mnie żadna.
Jeśli kara dla Ciebie= lanie to w ogóle nie ma o czym gadać.
Jakbym miała uprawiać RB na Twoich zasadach to pewnie już bym siedziała w psychiatryku.
Dzieci są jak rzeka. Jak nie ma brzegów w postaci granic to się rozleją wszędzie.
Co do oceniania to w dorosłym życiu non stop jest się ocenianym. Nie da się od tego uciec.
Gloryfikowanie dzieciństwa też mnie jakoś nie przekonuje. To ważny okres dlatego że uczy się dzieci jak być odpowiedzialnym dorosłym. Dlatego tu trzeba miłości i poczucia bezpieczeństwa. Bo w dorosłym życiu kara albo konsekwencja niewłaściwego postępowania może być bardziej dotkliwa niż u kochających rodziców.
Sam wiesz po swoim dziecku, że dzieci płaczą z różnych powodów. Między innymi wtedy, gdy się okaże że coś przeskrobały a konsekwencje (naturalne) są bolesne (bynajmniej nie chodzi mi o bicie).
Zupełnie nie przyszłoby mi do głowy, że dziecko płakało pół wieczora, bo oberwala, tylko bardziej dlatego, że się złościło, że czegoś nie może. To normalna reakcja. Podobnie jak boczenie się wtedy na rodzica.
"Naturalna konsekwencja to działanie, które w sposób naturalny wydarzy się, kiedy Twoje dziecko zachowa się w sposób niepożądany. Jest ona raczej wynikiem przebiegu zdarzeń niż zaplanowanym ukaraniem przez rodziców („Sposób na trudne dziecko” A. Kołakowski, A. Pisula, GWP)"
Nie mówię czy to dobrze czy źle, a tylko odpowiadam na pytanie.
Nie korzysta jeszcze z nocnika. Wie co to jest i do czego służy. Siedziała kilka razy bez sukcesów. Informuje po fakcie zrobienia czynności fizjolocznej, jeśli chodzi o kupkę. Siku - nie ma ani informacji przed ani po.
Może tam porozmawiać z paniami, co wg nich skutkuje na nią, że nie skarżą się na jej zachowanie i wg nich nie odbiega od normy dwulatków?
Nie wszystkie konsekwencje naturalne są przeze mnie oczekiwane. Czesciej są intencjonalne, które niczym nie różnią się od kar.
Np wole żeby dziecka nie potrącił samochód więc ograniczam intencjonalnie jego wolność jeśli wyrywa się na ruchliwą drogę, stosując bezpośredni przymus fizyczny, czyli w tym wypadku zabieram z krawężnika wyrywającego się i wrzeszczącego dwulatka.
''Patologia to dla mnie pijany ojciec, matka prostytutka, brak śniadania do szkoły i zero zainteresowania czy dziecko wróciło do domu czy nie - jednocześnie.''
Czyli mam rozumieć, że na tym forum nikt z piszących będąc dzieckiem nie otrzymał nawet klapsa od swoich rodziców nigdy? Cieszy mnie to, bo to znaczy, że następne pokolenie będzie wychowywane bez kar cielesnych, czego i ja nie dopuszczam.
Ps.kara fizyczna to nie tylko bicie. Jak zabieram na siłę malucha z krawężnika to też jest karą fizyczną.
A z czym on się wiąże to już każde mądre dziecko wie. Przynajmniej moje wiedzą. I te życiowe i te szkolne też....
Większość psychologów optujacych za bezstresowo wychowaniem wycofała się z tego kajajac się publicznie i przepraszając.
Wiecie czemu?
Bo te dzieci tak wychowane dorosły.